Μετά την απόφαση του τέως – πλέον- υπουργού Εσωτερικών, Αλέξη Χαρίτση, μια και αντικαταστάθηκε εν όψει εκλογών από τον Αντώνη Ρουπακιώτη, να είναι υποψήφιος στις εκλογές της 7ης Ιουλίου στη Μεσσηνία, αναγκαστικά θα υπάρξουν αλλαγές στην ανθρωπογεωγραφία του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ο Νίκος Πατσαρίνος θα πρέπει να θεωρηθεί εκτός της “επτάδας”, ενώ ισχυροποιείται η κάθοδος του Παναγιώτη Στέφανου.
Ερωτηματικά υπάρχουν για τον Γρηγόρη Τσώνη από τη Μεσσήνη, ενώ ακούγεται ότι θέση στο ψηφοδέλτιο διεκδικεί και μέλος της Νεολαίας του κόμματος από την περιοχή της Πυλίας.
Από την πλευρά των γυναικών υπάρχουν τα ονόματα της Ιωάννας Μαραβελή από την Τριφυλία και της Ερατούς Νασοπούλου, επίσης από την ίδια περιοχή. Η υποψηφιότητα της Ιωάννας Κοντούλη που συμμετείχε στο πρόσφατο ευρωψηφοδέλτιο γίνεται όλο και πιο δύσκολη, ενώ υπάρχει πάντα σε διαθεσιμότητα η Μαρία Βεργινάδη, συντονίστρια του ΣΥΡΙΖΑ στη Μεσσηνία και νέα περιφερειακή σύμβουλος, αν και απόφαση του κόμματος είναι να μην… αποψιλώνονται οι εκλεγμένοι/ες δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι.
Φυσικά, δε γίνεται λόγος για τις υποψηφιότητες των δύο βουλευτών, Πέτρου Κωνσταντινέα και Γιώτας Κοζομπόλη, όπως και για την ανεύρεση άλλης περιφέρειας για τον υπουργό Εξωτερικών, Γιώργο Κατρούγκαλο.
Βέβαια, η κάθοδος του κ. Χαρίτση στη Μεσσηνία δε γίνεται χωρίς… γκρίνια, αφού με τα σημερινά δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ στο νομό θα εκλέξει έναν ή μία βουλευτή. Πάντως, αν κάποιος δει το ποτήρι… μισογεμάτο, ο ανταγωνισμός για μια θέση στην επόμενη Βουλή μπορεί και να λειτουργήσει ευεργετικά στο ποσοστό που θα κερδίσει το κυβερνών κόμμα στο νομό.
Πάντως, ανεξάρτητα από την “ονοματολογία”, εκείνο που φαίνεται και θα πρέπει να προβληματίσει τα στελέχη του είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της εξουσίας και στη Μεσσηνία δεν έχει πραγματική κοινωνική ύπαρξη και ερείσματα έξω από μια σφαίρα στελεχών, οπαδών και πολύ συγκεκριμένων χώρων. Δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στον αριθμό των ψηφοφόρων ή στα ποσοστά. Διότι μόνο υπό το πρίσμα αυτό, πράγματι, τα τυπικά στοιχεία και οι αριθμοί είναι «πολύ ικανοποιητικά».
Όμως, δεν είναι το ίδιο πράγμα η κρίση πολιτικών οργανισμών που μετρούν δεκάδες χρόνια ζωής και κυβερνητικής φθοράς με αυτό που βλέπουμε σε αυτήν την περίπτωση. Κι αυτό συμβαίνει διότι, όπως φαίνεται, ποτέ δεν κατάφερε να έχει αξιόλογα κοινωνικά ερείσματα στην κοινωνία των πολλών, στην ελληνική ζωή. Η εκλογική-πολιτική μεγέθυνση δε συνοδεύτηκε από την εμφύτευση του ΣΥΡΙΖΑ στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και οι τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές το αποδεικνύουν περίτρανα.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
