Η ιστορία που ακολουθεί μπορεί να χαρακτηριστεί ως κωμικοτραγική, αλλά σίγουρα είναι ντροπιαστική για μια χώρα που θέλει να λέγεται πολιτισμένη εν έτει 2019.
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή.
Λίγο πριν από τις 12.00 το μεσημέρι χθες έφτασα στο κεντρικό κατάστημα των ΕΛΤΑ στην Καλαμάτα. Πήρα το νούμερο 344 και είδα ότι εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούνταν το νούμερο 158.
Ο χώρος αναμονής ήταν γεμάτος, με τον κόσμο μάλιστα, αφού οι καρέκλες δεν επαρκούσαν, να κάθεται πίσω και πάνω στα γραφεία περιμένοντας υπομονετικά.
Οι τρεις ή τέσσερις, κατά περίπτωση, υπάλληλοι που εξυπηρετούσαν το κοινό προσπαθούσαν να κάνουν όσο καλύτερα μπορούσαν τη δουλειά τους, αλλά μάταια. Αν έπρεπε, για παράδειγμα, να δώσουν ένα δέμα ή ένα φάκελο, έπρεπε να σηκωθούν και να ψάξουν. Κι όλο αυτό απαιτεί χρόνο.
Η ώρα περνούσε, ενώ ο κόσμος που έφτανε έπαιρνε κανονικά το νούμερό του. Κοιτάζοντας το χαρτάκι, όπως κι εγώ, έβλεπε να αναφέρει ως χρόνο αναμονής: 44 λεπτά.
Τα 44 λεπτά πέρασαν, αλλά το νούμερο δεν είχε φτάσει ούτε στο 200. Αναμονή στην αναμονή, ενώ ο συγκεντρωμένος κόσμος όλο και να αυξανόταν.
Και η ώρα περνούσε, ώσπου φθάσαμε κάπου στις 2.00 μετά το μεσημέρι. Κοιτάζοντας το νούμερο στον πίνακα, έδειχνε 221.
Πλέον ο κόσμος δεν αντιδρούσε και μηχανικά όλοι περίμεναν, ενώ κάποιοι άλλοι που είχαν πάρει νούμερο περνούσαν, κοιτούσαν την εικόνα, πετούσαν το χαρτάκι τους απογοητευμένοι και έφευγαν…
Λίγο πριν από τις 3 παρά υπήρξε μια κινητικότητα στο κατάστημα, αν και τα νούμερα συνέχιζαν να αλλάζουν βασανιστικά αργά.
Τότε, λοιπόν, ένας υπάλληλος των ΕΛΤΑ ενημέρωσε ότι η πόρτα κλείνει και όσοι έχουν νούμερο και παραμείνουν μέσα, θα εξυπηρετηθούν. Αν κάποιος βρισκόταν ακριβώς απέξω, δεν επιτρεπόταν να μπει.
Έτσι, λοιπόν, όλοι κλεισμένοι περίμεναν υπομονετικά να φτάσει η σειρά τους, ενώ να σημειωθεί ότι μέχρι την τελευταία στιγμή το μηχάνημα έβγαζε νούμερα, που σίγουρα ξεπέρασαν κατά πολύ το 400+.
Γύρω στις 3.00, λοιπόν, κι αφού έβλεπα ότι θα χαθεί όλη η μέρα εκεί, αφού απέμεναν 100 νούμερα ακόμα για να εξυπηρετηθώ, αποφάσισα να φύγω και να στείλω αυτό που ήθελα με ιδιωτική ταχυμεταφορική εταιρεία.
Βέβαια, μπορεί το ποσό που έδωσα να ήταν σχεδόν δεκαπλάσιο από εκείνο που θα έδινα στα ΕΛΤΑ, αλλά είναι απαράδεκτο κάποιος να χάνει όλη τη μέρα του για να στείλει ή να λάβει κάτι από κατάστημα των ΕΛΤΑ.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Υ.Γ.: Σε καμία περίπτωση δε μας φταίνε οι τέσσερις υπάλληλοι που προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν το κοινό. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι στα Ελληνικά Ταχυδρομεία υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, όμως το θέμα είναι να δουν τι μπορεί να γίνει για να μην ταλαιπωρείται έτσι ο κόσμος.
Ας πούμε, το να συνεχίζει το μηχάνημα να εκδίδει αριθμούς στις 3 παρά και ενώ ήδη υπάρχει αναμονή για 200 νούμερα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως λογικό, ενώ ακόμα δεν είναι λογικό σε ένα χώρο που υπάρχει τόσο μεγάλη αναμονή να μην υπάρχουν οι απαιτούμενες καρέκλες.
