Η Καλαμάτα είναι στη σκέψη μου σαν μία αλλοτινή «Ιθάκη»…
Ένας Καλαματιανός συγκοινωνιολόγος στο Σαν Φρανσίσκο, με πέρασμα από Μόναχο και Βαρκελώνη, μιλά σήμερα στο «Θάρρος» για τη ζωή στο εξωτερικό…
Ο λόγος στον Δημήτρη Τριαντάφυλλο:
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Θα ακουστεί ίσως περίεργο, αλλά πλέον χρειάζεται να σκεφτώ λιγάκι για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Πόσο καιρό βρίσκομαι εκτός Ελλάδας λοιπόν; Από τότε που έφυγα έχουν περάσει ήδη έξι χρόνια, γεγονός δύσκολο να το πιστέψω ακόμη και εγώ ο ίδιος. Βέβαια, στη δική μου περίπτωση θαρρώ πως δεν είναι το συνολικό χρονικό διάστημα που παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, καθώς μέσα στα έξι αυτά χρόνια είχα την τύχη να ζήσω σε τρία διαφορετικά μέρη (δύο χρόνια σπουδές στο Μόναχο-Γερμανία, τρία χρόνια εργασίας στη Βαρκελώνη-Ισπανία, τους επτά τελευταίους μήνες εργασίας στο Μπέρκλεϊ-Καλιφόρνια, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής). Θα σημειώσω ότι αυτή η συνεχής εναλλαγή είναι πολλές φορές συναισθηματικά επώδυνη, αλλά έχει και αυτό το «μυστήριο» που την κάνει συνάμα και ελκυστική για κάποιους που τους αρέσει περισσότερο το ταξίδι από ό,τι ο προορισμός. Θα δανειστώ τα λόγια του Αϊνστάιν: “I love to travel, but hate to arrive.”
Στην αρχή θα έλεγα ότι βίωνα τη φοιτητική ζωή στο εξωτερικό περισσότερο σαν ένα σύνολο από διαφορετικές εμπειρίες από ό,τι αργότερα που ξεκίνησαν οι εργασιακές υποχρεώσεις. Η αναζήτησή μου για το διαφορετικό δεν μπορούσε να περιοριστεί μέσα στο μικρό χώρο που καλύπτει γεωγραφικά η Ελλάδα. Η φυγή για μένα δεν ήταν απόφαση ζωής, ήταν η περιέργειά μου να δω, να γευτώ, να ακούσω, να μυρίσω, να ζήσω το διαφορετικό, όσο δύσκολο ή εύκολο αυτό έμελλε να είναι στην πορεία. Η παρουσία μου σε ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον ήταν μία περιπέτεια και δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στο “πότε” και “αν” θα επέστρεφα ποτέ πίσω. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, τα σκέφτεσαι λιγάκι διαφορετικά, ίσως με περισσότερη λογική, επειδή συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος περνάει και τα πρόσωπα που ήταν κάποτε καθημερινότητα, μετατρέπονται πλέον σε αγαπημένες αναμνήσεις. Βλέπεις, ειδικότερα όταν είσαι νεότερος σε ηλικία, οι υποχρεώσεις ακόμη δε σε έχουν μεταμφιέσει σε ένα σοβαρό «παιδί» και έννοιες, όπως οικογένεια, φίλοι, οικεία μέρη και συνήθειες, είναι ακόμη πολύ καλά καταγεγραμμένα στη μνήμη. Έτσι, δε δημιουργείται γρήγορα το αίσθημα της έλλειψης. Φυσικά, αυτή η συχνότητα διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Οπότε, η απόφασή μου να φύγω από τον τόπο διαμονής ήταν εύκολη στην αρχή, αλλά όσο περνάει ο καιρός η εναλλαγή τόπου δημιουργεί συναισθηματικά κενά, κυρίως λόγω των προσώπων που αφήνω κάθε φορά πίσω.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Στο Μόναχο πήγα το 2008 για μεταπτυχιακές σπουδές στα Συστήματα Μεταφορών στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Εργάστηκα για ένα χρονικό διάστημα σε κάποιο πρότζεκτ εντός του Πανεπιστημίου, με φυσικά χαμηλές απαιτήσεις και χαμηλή αμοιβή. Η εμπειρία ήταν, όμως, σίγουρα χρήσιμη για το μέλλον.
