«Ποτέ ξανά πίσω» ήταν το κεντρικό προεκλογικό σλόγκαν του Προέδρου του Κόμματος. Και όμως είμαστε ξανά πίσω, με αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που έχει δείξει δείγματα γραφής για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της από τις πρώτες κιόλας μέρες της διακυβέρνησής της.
Η Νέα Δημοκρατία είναι εδώ για να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από δικαιώματα και κατακτήσεις, και όμως την ικανοποίηση τους εκφράζουν από τα ανώτατα δώματα του ΣΥΡΙΖΑ… διότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει υπολογίσιμη αντιπολιτευτική δύναμη.
Τα εκλογικά ποσοστά
Μέσα στα πλαίσια της αποτίμησης των εκλογικών αποτελεσμάτων από μέρους της ηγετικής ομάδας του Σύριζα, γίνεται σύγκριση με τα ποσοστά του Σεπτεμβρίου του 2015 που ανήλθαν στο 35.46%. Με το συμπέρασμα να είναι ότι η πτώση ήταν μόνο 4 ποσοστιαίες μονάδες. Και μάλιστα σε συνθήκες «διαρκούς υπονόμευσης από το εσωτερικό και το εξωτερικό αλλά και πρωτοφανούς επίθεσης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ…»(Αποτίμηση Κεντρικής Επιτροπής)
Έτσι, κάτω από τέτοιες συνθήκες, το αποτέλεσμα «όχι μόνο δεν είναι ευκαταφρόνητο, αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για την δημιουργία μιας νέας προοδευτικής, αριστερής κοινωνικής πλειοψηφίας…»
Είναι, όμως, εντελώς λανθασμένη η σύγκριση με τα εκλογικά ποσοστά του Σεπτεμβρίου του 2015. Η πραγματική σύγκριση, αυτή που δείχνει το μεγάλο πισωγύρισμα, είναι αυτή με το 62% του Δημοψηφίσματος. Που εκεί, και αν ήταν διαρκείς η υπονόμευση από εσωτερικό και εξωτερικό και πρωτοφανής η επίθεση από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Και όμως ο ΣΥΡΙΖΑ τότε, κόντρα σε όλους, ακόμα και την απαράδεκτη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, τους ταρακούνησε όλους, με το απίστευτό 62% στήριξης που του παρείχε η ελληνική κοινωνία.
Είναι τεράστια η οπισθοχώρηση απ’ αυτό το αποτέλεσμα. Που παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν πάρουμε ως δεδομένο ότι μεγάλος αριθμός ψήφισε Σύριζα, όχι διότι ήταν ικανοποιημένοι από την πολιτική του, αλλά διότι ξέρουν καλά τι σημαίνει Δεξιά.
Προβληματικά τα συμπεράσματα της αποτίμησης
Για ανακοπή της συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας μιλά η αποτίμηση. Χωρίς να αναφέρει όμως ότι αυτή έχει επιτευχθεί σ’ ένα πολύ χαμηλό επίπεδο. Η απόσταση από τα οικονομικά επίπεδα πριν την κρίση, και ακόμα περισσότερο η απόσταση από το βιοτικό επίπεδο των απλών ανθρώπων πριν την κρίση είναι τεράστια.
Κατάφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρεται, «να ρυθμίσει το ελληνικό χρέος». Από διαγραφή του, ή έστω διαγραφή μεγάλου μέρους του, καταλήξαμε στη ρύθμιση του. Που σημαίνει μόνο αναστολή δόσεων, με όλους τους τόκους να λειτουργούν, μετατρέποντας το ελληνικό χρέος σε πραγματική εκρηκτική ύλη όταν θα έλθει η στιγμή της αποπληρωμής του.
Προβληματική είναι επίσης και η αναφορά σε μείωση της ανεργίας, όταν κοντά ο ένας στους τρεις εργαζόμενους δουλεύει με συμβάσεις μερικής απασχόλησης και δε θεωρείται άνεργος.
Καμιά αναφορά δεν έγινε στην εγκατάλειψη της διεθνιστικής προοπτικής του ΣΥΡΙΖΑ πριν την συνθηκολόγηση, και στους λόγους για τους οποίους αυτή εγκαταλείφθηκε.
Για ελληνική χρεωκοπία μιλά η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι έκανε εδώ και καιρό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Για την οποία, απλά ευθύνονται οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Και μετατρέπει την ελληνική κρίση που είναι μέρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης σε εθνική ευθύνη, για την οποία η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει το ανάλογο τίμημα, δικαιώνοντας τον Σόιμπλε και τους θεσμούς.
Βεβαίως και έχουν ευθύνη οι προηγούμενες κυβερνήσεις για την οικονομική κρίση, που δεν μπορεί να εστιαστεί, όμως, στο ότι απέτυχαν να διαχειριστούν τον ελληνικό καπιταλισμό, κάτι που νόμισε ότι μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο ότι τον εξυπηρετούσαν, απόλυτα υποταγμένες στη θέληση του.
Αυτό υποτίθεται θα άλλαζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το καπιταλιστικό οικονομικό πλαίσιο που επιβάλλεται σε όλους, ώσπου παραμένει αναλλοίωτο. Θα το άλλαζε σε συμμαχία με την ευρωπαϊκή Αριστερά. Τώρα, με τη μετατροπή της καπιταλιστικής κρίσης σε ελληνική χρεωκοπία, αφήνει ευθύνη πάνω του μόνο την καλύτερη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας από αυτήν που μπορούν οι γνήσιοι εκπρόσωποι της καπιταλιστικής Ελλάδας. Ένας τέτοιος στόχος είναι εντελώς καταδικασμένος.
