Συγκλονιστικό το απόγευμα της Κυριακής…
Ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, αποσπώντας πάρα πολύ καλές κριτικές, ενώ εκατοντάδες άρθρα γράφτηκαν σχετικά στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο.
Ωστόσο, η εκδήλωση που συγκλόνισε είναι εκείνη που διεξήχθη το απόγευμα της Κυριακής στο αμφιθέατρο του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας. Εκεί οι συμμετέχοντες στην παράλληλη δράση-σεμινάριο με τίτλο «Dancing My Way» παρουσίασαν το αποτέλεσμα των μαθημάτων τους.
Πρόκειται για ένα σεμινάριο που απευθυνόταν σε άτομα με ειδικές ανάγκες και είχε ως στόχο να δείξει ότι ο χορός μπορεί να δώσει φωνή και δεν απευθύνεται σε λίγους.
«Ψυχή» και δημιουργός του συγκεκριμένου σεμιναρίου είναι η χοροθεραπεύτρια Σοφία Δρούμπαλη, ένα κορίτσι «βγαλμένο» από τη Δημοτική Σχολή Χορού Καλαμάτας, η οποία πριν από 3 χρόνια πήρε το ρίσκο να συνεργαστεί με την τότε καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Κατερίνα Κασιούμη, και να δείξει ότι μέσω του χορού τα ΑμεΑ μπορούν «να μιλήσουν». Αυτό το έζησαν όσοι την Κυριακή βρέθηκαν στην εκδήλωση, με τα άτομα επί σκηνής, και όχι μόνο, να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ενώ το κοινό κυριολεκτικά ανατρίχιασε από τη δύναμή τους.
Πριν, μάλιστα, τελειώσει η εκδήλωση δόθηκε στο κοινό η ευκαιρία να εκφράσει τη σκέψη του, με τους περισσότερους να ζητούν να συνεχιστεί το σεμινάριο.
Το «Θάρρος» από την πλευρά του μίλησε ξανά με τη Σοφία Δρούμπαλη. Αυτή τη φορά για το φετινό σεμινάριο, αλλά και για το τι κάνει στη ζωή της, διότι πλέον ζει και εργάζεται μόνιμα στο Λονδίνο, ασχολούμενη φυσικά με αυτό που αγαπά, τη μουσικοθεραπεία.
-Μιλήστε μας για την παράσταση της Κυριακής.
Θεωρώ ότι ήταν μια δυνατή εμπειρία και για τους συμμετέχοντες και για το κοινό. Η ενέργεια που πέρασε από τη σκηνή στο κοινό ήταν συγκλονιστική. Νομίζω ότι καταφέραμε να περάσουμε το μήνυμα ότι ο χορός μπορεί να βάλει σε πρώτο πλάνο τις σχέσεις των ατόμων, με ή χωρίς αναπηρία, και έτσι μπορέσαμε να ξεφύγουμε από την ταμπέλα της αναπηρίας.
Για μένα ήταν πολύ συγκινητικό ότι όλοι όσοι βρέθηκαν στην παράσταση εντυπωσιάστηκαν και συγκινήθηκαν από τις ικανότητες των ΑμεΑ, αλλά και από τα συναισθήματα που αυτά τα άτομα εσωτερίκευσαν μέσα από το χορό.
Θεωρώ ότι ήταν ένα βίωμα που οι θεατές θα κουβαλούν στην καθημερινότητά τους.
-Πόσα άτομα έχουν περάσει από αυτό το σεμινάριο;
Το σεμινάριο ξεκίνησε δειλά δειλά με 9 άτομα και φέτος φτάσαμε τα 60, με το χορό, όπως σας είχα πει και στο παρελθόν, να γίνεται η φωνή πολλών εξ αυτών.
-Ο κύκλος του συγκεκριμένου project έκλεισε;
Νομίζω ότι ολοκληρώθηκε φέτος, αλλά η ιδέα, η ομάδα και η δυναμική που έχει δημιουργηθεί, σε σχέση με το πώς ο χορός μπορεί να αγκαλιάσει τα ΑμεΑ, είναι κάτι που θα ήθελα και πρέπει να συνεχιστεί στην πόλη μας.
-Μας είχατε πει πέρυσι ότι ο χορός πρέπει να αποτελεί τη φωνή των εν λόγω ατόμων όλο το χρόνο και όχι μόνο κάποιες μέρες. Τελικά, πόσο εφικτό είναι αυτό;
Νομίζω είναι κάτι που όλοι θέλουμε, έστω ως σεμινάριο.
Εγώ δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το συνεχίσω, αφού οι επαγγελματικές μου δραστηριότητες είναι περισσότερες πλέον, αλλά ελπίζω να το κάνουμε ξανά.
-Κι αφού η Σοφία Δρούμπαλη φεύγει, μπορεί να συνεχιστεί από άλλα άτομα;
Θα ήταν ευχής έργον να συνεχιστεί και χωρίς εμένα. Πρόκειται για κάτι που έχει αγαπηθεί από το κοινό, αλλά κυρίως από τα ΑμεΑ, και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου αυτά τα 3 χρόνια να ήταν μόνο η αρχή και να ξεκινήσει κάτι εξειδικευμένο στην Καλαμάτα σε σχέση με το χορό και τα ΑμεΑ.
Το σίγουρο είναι ότι θα είμαι εδώ να βοηθήσω όσο μπορώ, είτε προτείνοντας ανθρώπους εξειδικευμένους στη χοροθεραπεία είτε δίδοντας συμβουλές για να συνεχιστεί αυτό το εγχείρημα.
-Πλέον ζείτε μόνιμα στο Λονδίνο. Αν η χοροθεραπεία στην πόλη σάς χρειαστεί, θα μπορέσετε να βοηθήσετε;
Ναι, πλέον εργάζομαι μόνιμα στο Λονδίνο πάνω σε παιδιά και νέους με αυτισμό και τραύμα ως χοροθεραπεύτρια. Ξεκινώ ένα project σαν αυτό που έφερα στην Καλαμάτα.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