Στη Βαρκελώνη βρέθηκα για την απαιτούμενη δίμηνη πρακτική άσκηση ως μέρος του μεταπτυχιακού που να σχετίζεται με τον επιστημονικό κλάδο της ενασχόλησής μου, το συγκοινωνιακό κλάδο. Φυσικά, όπως συμβαίνει στα περισσότερα αξιόλογα Πανεπιστήμια του κόσμου, η εύρεση μιας ιδιωτικής εταιρείας ήταν εντελώς προσωπική επιλογή και ανεξάρτητη από τους μηχανισμούς του Πανεπιστημίου. Ωστόσο, υπήρξε από τους ανθρώπους του Πανεπιστημίου μία σχετική ενημέρωση για το πώς και πού θα χρειαστεί να ψάξουμε. Η συνέχεια είναι απλή. Προσαρμόστηκα εύκολα, κυρίως λόγω καλής γνώσης της γλώσσας, καλής επικοινωνίας με τους συναδέλφους, συνεχούς διάθεσης για επιμόρφωση και, φυσικά, καλής θεωρητικής γνώσης του αντικειμένου. Τώρα, σε συνδυασμό με τις ομορφιές της ανήσυχης αυτής πόλης, η διαμονή μου πήρε μια παράταση για 3 ακόμη χρόνια.
Στην Αμερική ήρθα εφόσον δέχθηκα μία επαγγελματική πρόταση από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ. Οπότε η δική μου προσωπική περίπτωση είναι ίσως διαφορετική από κάποιον που έψαξε εργασία στο εξωτερικό και μετοίκησε εκεί στην πορεία.
Οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής μας σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και αν βρισκόμαστε. Στο τέλος είναι δική μας η επιλογή ο βαθμός που θα αποφασίσουμε να τις αντιμετωπίσουμε
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Στη χώρα που είμαι αυτήν τη στιγμή, η συναναστροφή μου με Έλληνες είναι σχεδόν μηδενική. Από τα λίγα που γνωρίζω, δεν υπάρχει κάποιο ζήτημα που να αφορά στην αντιμετώπιση των Ελλήνων συγκεκριμένα ως καλή ή κακή. Στην Αμερική η εγκληματικότητα, κυρίως λόγω συμμοριών και γκέτο, είναι ίσως το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει αυτή η νεανική χώρα. Το φυλετικό ζήτημα είναι και εδώ σχετικά πολύπλοκο, με τις όποιες μορφής προεκτάσεις μπορεί να έχει αυτό. Σε γενικές γραμμές, θα σημειώσω ότι η διαμόρφωση της εδώ κοινωνίας έχει να επιδείξει θετικά και αρνητικά σημεία, όπου με το πέρας του καιρού τα κρίνει ο καθένας και αποφασίζει αν θέλει να συνεχίσει να μείνει ή να φύγει. Κάπως έτσι προσεγγίζω το ζήτημα μέχρι τώρα. Μπορεί να μην απάντησα στην ερώτηση επακριβώς, αλλά βρίσκομαι εδώ σχετικά μικρό χρονικό διάστημα για να μπορέσω να κρίνω ένα ζήτημα τόσο σημαντικό.
Στη Βαρκελώνη, οι ομοιότητες σε επίπεδο κουλτούρας και οι κοινές οικονομικές συνθήκες με αυτές της Ελλάδας δημιουργούσαν περισσότερο ένα αίσθημα αδελφοποίησης και αλληλεγγύης μεταξύ των δύο εθνικοτήτων, ίσως από τις πιο σημαντικές αρχές για το χτίσιμο μιας σχέσης εμπιστοσύνης και συνεργασίας.
-Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής σου στην Ελλάδα;
Περισσότερα δημόσια πάρκα με ανθρώπους να συγκεντρώνονται, να γιορτάζουν, να πηγαίνουν τα Σαββατοκύριακα για πικ νικ, να αφήνουν τα παιδιά να εξερευνούν περισσότερο τη φύση, να παίζουν διάφορα αθλήματα αφήνοντας το χρόνο και τις υποχρεώσεις πίσω, να ξαπλώνουν στο γρασίδι και να απολαμβάνουν τη μελέτη ενός βιβλίου. Περισσότεροι ποδηλατόδρομοι, περισσότερη παιδεία για ποδηλατοκίνηση. Να λυθεί, επιτέλους, αυτό το κυκλοφοριακό ζήτημα για την πόλη της Καλαμάτας. Λιγότερα κίνητρα για τους οδηγούς οχημάτων και περισσότερα για τους πεζούς, τους ποδηλάτες, τα ΑμεΑ και σίγουρα ποιοτικότερη και αποτελεσματικότερη Δημόσια Συγκοινωνία. Απλές καταστάσεις που νομίζω ότι, αν υπήρχαν οι υποδομές στις ελληνικές μεγαλουπόλεις, θα τύγχαναν αντίστοιχης εκμετάλλευσης από τους κατοίκους. Η ζήτηση ενός προϊόντος, εξάλλου, είναι δυναμικής φύσεως και διαμορφώνεται έντονα και από την προσφορά. Αν σχεδιαστούν και υλοποιηθούν αποτελεσματικότερες υποδομές για φιλικά προς το περιβάλλον μέσα μεταφοράς, τότε να είστε σίγουροι ότι περισσότεροι άνθρωποι θα τα χρησιμοποιήσουν. Θα προτιμούσα να ακούω για πιο ουσιαστικές χορηγίες από ανθρώπους που αγαπάνε τον τόπο τους και όχι απλώς να δαπανώνται χρήματα για προτομές και αγάλματα διακοσμητικής φύσεως στους ανεκμετάλλευτους δημόσιους χώρους. Από την ιστορία πρέπει να μαθαίνουμε για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Στην Ελλάδα είναι παράδοση να δοξάζουμε και να επευφημούμε τα κατορθώματα κάποιων προσωπικοτήτων εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες χρόνια πριν, χωρίς αυτό να έχει ουσιαστική διαμόρφωση στους νέους της εποχής μας. Θα μου άρεσε να βλέπω διεθνές περιβάλλον σε εταιρείες και οργανισμούς, επιρροές από άλλες χώρες, πολυπολιτισμικότητα και συνδιαμόρφωση απόψεων. Ας ασχοληθούμε περισσότερο με το τι συμβαίνει τώρα, έχοντας ως μπούσουλα την ιστορία και ένα πιο συγκεκριμένο όραμα για το τι θέλουμε να επιτύχουμε. Επίσης, θα ήθελα να διέκρινα περισσότερη ενασχόληση των παιδιών από τη σχολική ηλικία με την τεχνολογία. Κυρίως ως εργαλείο για μια πιο ποιοτική δημόσια εκπαίδευση των μικρών μας φίλων. Η τεχνολογία είναι ίσως το μέσο που θα μπορούσε να βελτιώσει κάποιες προεκτάσεις της καθημερινότητας μας. Ωστόσο, η χρηστικότητα της τεχνολογίας είναι προσωπική και υποκειμενική για τον καθέναν μας και καλό είναι να υπάρχει η ελευθερία να αποφασίζει ο καθένας ξεχωριστά το όριο της ενασχόλησής του με αυτήν (επίσης… λιγότερη γραφειοκρατία ίσως).
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να δει αν επισκεφτεί τη πόλη που βρίσκεσαι…
Στο Μπέρκλεϊ θα ήταν πολύ όμορφο για έναν επισκέπτη, εφόσον ξαποστάσει για ένα πλούσιο brunch σε κάποιο από τα πολλά καφέ της πόλης, να περπατήσει μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου και να συναναστραφεί με καθηγητές, φοιτητές, ερευνητές, υπαλλήλους από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Να συζητήσει για την ιστορία αυτής της μικρής πόλης, να θέσει ερωτήματα, να συνειδητοποιήσει τη σημαντικότητα και το ρόλο αυτού του μικρού τόπου στα θεμέλια της σύγχρονης ιστορίας, οικονομίας, πολιτικής, έρευνας, τεχνοτροπίας και κουλτούρας. Να επισκεφτεί σχολές και μουσεία, να απολαύσει κάποια θεατρική παράσταση, μουσική συναυλία, έκθεση τέχνης σε ένα από τα μεγάλα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου.
