Σοκαριστική η ιστορία του βρέφους που πετάχτηκε στα σκουπίδια, σοκαριστική όμως και η αδιαφορία των περαστικών που προσπερνούσαν ή και χλεύαζαν τη γυναίκα που ζητούσε τη βοήθειά τους, έχοντας συνειδητοποιήσει η ίδια το εξωφρενικό περιεχόμενο του υπόγειου κάδου.
«Να λέω “βοήθεια!” και να μη βοηθάει κανείς. Να κλαίει το μωρό, να κλαίω κι εγώ… Έκλαιγα λες και ήταν δικό μου και μου το είχαν πάρει και το είχαν πετάξει στον κάδο. Έξι-επτά άτομα πέρασαν και όλοι έλεγαν ότι δεν είχαν κάρτα στο κινητό για να καλέσουμε την Αστυνομία ή “Άσε μας με τα γατιά σου”, “πάω για δουλειά, πάρε την Πυροσβεστική”. Ένας άλλος επέμενε να πετάξει τα σκουπίδια μέσα στο “πηγάδι” που ήταν το μωρό και δεν τον άφησα με κανέναν τρόπο φυσικά. Ένας 17χρονος νεαρός κατάλαβε ότι πράγματι είναι μωρό, “δεν έχω κάρτα” μου είπε κι αυτός και προσπέρασε, χωρίς να σκεφτεί να φέρει βοήθεια. Εγώ πεσμένη κάτω και να μη σταματάει κανείς… Βλέπεις κάποιον να ουρλιάζει, είναι πεσμένος κάτω, πήγαινε να δεις, μπορεί να θέλει βοήθεια, μπορεί να έχει πάθει κάτι. Με έκαναν να πιστέψω, λίγο πριν έλθει η Αστυνομία, ότι είναι γατιά –όχι ότι κι εκείνα υπήρχε περίπτωση να τα αφήσω στην τύχη τους»… είναι μερικά απ’ όσα σοκαριστικά διηγείται η κα Βίκυ Τσώνη, η οποία αποδείχθηκε ο άγγελος-σωτήρας ενός μωρού που από ανεπιθύμητο και απορριπτέο ευλογήθηκε να σωθεί με θαυμαστό τρόπο (πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η βλάβη στο απορριμματοφόρο;), διδάσκοντας και σε εμάς πολλά, ως άλλος μικρός Χριστός, παραμονές της Θείας Γέννησης…
Η αδιαφορία του κόσμου είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος και, μάλιστα, ακόμα πιο ανησυχητική από την ίδια την πράξη της μάνας, που είναι μια ακραία και μάλλον σπάνια πράξη (και που όσο ειδεχθής κι αν είναι, έχει ήδη δεχθεί μια λύτρωση -τη θαυμαστή σωτηρία του μωρού, αντί για τις δια βίου τύψεις για τη θυσία της πλέον αθώας και πιο κοντινής, σαρξ εκ σαρκός, ύπαρξης).
Ο λόγος είναι, φυσικά, επειδή μας αφορά ακόμα πιο άμεσα, πως πρόκειται για ένα φαινόμενο καθημερινότητας, είναι ο κόσμος που ζούμε.
Και δεν έχει να κάνει φυσικά με όσους δε συνειδητοποίησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης στο συγκεκριμένο περιστατικό.
Όλοι μας, ανεξαιρέτως, έχουμε προσπεράσει γεγονότα με συνανθρώπους μας που μοιάζουν να έχουν κάποια ανάγκη «για να μην μπλέξουμε», «επειδή δεν προλαβαίνουμε», από ξενοφοβία, από φόβο του όποιου βάρους, από αδιαφορία…
Εκτός από το θεόσταλτο χρονισμό να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος, η κα Βίκυ είχε τη λεπτότητα να ακούσει το μωρό επειδή διαθέτει οξυμένα συναισθηματικά αισθητήρια, εξασκημένα εδώ και πολλά χρόνια από την αγωνία επιβίωσης των τετράποδων συνοδοιπόρων μας. Έχει αναπτύξει πολυετή και έμπρακτη φιλοζωική δράση, αφοσιωμένη στα ζώα, και έχουν δει πολλά τα μάτια της, με δυστυχισμένα τετράποδα στη θέση του βρέφους που σφράγισε τα φετινά Χριστούγεννα των Καλαματιανών…
Άνθρωποι, ζώα και περιβάλλον-φιλοζωία, φιλανθρωπία και φροντίδα για τη φύση είναι ένα και το αυτό.
Λίγη παραπάνω σκέψη, λίγη έγνοια, ενσυναίσθηση για τις ανάγκες του άλλου, διάθεση προσφοράς και ανάληψη ευθύνης μπορούν να κάνουν τεράστια διαφορά στη ζωή όλων μας, για την κοινωνία που όλοι θέλουμε.
Ας αρχίσουμε από την ευγένεια, την καλοσύνη και το σεβασμό στους γύρω μας, από την εκδήλωση αγάπης και ενδιαφέροντος στα πρόσωπα του οικογενειακού μας περιβάλλοντος και όσους ζουν δίπλα μας, από τη μικρή μας γειτονιά, «ακούγοντας» τις ανάγκες των ανθρώπων και των ζώων της…
Εύκολο δεν είναι, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε. Είναι ο μόνος δρόμος και ίσως έτσι αποκτήσουν νόημα και τα Χριστούγεννα και η κάθε μας μέρα…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
Ένα μωρό πεταμένο στα σκουπίδια ή «το έγκλημα» της αδιαφορίας…
