Κάθε Κυριακή με Θάρρος
Ένα μέρος της Αριστεράς διαχρονικά είναι υπέρ της βίας. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την ιδεολογία της Αριστεράς που στηρίζεται στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας.
Έστω κι αν ένα μέρος της Αριστεράς λειτουργεί στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εν τούτοις κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι. Μεγάλο μέρος της διαπνέεται από μια περίεργη αντίληψη για τη δημοκρατία. Επομένως, το ερώτημα είναι καίριο: η Αριστερά μπορεί να είναι δημοκρατική, όταν υποστηρίζει αντιδημοκρατικές μεθόδους; Όταν χαϊδεύει τα αστόπαιδα που πετούν τσιμεντόλιθους στους αστυνομικούς, οι οποίοι καλούνται να εφαρμόσουν το νόμο; Όταν υποστηρίζει «το δικαίωμα στον τσιμεντόλιθο»;
Η Αριστερά υποστηρίζει την παρανομία. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κατάληψης δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων. Ενώ υπήρχε εισαγγελική παραγγελία για εκκένωση των κτηρίων, η κυβέρνηση της Αριστεράς χάιδευε για τέσσερα χρόνια τους καταληψίες.
Μάλιστα, όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα των πολιτών από τις καταλήψεις δε βγάζει άχνα, ενώ όταν επιβάλλεται ο νόμος στους καταληψίες, αντιδρά λυσσαλέα. Ενδιαφέρεται μόνο για τη βία των αστυνομικών κατά των καταληψιών, των μπαχαλάκηδων κ.τ.λ., ενώ ποιεί την νήσσαν όταν ψευτο- αριστερο-αναρχικοί ληστεύουν τράπεζες, καταστρέφουν ΑΤΜ τραπεζών, σπάζουν γραφεία δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Η Αριστερά σε κάθε ενέργεια της Αστυνομίας που αποσκοπεί να βάλει τέρμα στις καταλήψεις ανεβαίνει στα κεραμίδια. Σκούζει για βία της αστυνομίας, έστω κι αν παρίσταται εισαγγελέας.
Η Αριστερά σε κάθε ενέργεια της Αστυνομίας που έχει στόχο να σταματήσει τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες, ξεσαλώνει φωνάζοντας για τη βία της Αστυνομίας, έστω κι αν δεν υπάρχει βία της Αστυνομίας.
Η Αριστερά σε κάθε ενέργεια της αστυνομίας που έχει στόχο να επαναφέρει το νόμο και την τάξη, να ζούμε σε μια κανονική κοινωνία, ωρύεται, γιατί δε θέλει το νόμο και την τάξη, αλλά το μπάχαλο.
Η Αριστερά σε κάθε ενέργεια της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, που έχει στόχο να περιορίσει τους κουκουλοφόρους και το κακό συναπάντημα, κατηγορεί την Αστυνομία και τρέχει στα δικαστήρια για να αθωώσει τους παρανομούντες.
Η Αριστερά καταγγέλλει την Αστυνομία για «φασιστική» συμπεριφορά. Ίσως το κάνει για να αντισταθμίσει τη δική της ολοκληρωτική συμπεριφορά. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, η διαρκής καταγγελία για φασιστική συμπεριφορά ακυρώνει την έννοια του φασισμού. Αλλά φαίνεται πως αυτό δεν τη νοιάζει. Αρκεί να επιτύχει τον στόχο της, που είναι η μείωση και η φθορά του αντιπάλου.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι υπάρχει καραμπινάτη υποκρισία της Αριστεράς: στα λόγια κόπτεται για τη δημοκρατία, αλλά στα έργα εκφράζει την αντιδημοκρατική της συμπεριφορά.
Υπάρχει σώφρων δημοκράτης αριστερός πολίτης που υποστηρίζει τις καταλήψεις, τους βανδαλισμούς, τους κουκουλοφόρους, τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες;
Ασφαλώς η άσκηση βίας εκ μέρους της Αστυνομίας είναι πιθανή όταν αντιμετωπίζει κάθε λογής εγκληματίες. Είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε λόγω λειψής εκπαίδευσης, είτε λόγω της στιγμής. Αλλά να σπεύδει η Αριστερά να καταγγέλλει την Αστυνομία, κάθε φορά που ενοχλεί αριστερούληδες, αυτό είναι πρόβλημα της Αριστεράς, αν θέλει να χαρακτηρίζεται ως δημοκρατική.
Αλήθεια, δεν προβληματίζει την Αριστερά ότι το 95% του ελληνικού λαού θέλει το νόμο και την τάξη, θέλει την κανονικότητα; Με ποια λογική συνεχίζει να χαϊδεύει μια ασήμαντη μικρή μειοψηφία που θέλει το μπάχαλο;
Από την Αρχαία Ελλάδα γνωρίζουμε ότι ο νόμος αποτελεί σύμβολο της δημοκρατίας. Κρίση του νόμου σημαίνει κρίση της δημοκρατίας. Ο νόμος, πρωτίστως, προστατεύει τους αδύνατους έναντι των ισχυρών. Η συμφωνία απέναντι στο νόμο δεσμεύει όλους τους πολίτες, κι αυτό είναι προς το συμφέρον και της πολιτείας και των πολιτών. Κλασικό παράδειγμα συμμόρφωσης προς τους νόμους της πολιτείας αποτελεί ο Σωκράτης, ο οποίος, από σεβασμό προς τους νόμους, προτίμησε να πεθάνει παρά να διαφύγει, δηλαδή να παραβεί το νόμο.
Πρόσφατο (Δεκέμβριος 2019) συνειδητό ψέμα της Αριστεράς: ενώ υπήρχαν τρεις εισαγγελείς στην εκκένωση ενός κτηρίου, η Αριστερά άρχισε να κατασκευάζει τα γεγονότα, όπως τα επιθυμεί, δηλαδή να κατασκευάζει την πραγματικότητα.
Επομένως, το κρίσιμο ερώτημα είναι: η Αριστερά θέλει τον νόμο και την τάξη ή τη βία των αστόπαιδων αριστερούληδων; Θέλει την πραγματικότητα ή θέλει να κατασκευάζει τη δική της πραγματικότητα;
Γράφει ο Παύλος Μάραντος*
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com