Τελικά είναι καλά ή κακά τα μνημόνια;
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε, όπως αναφέρεται στην αποτίμηση, «να ολοκληρώσει το τρίτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής εξυγιαίνοντας τα δημόσια οικονομικά…».
Αν, όμως, η ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος, δηλαδή των μνημονίων και της λιτότητας, οδήγησε σε εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, τότε γιατί είναι κακά τα μνημόνια και η λιτότητα; Πρέπει να απαντήσει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε αυτό.
Αν «ο… στόχος αυτής της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ… ήταν η ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής, ώστε να απαλλαγεί η χώρα από τους σκληρούς μνημονιακούς καταναγκασμούς που επέβαλλε ο αποκλεισμός της χώρας από τις αγορές χρήματος…» σε τι διαφέρει από τους στόχους της Νέας Δημοκρατίας;
Αν ο στόχος είναι η έξοδος στις αγορές, τις ίδιες αγορές που τόσο καθαρό έκαναν προεκλογικά ότι θέλουν τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση της χώρας, τότε η επιλογή της Νέας Δημοκρατίας για να «φτιάξει» τα ελληνικά οικονομικά, είναι πολλά πιο υποσχόμενη από την επιλογή ΣΥΡΙΖΑ.
Οι στόχοι μετά την ήττα
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει ένα κόμμα μαζικό… νεανικό… λαϊκό… που δε θα μιλάει εξ’ ονόματος των αδυνάτων, αλλά θα είναι το κόμμα των αδυνάτων… κόμμα πράσινο… κόμμα των δικαιωμάτων… κόμμα δημοκρατικό και σύγχρονο…»
Μπορείς να βάζεις ό,τι στόχους θέλεις. Το ζήτημα είναι αν οι πολιτικές σου συνάδουν με τους στόχους σου, αν είναι όχημα που οδηγεί στην επίτευξη των στόχων σου. Και μόνο «ένα κόμμα με ισχυρή αριστερή ταυτότητα, και στόχο τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» , κάτι που επίσης αποτελεί στόχο, όπως καταγράφει η
αποτίμηση της ΚΕ, μπορεί να καταφέρει όλα τα πιο πάνω.
Μπορεί να υπάρχει όμως ο σοσιαλισμός ως στόχος, με τις τράπεζες να παραμένουν ιδιωτικές και με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση να αναζητά επενδύσεις από τις αγορές; Δεν υπάρχει πιο μεγάλη αντίφαση.
Σωστά αναφέρει η αποτίμηση της ΚΕ Σύριζα ότι «…η ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει να μεταθέτει την επίλυση όλων των προβλημάτων των λαϊκών τάξεων σε ένα μακρινό μέλλον, του οποίου οι προϋποθέσεις έλευσης είναι άγνωστο πώς θα δημιουργηθούν». Δεν είναι όμως λιγότερο προβληματικό να μιλάς για σοσιαλισμό χωρίς να κάνεις καμιά προσπάθεια προσδιορισμού του, όταν μάλιστα όλη η πολιτική σου είναι απόλυτα εναρμονισμένη στα πλαίσια του σημερινού συστήματος.
Το ίδιο προβληματικός είναι και ο στόχος για «ένα κόμμα που θα εκφράζει τη νέα, μεγάλη, δημοκρατική, προοδευτική και αριστερή παράταξη στη χώρα μας, και στο οποίο θα χωρούν όλοι: αριστεροί ριζοσπάστες, αριστεροί σοσιαλιστές, δημοκράτες κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, οικολόγοι πράσινοι αλλά και πολίτες προερχόμενοι από το δημοκρατικό κέντρο».
Στη μεγάλη δημοκρατική, προοδευτική και αριστερή παράταξη χωρούν όλοι, ή καλύτερα πρέπει να κερδηθούν όλοι που είναι θύματα της καπιταλιστικής κρίσης, οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι οι αγρότες. Αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί αφού το κόμμα πείσει ότι μπορεί να δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα της ζωής τους, κάτι που η πρώτη θητεία ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση επέτυχε να κάνει.
Αυτό το χωρούν όλοι ανεξάρτητα, αν είναι σοσιαλδημοκράτες ή και κεντρώοι, μπορεί απλά να σημαίνει αβαρίες στην ιδεολογία τους για να μην τρομάξουν και να έρθουν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τελικά το λιγότερο αφελές να ισχυρίζεται η ΚΕ ότι κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ «να επαναφέρει την ελληνική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, παρά την αρνητική οικονομική συγκυρία (επιβράδυνση της ευρωπαϊκής οικονομίας, εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ – Κίνας ).
Ο εμπορικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας είναι μια πολύ σοβαρή απειλή για την παγκόσμια οικονομία, όπως και άλλες. Δεν έχει/ουν δείξει ,όμως, ακόμα τα δόντια τους. Που , όταν το κάνουν ούτε οι αμερικάνικες εθνικές λύσεις θα μπορούν να διασώσουν την αμερικανική οικονομία, πόσω μάλλον οι ελληνικές εθνικές λύσεις την ελληνική οικονομία.
Σε αυτή τη συζήτηση πρέπει κάθε Συριζαίος να συμμετέχει με τον πιο ενεργό τρόπο.
Του Σωτήρη Βλάχου
