Οι πτυχές της νέας πραγματικότητας μέσα από τις απόψεις τεσσάρων πολιτών
Ένας αόρατος εχθρός. Μια πανδημία. Αυστηροί περιορισμοί, ακινησία και φόβος. Μια εκκωφαντική ησυχία. Εποχή απαγορεύσεων και μετακινήσεων. Ερημωμένη πόλη. Μια καθημερινότητα που εκτυλίσσεται μεταξύ πραγματικότητας και επιστημονικής φαντασίας. Μια απέραντη κοινωνική απομόνωση και ένας αποστειρωμένος κόσμος. Εγκλεισμός υποχρεωτικός.
Ο κορωνοϊός δημιουργεί ένα κλίμα ανησυχίας και αβεβαιότητας. Όλα συνέβησαν με τρομακτική ταχύτητα. Τι είναι αυτό που ζούμε; Ποιες οι προεκτάσεις του; Αναζητήσαμε απαντήσεις στα παραπάνω χρησιμοποιώντας ως βοήθεια τις απόψεις τεσσάρων δημοτών. Δύο ανδρών και δύο κοριτσιών. Μας ομιλούν ο καθένας και η καθεμιά με το δικό τους τρόπο, προσπαθώντας να θίξουν θέματα όπως: δικαιώματα, ελευθερία, μοναξιά, τηλεζωή, παρατεταμένος χωρισμός.
Ας τους «ακούσουμε»…
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2020
ΑΙ ΒΛΑΒΕΡΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ
Υπό Άντον Τσετσέχωφ (θεατρικού συγγραφέως της κακιάς ώρας)*
Η ομιλία λαμβάνει εις αίθουσαν Πνευματικού τινός Κέντρου, με βάθρον εις το μέσον. Οι θεατές ανύπαρκτοι λόγω ειδικών μέτρων κυκλοφορίας.
Κυρίες και ούτως ειπείν Κύριοι.
Εζητήθη από την κυρία διευθύντρια, προς δημοσιοποίηση του παροιμιώδους μου ΘΑΡΡΟΥΣ, να κάμω εδώ μίαν ενδιαφέρουσα ομιλία, περί των βλαβερών συνεπειών του Κορωνοϊού. Και εφ’ όσον πρέπει να κάμω μίαν ομιλία, θα κάμω μίαν ομιλίαν. Όσο για μένα, το ίδιο μου κάνει.
Όπως κατ’ επανάληψιν έχω τονίσει εις προηγούμενη διάλεξιν με θέμα «Αι ευεργετικαί συνέπειαι του λαπά», ο Κορωνοϊός, όστις ουδεμίαν σχέσιν έχει με την Κορώνην και το Χαρακοπιό, επανέφερε εις την μόδαν, ανθρωπολογικό είδος, μέχρι τώρα σπανίζον, και του οποίου έχω την τιμήν να αποτελώ ένα από τα σπανιότερα δείγματα.
Δηλωτικά αυτού σημεία είναι το μίσος του για τα ταξίδια και τις μετακινήσεις εν γένει, ο αυτισμός και η τάσις προς εγκλεισμόν, ο σημαιοφορισμός και βαθμοθηρισμός κατά τα πρότυπα του μακαριστού Χριστοδούλου, ο παλιμπαιδισμός και ο φόβος της τρίτης ηλικίας, η δια βίου και πέραν του βίου μάθησις, και άλλα. Το ανθρώπινο τούτο είδος, σπανίως απαντάται εις την ύπαιθρον χώραν, αλλά ευδοκιμεί εσώκλειστον, ως φυτόν εσωτερικού χώρου.
Η πρώτη λοιπόν βλαβερή συνέπεια του κορωνοϊού είναι ότι επειδή, όπως δηλώνει και η λαϊκή παροιμία, «καθενού Αγίου η μέρα έρχεται», ο φόβος της επιδημίας και των συνακολούθων προστίμων τείνει να αυξήσει τον αριθμόν των κρουσμάτων του είδους μου, και μάλιστα να τα επιβάλλει ως πρότυπον ζωής.
Ας επιχειρήσουμε τώρα να προσεγγίσουμε το θέμα επιστημονικώς και ψυχαναλυτικώς.
Η τάσις προς απομόνωσιν του ανωτέρω είδους, έλκει την καταγωγήν εις φόβον δια τον έξω κόσμον, έμφυτον δειλίαν, βουτυροπαιδισμόν, αποφυγήν συγκρούσεων και τζαρτζαρισμάτων με μπάλα και άλλες αθλοπαιδιές, συνωστισμόν εν γένει και καταφυγήν εις φανταστικούς μυθιστορηματικούς ήρωας, ελλείψει πραγματικών. Ένα είδος αρχαϊκής εικονικής πραγματικότητος. Βεβαίως ο αυτισμός, παρέχει απεριόριστη ασφάλεια και εφησυχασμό, αλλά και σταδιακήν μαλάκυνση ως ο μπακαλιάρος. Μέχρι τώρα δεν αποτελούσε πραγματικόν κοινωνικόν κίνδυνο λόγω του εσωτερικού του εγκλεισμού.
