Μια συννεφιασμένη μέρα επέστρεφα από την Αθήνα στην Καλαμάτα με το λεωφορείο και κάθισα λίγο να ξαποστάσω στην αίθουσα υποδοχής του Κηφισού. Δίπλα μου ήταν μια οικογένεια μεταναστών με 5 μικρά παιδιά που είχαν έρθει πρόσφατα από τη χώρα τους και, από ό,τι κατάλαβα, δεν είχαν στέγη και τα μικρά παιδιά ζητούσαν βοήθεια από τους ταξιδιώτες.
Αφού ξεκουράστηκα λίγο, το ρολόι της αίθουσα; έδειχνε 4.23 και έφυγα για να πάω στο λεωφορείο μου, ξεχνώντας στο κάθισμα το κινητό μου, ένα ακριβό κινητό. Ώρα 4.25 δίνω το εισιτήριο μου στον ελεγκτή και πριν ανέβω στο λεωφορείο κατάλαβα ότι άφησα το κινητό στο κάθισμα, και αμέσως έτρεξα στο σημείο που καθόμουν και δε βρήκα τίποτα. Η οικογένεια των προσφύγων είχε φύγει από την αίθουσα.
Αμέσως από το μυαλό μου πέρασε και είπα «μου πήραν το κινητό και έφυγαν να το πουλήσουν κάπου» για να μπορέσουν να αγοράσουν φαγητό και να επιβιώσουν.
Η ώρα ήταν 4.28 μ.μ και έπρεπε να τρέξω μη χάσω και το λεωφορείο για την Καλαμάτα. Και ενώ έτρεχα στενοχωρημένος για την απώλεια του κινητού μου με χτυπά ένα χέρι στην πλάτη και γύρισα και είδα το πρόσφυγα πατέρα να κρατά το κινητό μου και να μου λέει με σπαστά ελληνικά “κύριο… ξεχάσατε το κινητό σας”.
Ο ελεγκτής φώναζε άλλος για Καλαμάτα και το λεωφορείο ετοιμαζόταν για το ταξίδι.
Αφού ευχαρίστησα την οικογένεια των προσφύγων, μπήκα και παραμιλούσα σε όλη τη διαδρομή, γιατί σε λίγες μέρες θα έρθουν τα Χριστούγεννα και κάποιες οικογένειες έχουν χάσει τα πάντα. Πατρίδα και οικογένεια, αλλά έχουν καρδιά και φιλότιμο.
Καλά Χριστούγεννα!
Φώτης Κουτρουμπής
Υ.Γ. Αυτή είναι μια εμπειρία που έζησα ως ταξιδιώτης και την έγραψα. Και ένιωσα υποχρέωση ότι τέτοια παραδείγματα και πράξεις πρέπει να παρουσιάζονται για αυτούς τους ανθρώπους που χάσανε τα πάντα, αλλά δεν χάσανε την ανθρωπιά τους, που εμείς έχουμε χάσει.
Ντρέπομαι γιατί εγώ όταν δε βρήκα το κινητό μου, τι είπα; τι σκέφτηκα; τι; Ότι η οικογένεια των προσφύγων μού πήρε το κινητό να το πουλήσει για να επιβιώσει. Έχει πολλά μηνύματα αυτή η αληθινή ιστορία.
