Με το Μεσσήνιο συγγραφέα Ανδρέα Ηλιόπουλο για το βιβλίο του με τίτλο «Τα δάκρυα του χρόνου» από τις εκδόσεις Λιβάνη συνομίλησε η ομάδα ΠΥΡΣΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ.
Τα όσα ενδιαφέροντα ανέφερε ο συγγραφέας ακολουθούν:
-Ανδρέα, θα ήθελα να μου πεις από πού εμπνεύστηκες την ιστορία σου αυτή.
Η ζωή μάς εμπνέει διαρκώς και καθημερινά. Αρκεί εσύ να είσαι σε θέση να διακρίνεις τα ερεθίσματα της κάθε ημέρας, να απομονώνεις τα σήματα που λαμβάνεις και να τα αποθηκεύεις στη μνήμη. Είναι μικρές λεπτομέρειες που αργότερα θα πυροδοτήσουν κάποιο βιβλίο σου. Τη συγκεκριμένη ιστορία την εμπνεύστηκα, όταν επισκέφθηκα πριν από χρόνια το σπίτι της Έλλης Λαμπέτη στην Αθήνα. Μαγεμένος από την ατμόσφαιρα του σπιτιού της, όση ώρα βρισκόμουν εκεί το μυαλό μου συνέθεσε το βασικό κορμό του μυθιστορήματός μου.
-Το βιβλίο είναι θησαυρός. Τι πρέπει να έχει ένα βιβλίο για να είναι και καλό;
Ένα καλό βιβλίο πάντα είναι φάρος για κάθε αναγνώστη και εκπέμπει φως, όχι μόνο όταν το διαβάζει, αλλά πρωτίστως όταν το ολοκληρώσει, έχοντας διαβάσει όλη την ιστορία. Κατά τη γνώμη μου εκεί προσμετράται η αξία ενός καλού βιβλίου.
-Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σου; Έχει κάποιους συμβολισμούς;
Ο τίτλος επιλέχθηκε στο τέλος της συγγραφής του και ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό μου, ως απόρροια όλων των καταστάσεων που βίωσε ο ήρωάς μου. Από την απόλυτη ασημαντότητα πέρασε στην παγκόσμια αναγνώριση και στο επίκεντρο της προσοχής όλων, γνώρισε την κατάρρευση και την απαξίωση, αλλά αναδύθηκε ξανά από λάσπη της λήθης στα κρυστάλλινα νερά της δόξας. Η ζωή, ωστόσο, δεν παραλείπει να μας φιλεύει και με δάκρυα. Αυτά είναι τα δάκρυα του χρόνου, άλλοτε χαράς και άλλοτε λύπης. Κάθε δάκρυ είναι και ένας διαφορετικός συμβολισμός για τον αναγνώστη.
-Πώς θα χαρακτήριζες τον Μελέτιο, τον ήρωα του μυθιστορήματός σου;
Εμβληματικός χαρακτήρας που διέπεται με περίσσιο αυθορμητισμό και τεράστιο πάθος για αυτό που κάνει. Μεγαλουργεί και μέσα στη δόξα, αλλά και μέσα στην εξαθλίωση που μπορεί να μένει για κάποιο διάστημα ακινητοποιημένος, ωστόσο το μυαλό του τρέχει καλπάζοντας, φλερτάροντας με την τρέλα. Βαδίζει πεισματικά το δικό του μονοπάτι παρόλο που εξ αρχής γνώριζε πως ήταν δύσβατο…
-Είσαι άνθρωπος με λαμπρές σπουδές. Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο;
Ο πλουραλισμός των επιλογών μου αποζητώ να βρίσκεται σε αντιστοιχία με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις πράγματα που σε κρατούν ζωντανό, σε ξεκλειδώνουν από παλαιότερα κολλήματα και αναδύουν έναν κόσμο που αγνοείς. Προτιμώ τα ταξίδια, την ποίηση, τις ποιοτικές συζητήσεις, άγνωστα ακούσματα που ανοίγουν προοπτικές και ορισμένες από τις μορφές του λάτιν και ιδίως του σύγχρονου χορού. Η δασκάλα με παρακινεί για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, μου υπενθυμίζει ξανά να βλέπω τη ζωή σαν τέχνη και οφείλω να ομολογήσω πως η συντριπτική πλειοψηφία το έχει ξεχάσει. Σε όλα τα φάσματα των επιλογών μου το περιβάλλον διέπεται από άτομα με όρεξη για αυτοσχεδιασμό και γνήσια αλληλεπίδραση, οπότε κατά το στάδιο της υλοποίησής τους υπάρχει μια διαρκής αίσθηση εξέλιξης και δημιουργικής διάθεσης που με εμπνέει να προχωρώ στο βάθος του διαδρόμου διασχίζοντας άθικτος μέσα από τα σκοτάδια της καθημερινότητας.