Όταν όμως, όπως συμβαίνει τώρα με την επιδημίαν, ερημώνουν οι δρόμοι και οι πλατείες, ο ανωτέρω ανθρώπινος τύπος θα πάψει να φοβάται και θα ορμήσει έξω ανενόχλητος, με κίνδυνο να μολύνει αδιαλείπτως δι’ αυτισμού και άλλες κοινωνικές ομάδες, με εκθετική μάλιστα αύξηση κρουσμάτων. Η χρονία δε απομόνωσις και στέρησις, τον καθιστούν εξόχως επιθετικό και αδηφάγο, Ένα τέτοιο σενάριο είναι όντως εφιαλτικό.
Τελευταίως δε εμφανίζονται και περιπτώσεις που το άκακο φαινομενικά αυτό αρνάκι, εμφανίζει και δείγματα απειθαρχίας, μη συμμόρφωσης προς τα SMS, ψευδείς δηλώσεις μετακινήσεως και παρανόμου κυκλοφορίας εις στενά και περιβόλια, εις τα τελευταία όμως σπανιότερον, διότι φοβάται και τους σκύλους.
Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Πώς θα αντιμετωπισθεί, η νέα αυτή πανδημία των αυτιστικών, από την ανάποδη; Πώς θα διαφυλαχθεί λόγου χάριν, ο εαυτός μας από την κακή χρήση του εαυτού μας. Η αυτοαναφορικότης είναι πασίδηλος και ο φαύλος κύκλος συνεχής και ατέρμων. Και μετά το εμβόλιο για τον κορωνοϊό, που ως φαίνεται είναι επί θύραις, απαιτείται νέα επιστημονική έρευνα για αυτό το σπάνιο είδος. Προς το παρόν, εξακολουθώ να δίνω διαλέξεις, ως αυτιστικός, ευτυχώς προ κενών καθισμάτων.
Σας χαιρετώ
Αλέκος Κολλιόπουλος
-Ο Αλέκος Κολλιόπουλος σπούδασε Αρχιτεκτονική, αλλά τελικά τον κέρδισε η υποκριτική. Για ικανό χρονικό είχε αναλάβει καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας
Στην εποχή του κορωνοϊού…
Οι στιγμές που ζούμε είναι πρωτόγνωρες. Έπειτα από 100 σχεδόν χρόνια η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει έναν κοινό εχθρό, έναν αόρατο ιό. Οι επιπτώσεις από την επέλασή του είναι τρομακτικές και δεν είμαστε παρά μόνο στην αρχή. Επιβάλλεται να μένουμε στο σπίτι και να ακολουθούμε όλοι στο ακέραιο τις οδηγίες των αρμοδίων, ώστε να δώσουμε με επιτυχία αυτή τη μάχη.
Μένοντας τώρα στο σπίτι το μεγαλύτερο διάστημα της μέρας, αν και ασχολούμενος με τα κοινά, νιώθω οικεία και άνετα μέσα σε αυτή την ιδιόμορφη απομόνωση. Παρακολουθώ, βεβαίως, στενά τις εξελίξεις και μέσα στο γενικό κλίμα αβεβαιότητας και φόβου που όλοι μας βιώνουμε, συμμετέχω μέσω τηλεδιασκέψεων στα δημοτικά δρώμενα.
Αυτή η δημιουργούμενη απόσταση τόσο από τους συνανθρώπους μου όσο και από τη συνηθισμένη μου καθημερινότητα, μου δίνει τη δυνατότητα να σκεφτώ περισσότερο, να στραφώ μέσα μου και να ξαναθυμηθώ την αργή ροή των πραγμάτων που το ημερήσιο άγχος για γρήγορα αποτελέσματα, στις όποιες ενασχολήσεις μου, μου είχε στερήσει. Είναι η ιδανική περίοδος αναστοχασμού, αυτοσυνειδησίας και αυτοπειθαρχίας.