Πριν αρχίσει να πέφτει το σούρουπο να κάνει μία βόλτα στα Μπέρκλεϊ hills, να χαζέψει τα πανέμορφα σπιτάκια μέσα στο δάσος, να φτάσει στην κορυφή, όπου η θέα της πόλης του Σαν Φρανσίσκο, με την Golden Gate Bridge και γενικά όλο το Bay Area, θα τον κάνει να αισθανθεί τη θετική αύρα αυτού του μέρους και θα τον αποζημιώσει. Ένα δείπνο στο “Angeline’s Louisiana Kitchen”, ένα εστιατόριο με γεύσεις από την πολιτεία της Λουιζιάνα, θα είναι ένα ωραίο κλείσιμο αυτής της κουραστικής ημέρας. Μετά από όλα αυτά πιστεύω ότι κάποιος το επόμενο πρωί θα συνειδητοποιήσει ότι η ταυτότητα του Μπέρκλεϊ είναι τόσο ευρεία σε ποιότητα και ποσότητα, σε όλους τους τομείς, που θα δυσκολευτεί να βγάλει κάποιο σύντομο συμπέρασμα μετά από αυτήν τη βόλτα για αυτό το ενεργειακό μέρος. Θα είναι μια όμορφη και γεμάτη μέρα για τον επισκέπτη μας. Ο επισκέπτης μπορεί σίγουρα να περάσει περισσότερο χρόνο στο Σαν Φρανσίσκο, μία πόλη ιδιαίτερη, μία πόλη με πολλά διαφορετικά πρόσωπα.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Αυτό που μου λείπει από την Καλαμάτα, νομίζω είναι οι άνθρωποί της, που ακόμη και τώρα, μετά από έξι χρόνια στο εξωτερικό, οι δεσμοί μας είναι πολύ δυνατοί για να χαλαρώσουν, κι αυτό επιβεβαιώνεται από την συνεχή επικοινωνία μας μέσω φυσικά των μέσων (κοινωνικών δικτύων) που μας προσφέρει η τεχνολογία. Κάποιες φορές μου λείπει το χωριό μου, η θέα από τη βεράντα και η αίσθηση του ελληνικού χωριού με τα πλούσια εδέσματα, τα πανηγύρια και τις εύκολες αποδράσεις.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Αν δε ζούσα όλο αυτό το συνονθύλευμα στιγμών και καταστάσεων στα διάφορα μέρη του κόσμου, δε θα έφτανα ίσως ποτέ σε τέτοιο βαθμό να εκτιμήσω όλα αυτά που έχω ζήσει σε αυτόν τον τόπο. Σίγουρα αυτό, για να το επιδιώξει κανείς απαιτεί πολύ ψυχική δύναμη, συνεχή υποστήριξη, γερές βάσεις, πείσμα, επιμονή, υπομονή και ίσως μία δόση αντισυμβατικότητάς στα καθιερωμένα. Η Καλαμάτα είναι στη σκέψη μου σαν μία αλλοτινή «Ιθάκη». Στην οποιαδήποτε περίπτωση, όμως, την «Ιθάκη» για τον καθέναν μας, το ταξίδι είναι αυτό που τη δημιουργεί. Αν δε φύγεις ποτέ, ίσως δεν το νιώσεις και ποτέ. Το πότε θα επιστρέψεις είναι προσωπική μας πάλι απόφαση και θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα έρθει. Στη δική μου περίπτωση λέω να αφήσω το πέρας του καιρού να το κρίνει και όταν νιώσω έτοιμος να επιστρέψω, θα το πραγματοποιήσω.
Ποιος είναι
«Γεννήθηκα το 1983 στην όμορφη Καλαμάτα του Νομού Μεσσηνίας. Στα δεκαοκτώ την άφησα για σπουδές σε Αθήνα, Κρήτη και Θεσσαλονίκη. Μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών στα Συστήματα Μεταφορών σε επίπεδο μάστερ (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Αγρονόμων & Τοπογράφων Μηχανικών και Tecnische Universitat Munchen, M.Sc. in Transportation Systems) και ταυτόχρονα εργαζόμενος σε πρότζεκτ του Πανεπιστημίου, πρόθεσή μου ήταν να εργαστώ στον ιδιωτικό τομέα, με σκοπό να αποκτήσω περισσότερη επαγγελματική εμπειρία και γνώση (TSS.SL- Aimsun). Ο συνδυασμός εξειδικευμένης γνώσης και επαγγελματικής εμπειρίας, μαζί με τις υψηλού επιπέδου προσωπικές τεχνικές και αναλυτικές ικανότητές μου, με έχουν βοηθήσει να γίνω βασικό μέλος της ομάδας εργασίας.
Κύριος στόχος της καριέρας μου είναι με συνέπεια και αποφασιστικότητα να συνεχίσω τις επιτυχίες μου ως συγκοινωνιολόγος μηχανικός, να αυξάνω διαρκώς το προφίλ της εταιρείας που εργάζομαι και να εμπλουτίζω το γνωστικό μου αντικείμενο μέσα από τις καθημερινές επαγγελματικές προκλήσεις».
Των Παναγιώτη Μπαμπαρούτση & Κώστα Γαζούλη
