Η αγορά του ελαιόλαδου έχει παγώσει, οι τιμές καταρρέουν και το ερώτημα είναι πότε θα «πιάσουμε πάτο», προκειμένου η αγορά να αρχίσει να κινείται και οι τιμές να πάρουν ανοδική στροφή.
Φαινομενικά, στα ψηλά βρίσκεται η νότια Λακωνία με τιμές που μπορεί να πιάνουν και τα 3,30 – 3,40 ευρώ/ κιλό (τιμή βυτίου, ex factory). Όμως, αυτή η εικόνα δεν είναι αντιπροσωπευτική γιατί αφορά σε ελάχιστες συναλλαγές λίγων βυτίων από συγκεκριμένους μεσίτες, που δεν μπορούν να απορροφήσουν ούτε καν την προσφορά (παραγωγή) της Λακωνίας.
Παρένθεση. Σύμφωνα μάλιστα με τον πρόεδρο της Ένωσης, Νίκο Προκοβάκη, η φετινή παραγωγή της Λακωνίας θα κυμανθεί στους 33.000 τόνους, της δε Μεσσηνίας θα ξεπεράσει τους 50.000 τόνους, θα είναι δηλαδή σημαντικά μεγαλύτερες από τις πρώτες εκτιμήσεις.
Λίγα χιλιόμετρα δυτικότερα, στο Νομό Μεσσηνίας, οι τιμές για τα καλά κορωνέικα βρίσκονται ένα ολόκληρο ευρώ πιο κάτω, στα 2,40 περίπου ευρώ το κιλό, ενώ τα τελευταία μαυρολίσια που έμειναν αζήτητα είναι ζήτημα αν θα πιάσουν τα 2,20 ευρώ, για να μπορούν να ανταγωνιστούν την ισπανική «μποτίλια».
Η Κρήτη υποφέρει και από σοβαρά προβλήματα δακοπροσβολών, που κατά τόπους – βλέπε π.χ. Χανιά – έχουν προκαλέσει υποβάθμιση της ποιότητας αλλά και απώλειες στις ποσότητες. Από την υπόλοιπη Ελλάδα οι τιμές που ακούγονται είναι τραγικά χαμηλές, π.χ. 2,10 ευρώ τα καλά έξτρα (τιμή παραγωγού και όχι βυτίου).
Βλέποντας, λοιπόν, ρεαλιστικά την εικόνα σήμερα διαπιστώνουμε: Ναι μεν υπάρχει μεγάλη προφορά ελαιολάδων (ισπανικά και ιταλικά αποθέματα με 700 και 125 χιλιάδες τόνοι αντίστοιχα, συν την υπερπαραγωγή της Τυνησίας 330-340 χιλιάδων τόνων συν τις καλές παραγωγές Ιταλίας, Ελλάδας, Τουρκίας, Πορτογαλίας), όμως, η πτώση των τιμών σε αυτά τα επίπεδα που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι αδικαιολόγητη.
Δεν μπορεί τα καλά ελληνικά έξτρα να «πνίγονται» στη λίμνη των ισπανικών βιομηχανικών (λαμπάντε), ή των – πράγματι καλών – τυνησιακών έξτρα που τροφοδοτούν με 2,15 ευρώ/κιλό τις αγορές.
Άρα τα αίτια θα πρέπει να αναζητηθούν κυρίως (υπογραμμίζω το κυρίως) στις εγχώριες στρεβλώσεις και διαρθρωτικές αδυναμίες, για τις οποίες απαιτείται μια τεράστια συζήτηση που πρέπει κάποια στιγμή να ξεκινήσει…
Συμπέρασμα. Οι τιμές θα πέφτουν και θα την πληρώνει ο τελευταίος, ο πιο αδύναμος κρίκος, που δεν είναι άλλος από τους (μικρο)ελαιοπαραγωγούς, που ειδικά αυτή την εποχή πιέζονται να πουλήσουν για να καλύψουν ένα σωρό έξοδα που έχουν φορτωθεί, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα.
Λογικά, κάποια στιγμή οι τιμές θα «πιάσουν πάτο», τότε οι αγοραστές θα εμφανιστούν και θα υπάρξει μια ανοδική στροφή αλλά αυτό θα συμβεί με βάση τα ελάχιστα που θα έχουν υποχωρήσει. Πότε θα συμβεί αυτή η στροφή; “Κάνε με μάγο να σε κάνω πλούσιο”.
Αν, όμως, θέλετε κάποια γεγονότα, αυτά είναι: α. ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα τα έξτρα παρθένα στην Χαέν είχαν μια έντονη ανοδική αντίδραση (άγνωστο όμως αν θα έχει συνέχεια), β. από την επόμενη εβδομάδα ξεκινούν οι δημοπρασίες για τις συμβάσεις ιδιωτικής αποθεματοποίησης, που ίσως -ίσως- αποτελέσουν τη συμβολική αφορμή να γυρίσει η αγορά.
Υπομονή λοιπόν, το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν αρχίσει να ξημερώνει (αυτό δε σημαίνει μοιρολατρία).
Πηγή: Βασίλης Ζαμπούνης, olivenews
Μέχρι 2,40 περίπου το κιλό του ελαιόλαδου στη Μεσσηνία