Σε μία εποχή που η αξιολογική κλίμακα έχει καταρρεύσει ύστερα από αλλεπάλληλες ιστορικές και μεταφυσικές προδοσίες, σε έναν κόσμο άναρχο, παράλογο, βουβό, χωρίς ενότητα, με τρελαμένες τεχνολογίες, αδιάφορο για την ύπαρξή μας και πολλές φορές εχθρικό, όπου η νοημοσύνη μας ταπεινώνεται, καλούμαστε, όπως άλλωστε συμβαίνει στις μεγάλες συμφορές, να αναδείξουμε ό,τι πιο θετικό, γόνιμο και δημιουργικό έχουμε ως άνθρωποι και να μετρηθούμε με ταπεινότητα και μετριοφροσύνη με τη συνείδησή μας.
Στο γνωστό βιβλίο του Αlbert Camus “H ΠΑΝΟΥΚΛΑ”, όπου περιγράφονται συνθήκες ανάλογες με τις σημερινές, η πάλη του ανθρώπου για τον άνθρωπο, η κραυγή του πόνου, η οσμή απ’ το αίμα και τον ιδρώτα (εξίσου πολύτιμα και τα δύο), η χαρά και η ανακούφιση της πρόσκαιρης νίκης, η δικαιολογημένη υπερηφάνεια που σου δίνει η εκπλήρωση ενός σωτηρίου καθήκοντος συνθέτουν την εποποιία του Ανθρώπου, καθώς, όπως λέει ο συγγραφέας, «εκείνο που μας ενώνει είναι ο ήλιος, η θάλασσα, ο έρωτας και ο θάνατος» και δεν απομένει παρά να πολεμήσουμε για να τα χαρούμε όλοι μαζί.
Με τη σκέψη μου να βρίσκεται στους ανώνυμους συνανθρώπους μας που δίνουν καθημερινά, πολλές φορές υπό αντίξοες συνθήκες, τη μάχη με τον ιό, θυμώνω πολύ και στενοχωριέμαι με την αδυναμία των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δείξουν την αλληλεγγύη τους και να συνεννοηθούν μπροστά σε αυτή την πανδημία, προκειμένου να λάβουν όλα τα απαραίτητα, οικονομικά κυρίως, μέτρα για τη στήριξη των χωρών που πλήττονται.
Διατρανώνω την αισιοδοξία μου για την επιτυχή έκβαση αυτής της περιπέτειας. Την επόμενη ημέρα, που εύχομαι να είναι κοντά, τίποτα δε θα είναι ίδιο. Μέλημα όλων μας πρέπει να είναι η αξιοποίηση της εμπειρίας αυτής για μία πιο ανθρωποκεντρική κοινωνία, γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιοι να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία αυτή για ακριβώς το αντίθετο.
Του Βασίλη Κοσμόπουλου*
-Ο Βασίλης Κοσμόπουλος είναι πολιτικός μηχανικός – δημοτικός σύμβουλος, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Καλαμάτα Μπροστά»
#Μένω σπίτι#, ψάχνω τα όνειρά μου…
Ξεκινώντας από το Wuhan της Κίνας και παρ’ όλες τις προσπάθειες ελέγχου της εξάπλωσής του, ο γνωστός πλέον σε όλους μας κορωνοϊός έχει κερδίσει τον τίτλο της πανδημίας και έχει κατακτήσει τη θέση του στα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ όλου του κόσμου. Έτσι σε μια προσπάθεια περιορισμού των κρουσμάτων το κίνημα «μένουμε σπίτι» έχει κατακλύσει το διαδίκτυο.
Η αναστολή λειτουργίας των σχολείων, αλλά και των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, σε εμάς τους μαθητές φάνταζε ως ευκαιρία για διακοπές. Το γεγονός ότι ο ιός δεν αποτελούσε ακόμα πρόβλημα στην Ελλάδα και καθώς δεν υπήρχαν ακόμη γνωστά κρούσματα στην πόλη μας, έκανε την κατάσταση που επικρατούσε στις άλλες χώρες να μοιάζει ψεύτικη και μακρινή, σαν βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.
Έτσι, παρόλο που επικρατούσε ενθουσιασμός για το κλείσιμο των σχολείων, πολλοί από εμάς θεωρήσαμε τα μέτρα υπερβολικά και ως αποτέλεσμα τα αγνοήσαμε, αξιοποιώντας τον πλέον άπλετο ελεύθερο μας χρόνο ως ευκαιρία να δούμε τους φίλους και να κάνουμε ό,τι δεν μπορούσαμε κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς
Ο ενθουσιασμός αυτός, όμως, δεν κράτησε πολύ, καθώς γρήγορα ο αριθμός των κρουσμάτων στη χώρα μας άρχισε να αυξάνεται και η σοβαρότητα της κατάστασης έγινε φανερή.
Έτσι, αργά ή γρήγορα, όλοι μας – και ιδιαίτερα με τα αυστηρότατα μέτρα του υπουργείου – κλειστήκαμε στο σπίτι, σε μια προσπάθεια να προστατέψουμε όχι μόνο τους εαυτούς μας, αλλά και του γύρω μας. Η πλήξη, λοιπόν, έγινε το κύριο χαρακτηριστικό της ημέρας μου.