-Ταυτίζεσαι με τον ήρωα του βιβλίου σου;
Σε πολλά σημεία του βιβλίου καθρεφτίζονται σημαντικές πτυχές του εαυτού μου. Μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο ήρωας που επιλέγει κάθε συγγραφέας, άλλοτε ταυτίζεται και άλλοτε αποσχίζεται από αυτόν κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Του αποδίδει αρετές που ίσως ήθελε να έχει ο ίδιος, που νομίζει ότι έχει, για αυτά που σκέφτεται πως είναι, αλλά δεν είναι, καθώς και ελαττώματα που πιθανά θέλει να εξορκίσει για τον εαυτό του ή και… γιατί όχι… να τον φορτώνει με ελαττώματα θέλοντας να πειραματιστεί μαζί του και να δοκιμάσει πρωτόγνωρες συμπεριφορές.
-Τι είδους βιβλία μπορεί να βρει κάποιος στη βιβλιοθήκη σου;
Λογοτεχνίας και ποίησης. Κυρίως κλασσικής λογοτεχνίας και βεβαίως σύγχρονης. Θεωρώ, όμως, ότι οι κλασσικοί συγγραφείς είναι σπουδαία παρακαταθήκη για κάποιον μελλοντικό συγγραφέα ή σκηνοθέτη.
-Έχεις κάποιους αγαπημένους συγγραφείς;
Ντοστογιέφσκι, τον οποίο θεωρώ ανατόμο της ανθρώπινης ψυχής. Μεγάλωσα με τον Ευγένιο Τριβιζά, τον Χρήστο Μπουλώτη, την Άλκη Ζέη, ενώ την εφηβεία μου τη βίωσα συντροφιά με την κλασσική λογοτεχνία. Στα φοιτητικά μου χρόνια λάτρεψα τον Πεσσόα, αυτόν τον υπέροχο ποιητή και λογοτέχνη με τη μαγεία που περικλείει όλο το έργο του. Ενήλικας όντας, ενθουσιάστηκα με την τριλογία των Αθηνών της Ελένης Πριοβόλου. Είναι ένας ιστορικός περίπατος στην Αθήνα από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η Σώτη Τριανταφύλλου με γοήτευσε με το «Εργοστάσιο των Μολυβιών», αλλά και με τα μετέπειτα βιβλία της. Η Ζυράννα Ζατέλη επίσης αποτελεί για μένα μία εμβληματική συγγραφέα.
-Πρέπει τα παιδιά να διαβάζουν από μικρή ηλικία ποίηση και λογοτεχνία, ειδικά σε μια εποχή όπως είναι η σημερινή;
Είναι επιβεβλημένο τα παιδιά να ανοίγουν προοπτικές και να γαλουχούνται με τη νοοτροπία του διαβάσματος από μικρή ηλικία. Ειδικά τώρα που είναι διαρκώς πολιορκημένα από την τεχνολογία, η οποία τους στερεί τη φαντασία και την αληθινή γνώση. Όλα τους προσφέρονται έτοιμα με το πάτημα ενός κουμπιού. Το μυαλό δεν κοπιάζει να βρει λύσεις, ούτε βέβαια και ιδανικά, γιατί βεβαίως όλα προσφέρονται «κλισέ» στα παιδιά. Το βιβλίο είναι η μόνη αντίσταση των παιδιών στη θλιβερή πραγματικότητα… Μέσα από αυτό θα βιώσουν αξίες και συναισθήματα μοναδικά, που η ισοπεδωτική καθημερινότητα τα έχει φυλακίσει. Παίρνοντας σωστές βάσεις το παιδί έχει τη δυνατότητα μέσα από τα βιβλία να εξελιχθεί σε έναν ενήλικα με κριτική σκέψη, και το σπίτι μου το θυμάμαι πάντα γεμάτο βιβλία, όχι μόνο για εμάς τα παιδιά, αλλά και για τους μεγάλους. Το σπίτι τότε μικρό και σκουντουφλούσαμε πάνω τους. Παντού ένιωθες τη μυρωδιά των βιβλίων εκεί μέσα, τόσο των νιόφερτων όσο και των παλιότερων. Αυτή η μυρωδιά τους νομίζω πως με συντροφεύει όταν γράφω.
