Δε σκοπεύω να σας αφηγηθώ τους καημούς μου…
Άλλωστε, πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως οι καημοί μου αφορούν αποκλειστικά εμένα και ίσως ελάχιστους δικούς μου ανθρώπους.
Δε σκοπεύω να αναφερθώ σε ψυχολογικούς όρους, όπως αυτόν της «ενσυναίσθησης»…
Εξαιρετικά δύσκολο να μπούμε στη θέση του άλλου συναισθανόμενοι το τι γίνεται μέσα του…
Και τώρα, στα δύσκολα, ας μη το συζητάμε καλύτερα…
Θέλω, όμως, να φωνάξω σ’ αυτούς που γκρινιάζουν συνεχώς:
Πώς θα αντέξω μέσα στο σπίτι τόσο καιρό…
Δεν αντέχω αποκομμένος/η από τον έξω κόσμο…
Με πλακώνουν οι τέσσεροι τοίχοι…
Μήπως ήρθε η στιγμή, φίλοι μου, να πάρετε αλλιώς το… τιμόνι και να αισθανθείτε τυχεροί;
ΤΥΧΕΡΟΙ, γιατί κυρίαρχα προφυλάσσετε τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους απ’ αυτό το μεγάλο κακό που βρήκε την ανθρωπότητα και φέρει το όνομα κορωνοϊός ή Covid-19…
ΤΥΧΕΡΟΙ, γιατί έχετε την πολυτέλεια να διαχειρίζεστε το χρόνο σας όπως θέλετε: διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, μαγειρεύοντας, μαστορεύοντας, μιλώντας με τους φίλους σας στο τηλέφωνο ή μέσω skype και για οπτική επαφή, ράβοντας, πλέκοντας, δοκιμάζοντας αναδιάταξη των επίπλων σας, σκαλίζοντας τις γλάστρες σας…
Συγχρόνως, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται σκληρά. Σαφέστατα οι γιατροί και νοσηλευτές, για ευνόητους λόγους, βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας. Και κάτω από αυτούς, όμως, χιλιάδες άλλοι, όχι από επιλογή, αλλά γιατί έτσι πρέπει…
Τέρμα, λοιπόν, στην γκρίνια, φίλοι μου…
Αισθανθείτε τυχεροί, συναισθανόμενοι ότι κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να εργάζονται.
Άντα Αποστολάκη