Ενώ η πραγματοποίηση διαδικτυακών φροντιστηριακών μαθημάτων προσέφερε ομολογουμένως κάποια δομή στην καθημερινότητά μου, η απουσία προγράμματος και η αποχώρηση από τη ρουτίνα αποδείχθηκε δύσκολη και η πειθαρχία σε ένα νέο σύστημα μάθησης, το οποίο απαιτούσε θέληση και σωστή διαχείριση του χρόνου μου, ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Μου δόθηκε, όμως, η ευκαιρία να αφοσιωθώ στα ενδιαφέροντά μου, κάτι που κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς ήταν σχεδόν αδύνατο.
Σε μία προσπάθεια να μείνω παραγωγική, αυξήθηκε η δημιουργικότητά μου και ο χρόνος που αφιερώνω στην κάθε μου δουλειά, πράγμα που ωφέλησε σημαντικά την εξέλιξη των δημιουργικών μου δραστηριοτήτων.
Έτσι, λοιπόν, πιστεύω ότι όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το «μένουμε σπίτι» ως πράξη αλληλεγγύης προς τον εαυτό μας και των γύρω μας, αλλά και να αξιοποιήσουμε το χρόνο που θα μας δοθεί ως διάλειμμα από τους εξαντλητικούς ρυθμούς της σύγχρονης κοινωνίας και ως ευκαιρία να κάνουμε πράγματα που αναβάλλουμε με τη δικαιολογία του «δεν έχω χρόνο».
Της Μυρτούς Ρόκα Μούντανου
#Μένω σπίτι#: Μια ευκαιρία να βρούμε κάποιες από τις αξίες μας
“Μένουμε Σπίτι”. Το σύνθημα της νέας καμπάνιας του υπουργείου που προβάλλεται σε κάθε ΜΜΕ και κοινωνικό μέσο, με στόχο τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας του κορωνοϊoύ.
Αρχικά, η προσωρινή διακοπή λειτουργίας όλων των ελληνικών σχολείων και έπειτα η αποφυγή κάθε στενής επαφής με άλλα άτομα, αλλά και η απαγόρευση συναθροίσεων ήταν δύσκολη και δεν αντιμετωπίστηκε με την απαραίτητη σοβαρότητα από τους πολίτες και ομολογουμένως ούτε από εμένα.
Ως έφηβη και μαθήτρια Λυκείου, η διαδικασία αποχωρισμού όλων των συνηθειών και καθημερινών δραστηριοτήτων, μου ήταν δυσάρεστη και ανεπιθύμητη. Επιπλέον, παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις, οι ανησυχίες μου για το σχολικό έτος, τις εξετάσεις, αλλά και την ολοκλήρωση της απαραίτητης ύλης, δεν ελαττώθηκαν.
Αν και οι ανησυχίες μου ήταν πολλές, αυτό δε με σταμάτησε από το να δω τη δεδομένη κατάσταση όσο πιο θετικά μπορούσα. Καθημερινά, προσπαθώ να αξιοποιώ τον ελεύθερο χρόνο που μου διατίθεται με δημιουργικότητα και παραγωγικότητα.
Ασχολούμαι με δραστηριότητες που προηγουμένως δεν μπορούσα να συμπεριλάβω στην καθημερινότητά μου, λόγω του επιβαρυμένου προγράμματός μου, όπως το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων, τη μαγειρική και την αξιοποίηση περισσότερου και πιο ποιοτικού χρόνου με την οικογένειά μου.
Ακόμη, δοκιμάζω καινούργιες ασχολίες που πάντα με ενδιέφεραν, όπως η ζωγραφική και η συγγραφή. Φροντίζω τον εαυτό μου με μεγαλύτερη συνέπεια, επιλέγοντας την καθημερινή άσκηση και τη σωστή διατροφή. Επιπλέον, ήταν μια τέλεια ευκαιρία για εμένα να εκπληρώσω ορισμένες υποχρεώσεις που συνέχεια μετέθετα και απέφευγα.
Εύχομαι όλοι μας να παραμείνουμε ψύχραιμοι, καθώς βρισκόμαστε σε μια δεινή θέση. Τηρούμε τα μέτρα που έχουν επιβληθεί από την κυβέρνηση και προσπαθούμε να βρίσκουμε τα θετικά ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις. Ελπίζω να παραμείνουμε υγιείς, ψυχικά και σωματικά, ώστε να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε κοινωνικά και οικονομικά.
Της Αναστασίας Παναγιωτοπούλου
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