-Ύστερα από την επιτυχία αυτή, ετοιμάζεις κάτι νέο μέσα στο 2020 που σε λίγες μέρες έρχεται;
Βρίσκομαι κοντά στην ολοκλήρωση του επόμενου μυθιστορήματος, το οποίο ακουμπάει πάνω στη σκοτεινή πλευρά μιας αλήθειας που η κοινωνία αποφεύγει επιμελώς να αντιμετωπίσει. Τονίζει πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις με τη δύναμη της σκέψης την ώρα που οι ήρωες συνθηκολογούν με το άγνωστο, αναζητώντας μέσα από τραγικές καταστάσεις να αισθανθούν ευτυχισμένοι στο φαντασιακό τους. Μεταξύ άλλων «φωτογραφίζει» τις θυσίες που απαιτεί ο αθλητισμός για να κυνηγήσεις κάτι που ρεαλιστικά φαντάζει άπιαστο, μα ακόμη και αν το κατακτήσεις, δείχνει έτοιμο να γκρεμιστεί με το πρώτο φύσημα του ανέμου… Οι πρωταγωνιστές εναλλάσσονται, περπατούν σε καλντερίμια τα οποία οδηγούν σε πολύχρωμους δρόμους που κλειδώνονται μέσα τους και αυτός ο «κήπος» με τις ρομαντικές αναμνήσεις της παιδικής ψυχής αναδύει τα πιο όμορφα λουλούδια. Οι στιγμές που γεννιούνται οι πιο βαθιές επιθυμίες τους χαράζονται μέσα από αποχαιρετισμούς που δείχνουν εκ πρώτης όψεως οδυνηροί, αλλά σε δεύτερη ανάγνωση λειτουργούν ως πρόσχημα για βαθύτερους προβληματισμούς. Εν κατακλείδι θεωρώ πως τα μυθιστορήματα και οι παραλληλισμοί τους δείχνουν το δρόμο προς την απελευθέρωση και έχουν θέση πιο επίκαιρη από ποτέ στο σύγχρονο και απαιτητικό κόσμο. Παντού υπάρχει ένα παραμύθι στη ζωή μας. Αρκεί να το βρούμε…
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Η περίληψη της ιστορίας, όπως ακριβώς υπάρχει στο βιβλίο
Ένα αγόρι, σ’ ένα χωριό της Καστοριάς, γεννιέται μ’ ένα άστρο ακατανόητο για τους άλλους. Το μερίδιο που του έδωσαν οι Μοίρες, νανουρίζοντάς τον με παράξενα λόγια, τον τάσσει κυνηγό του ονείρου του. Βαδίζοντας στα στενά μονοπάτια της ζωής κι έχοντας στο δισάκι του μονάχα τις προσδοκίες του, γνωρίζει τα πρωτοβρόχια της απογοήτευσης, αλλά δεν εγκαταλείπει τις επιδιώξεις του. Περιορίζεται σε αδέσποτες βόλτες του πείσματός του και επιλέγει το νέκταρ του ψεύδους προς τους δικούς του για να επιτύχει το στόχο του. Παγιδευμένος σ’ ένα καταφύγιο επινόησής του και οδοιπόρος της στεγνής πραγματικότητας, παλεύει μέσα στις αναταράξεις των γεγονότων έχοντας τις κεραίες τεντωμένες. Δεν επιτρέπει στον καβαλάρη της ελπίδας να ξεπεζέψει. Με το καμουτσίκι του πείσματος τον ωθεί να καλπάζει στα γεγονότα, ενώ αυτός φλερτάρει με την τρέλα. Τη στιγμή που νομίζει πως όλα έχουν χαθεί, η ζωή, για να εξιλεωθεί, του δίνει τον άσο που έχει κρυμμένο στο μανίκι. Στο απόγειο της δόξας, ο προσωπικός του βίος βγαίνει σε πλειστηριασμό για να τον εκποιήσουν οι άλλοι. Κάθε στιγμή περνάει από την κόλαση και το καθαρτήριο, δίχως όμως να βρίσκει τον παράδεισο. Ω, πόσο εικονική ήταν η ευτυχία του! Το διαπίστωνε εκείνη τη στιγμή. Όσο επιτυχημένος κι αν έχει υπάρξει ένας άνθρωπος στο παρελθόν, είναι καταδικασμένος να ζει μέσα στην ερημιά του εγωισμού του όταν εντός του υπάρχουν δυσαναπλήρωτα κενά. Είχε έρθει η ώρα να σπάσει το καβούκι του και να εξερευνήσει με χειρουργικό νυστέρι τον εσώτερο εαυτό του. Ένας ηθοποιός δε ζει για να μετανιώνει. Οι λανθασμένες επιλογές είναι μέρος της καριέρας του, που διαρκώς εξελίσσεται, άλλοτε με απότομες ανηφόρες και άλλοτε με απότομες κατηφόρες. Ίσως έπρεπε να αφεθεί στο χρόνο για να πάρει την απάντησή του στο αν η επιλογή του να απομονωθεί από τους πάντες και από τα πάντα ήταν ένα μεγάλο λάθος ή σηματοδοτούσε την ανατολή μιας νέας αλήθειας.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Ανδρέας Ηλιόπουλος γεννήθηκε το 1991 και μεγάλωσε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Σπούδασε Ψηφιακά Μέσα και Επικοινωνία στην Καστοριά, από όπου εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Δημοσιογραφίας στην Αθήνα με ειδίκευση τα Αθλητικά (House of Sport Journalism) και συνέχισε τις σπουδές του στο μεταπτυχιακό Τμήμα της Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας. Έχει ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Sports Management στο Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου και αυτή την περίοδο περιμένει την ορκωμοσία του. Είναι πιστοποιημένος καθηγητής ενηλίκων και αρθρογραφεί σε διάφορες εφημερίδες και sites.
Του Διονύση Γεωργογιαννόπουλου
