Μια ξεχωριστή ιστορία είναι αυτή της Βίνας Σέργης, η οποία αποφάσισε συνειδητά να αφήσει τις σπουδές της (είχε εισαχθεί στο Χημικό Αθηνών) και να κυνηγήσει το όνειρό της!
Η Βίνα ξεκίνησε από μια κοιτίδα της υποκριτικής που λειτουργεί εδώ και χρόνια στη πόλη μας και δεν είναι άλλη από την Πειραματική Σκηνή. Εκεί, λοιπόν, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο και από τότε κατάλαβε ότι αυτό θέλει να κάνει.
Μόλις μετακόμισε στην Αθήνα, καθώς εισήχθη στο Χημικό, αποφάσισε να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αφοσιωθεί στην υποκριτική, σπουδάζοντας στη Δραματική Σχολή «Πράξη Επτά», ενώ, αν και νέα στο χώρο, έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις, και συνεχίζει…
Κοιτάζοντας το βιογραφικό σας είδαμε ότι ξεκινήσατε το θέατρο από μικρή στην Καλαμάτα. Πείτε μας για αυτό…
Ξεκίνησα το Θέατρο από μικρή. Όταν ήμουν 15 χρόνων γράφτηκα στην Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας χωρίς να έχω ιδέα τι πρόκειται να κάνω εκεί – χωρίς καν να έχω δει θεατρική παράσταση προηγουμένως.
Θυμάμαι με μάγεψε όλος αυτός ο κόσμος αμέσως. Οι πρόβες, τα γέλια, οι έρωτες, οι φιλίες, οι δάσκαλοι, η πρώτη επαφή με τον κόσμο που σε παρακολουθεί από κάτω, τα φώτα, η πανέμορφη σκηνή στο Κάστρο της Καλαμάτας, οι περιοδείες στα γύρω χωριά. Ήταν μαγεία.
Όλα αυτά στάθηκαν η αφετηρία για να το κυνηγήσω και στην Αθήνα.
Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πρώτους καλλιτέχνες – δασκάλους (Λέττα Πετρουλάκη, Χριστίνα Δίμιζα, Γιώργος Πασσάκος κ.ά.) που συντέλεσαν, χωρίς να το γνωρίζουν, στο να βρω το δρόμο που αργότερα θα ακολουθούσα στη ζωή μου.
Και τελικά περάσατε στο Χημικό, αλλά το «μικρόβιο» δεν έφυγε;
Στα 18 μου ήρθα στην Αθήνα έχοντας περάσει στο Χημικό και ταυτόχρονα γράφτηκα σε μια θεατρική ομάδα του Δήμου που ανήκα. Συνέχισα, λοιπόν, να παίζω σε παραστάσεις εντός και εκτός Αθηνών μέχρι που πήρα την απόφαση να δώσω εξετάσεις σε Δραματική Σχολή και έκανα παύση στο Χημικό. Αυτή ήταν η επανάσταση απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι σε μια κοινωνία που μας θέλει γιατρούς και επιστήμονες.
Μιλήστε μας για την πορεία σας μέχρι σήμερα.
Καμία πορεία δεν είναι εύκολη ή δύσκολη, ειδικά όταν πρόκειται για την πορεία προς τα όνειρά σου. Στην αρχή σού φαίνονται όλα βουνό, πολλές φορές αναρωτιέσαι αν έκανες καλά που ξεκίνησες ή που συνεχίζεις, αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, για τις ικανότητές σου. Αμφιβάλλουν και οι γύρω σου. Θέλει γερά νεύρα, αντοχή και πίστη.
Αντιμετωπίζεις πολλές δυσκολίες, έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με αδικίες και άσχημες συμπεριφορές και όλα αυτά με φόντο το μεγάλο ανταγωνισμό που υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω τυχερή. Χωρίς όλα αυτά δε θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Ούτε θα γνώριζα τους ανθρώπους που γνώρισα και αργότερα συνεργάστηκα. Και δε θα είχα αυτή την ατελείωτη δίψα για μάθηση, που με κάνει να ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ το αντικείμενό μου και να αναζητώ συνεχώς τρόπους να γίνομαι καλύτερη.
Τι είναι η υποκριτική για εσάς;
Δηλαδή, τι σημαίνει η δουλειά μου για μένα. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω και ως λειτούργημα, έτσι θέλω να την αντιμετωπίζω και να αντιμετωπίζεται και από τους θεατές. Δίνεις την ψυχή σου, μεταμορφώνεις το σώμα σου και “μορφώνεις” με τον α ή β τρόπο αυτόν τον άνθρωπο που άφησε τη βολή του σπιτιού του να έρθει να σε δει. Περιμένει να ακούσει κάτι από εσένα. Περιμένει να γελάσει, να κλάψει, να μισήσει, να αγαπήσει, να αποστραφεί, αλλά, πάνω από όλα, “απαιτεί” αλήθεια ή, έστω, μια σεμνότητα ως προς αυτήν από τον ηθοποιό και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.
Εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω.
Συχνά ακούμε ότι ο πολιτισμός είναι αντίδοτο στην κρίση. Ένα σχόλιο για αυτό;
Ο πολιτισμός είναι αντίδοτο στην κρίση. Σωστότερα θα έλεγα, από τη σκοπιά μου, “ο πολιτισμός θα έπρεπε να είναι αντίδοτο στην κρίση” και εννοώ κάθε είδους κρίση.
