Ένας 20χρονος φοιτητής αντιμετωπίζει με πολύ μεγάλη ωριμότητα το Σοκ του κορωνοϊού
Η «νέα γενιά» να κρατήσει και να προστατέψει τη ζωή εκείνων που χάρισαν τη δική μας
Ένα κείμενο που «αλίευσα» τις προηγούμενες στη «θάλασσα» του Facebook νομίζω πως αξίζει πραγματικά να διαβαστεί απ’ όλους. Ένας 20χρονος φοιτητής, που απολάμβανε τη ζωή και την ξεγνοιασιά, περιγράφει την απότομη διακοπή της ρουτίνας του, τα διλήμματα τα οποία θα αντιμετωπίσει η νέα γενιά, ενώ δίνει και το μήνυμα για το τι πρέπει να κάνουμε αυτή την ώρα:
«Διανύουμε στιγμές και καταστάσεις που μέχρι στιγμής η γενιά μου, όπως και κάποιες προηγούμενες γενιές, τις βιώναμε μόνο μέσα στις σελίδες των σχολικών μας βιβλίων, σε διάφορα άρθρα, σε ταινίες και πολλά άλλα. Πολλοί από εμάς ανατριχιάσαμε, άλλοι προβληματιστήκαμε και κάποιοι αδιαφορήσαμε. Μπήκε η συνήθεια του να είμαστε τρίτοι, να είμαστε κριτές των γεγονότων με μόνο μας γνώμονα το “φτωχό” και συνάμα “πλούσιο” μυαλό μας. Ποτέ όμως δεν ταυτιστήκαμε και ποτέ δεν πιστέψαμε ότι τα σενάρια αυτά διαλέγουν ηθοποιούς όπως εμάς, καθημερινούς.
Ξαφνικά πάγωσε η ροή της πραγματικότητάς μας και τη σκυτάλη πήρε η αγωνία και η έντονη αμφισβήτηση. Όλοι οι προορισμοί μας πάτησαν απότομα φρένο και ήρθε η στιγμή που μηδενίστηκαν όλες οι διαδρομές. Η ταχύρυθμη αυτή πραγματικότητα των νέων ανθρώπων κόπηκε σαν μια λεπτή κλωστή, σε μια στιγμή που τα “γκάζια” των “θέλω” και “πράττω” είναι στο τέρμα. Εκείνη την ώρα είναι που μπαίνει εκρηκτικά η μεγάλη ερώτηση σε κάθε νεανικό νου: “Και τώρα τι κάνω;”, χωρίς να διαλέγει αν σπουδάζεις, αν είσαι ακόμα σχολιαρόπαιδο, αν δουλεύεις, αν ψάχνεσαι, αν βρίσκεσαι ή οτιδήποτε άλλο.
Νιώθεις σαν να πέφτει ένα βάζο και να σπάει και ο εκκωφαντικός ήχος του, όταν “θρυψαλιάζει”, σου προκαλεί μια αμηχανία και παράλληλα ένα άγχος. Ψάχνεις να βρεις τη λύση απεγνωσμένα για να ξεφύγεις από τη ζημιά. Δεν μπορείς όμως να κρύψεις την απώλειά του, είτε μαζεύοντας είτε σκορπίζοντας τα κομμάτια του.
Είναι δουλειά και υποχρέωσή μας σαν “ζωή” της πρώτης γραμμής αυτού εδώ του κόσμου να πιάσουμε τα κομμάτια του και από την αρχή να τα κολλήσουμε ένα ένα για να φτιάξουμε ξανά το βάζο. Ποτέ, όμως, δε θα είναι το ίδιο κι ας το κολλήσουμε ολόκληρο, πάντα θα έχει τα ραγίσματα πάνω του, αυτό δεν “ξεγίνεται”.
Είναι δική μας ευθύνη, όμως, να τα κολλήσουμε γερά χωρίς να αφήσουμε κανένα από τα κομμάτια του να πάνε χαμένα. Αυτή είναι η πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα.
Εμείς είμαστε η δύναμη για να κρατήσουμε τις ισορροπίες αυτής της ζωής.
Θα πρέπει να είναι χαρά γι αυτή τη “νέα γενιά” να κρατήσει και να προστατέψει τη ζωή εκείνων που μας χάρισαν τη δική μας.
Ίσως αυτή η μοναξιά του εγκλεισμού να μας φέρει τη μεγαλύτερη συντροφιά στις σκέψεις και στην ψυχή μας. Ας “νιώσουμε” την οικογένεια και ίσως η περίοδος αυτή μας αφυπνίσει για ένα αύριο που θα ζήλευε και θα είχε ανάγκη κάθε γενιά σε αυτό τον κόσμο.
Ο κορωνοϊός μπορεί να προσβάλλει κάθε μητέρα, πατέρα, γιαγιά και παππού.
Γίνε όμως κορ(η)-ωνο-(υ)ιος που θα το αποτρέψει!».
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο λογαριασμό του Facebook του 20χρονου φοιτητή Βασίλη Βαμβακά.
Για την αντιγραφή, Κ. Γαζ.