Χαίρομαι όταν βλέπω νέους ανθρώπους, νέους καλλιτέχνες, να δημιουργούν. Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για όλο τον κόσμο. Χαίρομαι όταν, επιτέλους, κάποιος μιλάει. Γιατί στην Ελλάδα ειδικά έχουμε μάθει να σιωπούμε και να συνηθίζουμε τα άσχημα που μας περιτριγυρίζουν. Και η συνήθεια σκοτώνει. Πολλές φορές χρειαζόμαστε έναν καθρέφτη για να δούμε τα άσχημα ή και τα καλά μας και η τέχνη, ο πολιτισμός, λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο.
Πώς αλλιώς θα αφυπνιστούμε;
Ο κόσμος επιστρέφει στο θέατρο;
Μπορώ να απαντήσω μόνο για την Αθήνα σε αυτή την ερώτηση, η οποία είναι και το κέντρο του πολιτισμού και των εκδηλώσεών του. Εδώ υπάρχουν καθημερινά τόσα θεατρικά δρώμενα, που δυστυχώς, ακόμα κι αν ο κόσμος παρακολουθεί και θέλει να δίνει τα λεφτά του για την ψυχαγωγία του, δεν υπάρχουν (για μένα τουλάχιστον) τα απαραίτητα κριτήρια για να διαλέξει.
Με αποτέλεσμα, ενώ ο πολιτισμικός πλούτος είναι τεράστιος, ο κόσμος να μοιράζεται άνισα στα θέατρα και να πηγαίνει σε παραστάσεις που είτε παίζει κάποιος “διάσημος” σε ένα συγκεκριμένο Θέατρο ή Ίδρυμα, είτε γιατί σκηνοθετεί ο τάδε ή γνωρίζουν προσωπικά τον δείνα. Και ούτω καθεξής. Καμία επιλογή δεν είναι κατακριτέα, απλώς νιώθω ότι λείπει η επιλογή «θα πάω κάπου π.χ. γιατί διάβασα το έργο, με ενδιαφέρει το θέμα κι ας μην ξέρω την ομάδα, τους ηθοποιούς και το Θέατρο στο οποίο παίζουν».
Οπότε, απαντώντας πιο απλά στην ερώτηση, πιστεύω ότι υπάρχει κόσμος που παρακολουθεί, και μάλιστα αρκετός, αλλά είναι πολύ “συγκεκριμένος”.
Κατά τη γνώμη σας το θέατρο πρέπει να περνά μηνύματα στου θεατές;
Αναπόφευκτα μια παράσταση, ένα έργο τέχνης, ένα τραγούδι είναι πομποί μηνυμάτων. Όποια κι αν είναι αυτά τα μηνύματα. Κι ας μην είχε σκοπό ο καλλιτέχνης – δημιουργός να περάσει κανένα. Απλώς είναι καθαρά επιλογή του θεατή τι θα πάει να δει ή να ακούσει και πώς θα το εκλάβει – μεταφράσει.
Το μήνυμα μπορεί να είναι ακόμα και “Δες αυτό, για να ξέρεις τι θα αποφύγεις την επόμενη φορά” .
Τηλεόραση και κινηματόγραφος, δύο χώροι που περιμένετε να ανακαλύψετε;
Έχω μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο και ήδη με δύο δουλειές που έχω κάνει έχω πειστεί για το μεγαλείο του.
Η τηλεόραση δεν είναι κάτι που με απασχολεί προς το παρόν, αλλά ποτέ δε θα έλεγα όχι σε μια καλή πρόταση.
-Τι θα λέγατε σε κάποιον νέο που θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική;
Επειδή είμαι κι εγώ σχετικά νέα στο χώρο και επειδή καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να πάρεις μια τέτοια απόφαση, δε θα απέτρεπα κανέναν να το κάνει. Αλλά αν είχα την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάτι πριν ξεκινήσει, θα ήταν πόσο πολύ το θέλει.
Τι κάνετε αυτή την περίοδο και ποια τα σχέδιά σας;
Μόλις τελείωσα από μια παράσταση, σε ένα έργο ενός πολύ καλού φίλου συγγραφέα, η οποία πήγε πολύ καλά από άποψη προσέλευσης κόσμου, κι έμεινα κι εγώ η ίδια ευχαριστημένη από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Συζητιέται είτε να το συνεχίσουμε, ίσως, σε κάποιο άλλο θέατρο της Αθήνας ή και εκτός Αθηνών για λίγες παραστάσεις (θα χαιρόμουν αφάνταστα αν μας δινόταν ευκαιρία να το κατεβάσουμε και Καλαμάτα).
Τώρα βρίσκομαι πριν από την πρεμιέρα μιας άλλης παράστασης, στο studio Μαυρομιχάλη, που θα παίζεται από 6 Μάρτη. Παράλληλα βοηθάω στην υλοποίηση μιας παράστασης που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραματική Σκηνή Εθνικού στα τέλη Μαΐου.
Ανήκω, επίσης, σε μια ομάδα καλλιτεχνών -ποιητών που κάθε τόσο κάνει performances (Ο κύκλος των…) με κείμενα που γράφουμε εμείς και τα παρουσιάζουμε σε διάφορα κεντρικά σημεία της Αθήνας.
Και φυσικά, η αναζήτηση για επόμενες δουλειές και η ανησυχία για απόκτηση περισσότερων γνώσεων δε σταματά ποτέ.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
