Αγγελική Ρουμελιώτου: “Παλιά σαπισμένα αναδύονται στις κρίσεις”
Ο κορωνοϊός έχει θέσει σε δοκιμασία όλο τον πλανήτη, με τις μάχες να είναι κάθε λεπτό σκληρές και σε κάποιες περιπτώσεις άνισες. Εκτός, όμως, από την υγεία μας, τα όσα έφερε μαζί του αυτός ο νέος ιός βάζουν σε δοκιμασία και τις σχέσεις μας, κυρίως τις οικογενειακές.
Σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται πως είναι δύσκολη η παραμονή στο οικογενειακό περιβάλλον, καθώς τα μέλη των οικογενειών δεν έχουν συνηθίσει να ζουν μαζί. Η τάση αυτή υποδηλώνει αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, λεκτική κακοποίηση προς τα παιδιά και διάσταση μεταξύ των ζευγαριών.
Μάλιστα, πληροφορίες αναφέρουν ότι ομάδα ψυχολόγων της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας σκιαγραφεί το προφίλ απομονωμένων νοσούντων στην εποχή του κορωνοϊού.
Μιλώντας στο «Θ» η κοινωνική λειτουργός και επιμελήτρια ανηλίκων, Αγγελική Ρουμελιώτου- Πούπουζα, σημείωσε ότι δυστυχώς οι κρίσεις, και ιδιαίτερα αυτή που βιώνουμε τώρα, που μας υποχρεώνουν να ανακαλύψουμε την οικογένειά μας, φέρνουν στην επιφάνεια προβλήματα που προϋπήρχαν, αλλά τόσο καιρό «σκεπάζονταν». Κι όπως είπε χαρακτηριστικά, «οι κρίσεις ανοίγουν διάπλατα τα παράθυρα και η μυρωδιά του από παλιά σαπισμένου αναδύεται στον έξω κόσμο».
Άλλαξε όσα θεωρήθηκαν δεδομένα
«Αυτή η κρίση της πανδημίας ήρθε και άλλαξε όσα θεωρήθηκαν δεδομένα. Μας διδάσκει πολλά καθημερινά, αλλά το μεγάλο στοίχημα είναι τι θα μας αφήσει, ως εμπειρία, φεύγοντας», σημείωσε η κα Ρουμελιώτου και πρόσθεσε πως η όλη κατάσταση έριξε φως σε αθέατες πλευρές των σχέσεών μας. Στις αντοχές μας, αλλά και τις ανοχές μας. Στα μικρά και στα μεγάλα που συναντούμε ακόμη και στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών μας.
«Σε αυτούς που μας έκλεισε μέσα, λες και μας περιπαίζει, για να μετρήσουμε τελικά πόσο είναι το τσιμέντο που ορίζουμε. Να μετρήσουμε τελικά και να μετρηθούμε με τους ανθρώπους που μένουν στο σπίτι, όταν κλείνει η πόρτα το βράδυ. Είδαμε να βγάζουν οι άνθρωποι τεράστια εφευρετικότητα για να γεμίσουν τις άδειες ώρες, τις μέχρι τώρα ασφυκτικά πνιγμένες από υποχρεώσεις. Είδαμε να ξαναγυρίζουν παιχνίδια από τα παλιά, να θεωρείται πολύτιμη μια κουβέντα από το μπαλκόνι, να γεμίζει χαρά τα σωθικά ένας περαστικός που κάνει νεύμα από μακριά, να στρώνονται άνθρωποι γύρω από τραπέζια και να μιλάνε, να αγκαλιάζονται από χαρά, από φόβο, από συγκίνηση, από ελπίδα. Ίσως πολλά από αυτά είχαν θεωρηθεί αυτονόητα και η ζωή δε συγχωρεί το αυτονόητο. Συνηθίζει να τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι εκείνη κάνει κουμάντο», μας είπε.
Ενδοοικογενειακή βία
Παράλληλα, όμως, δοκιμάστηκε και η υπευθυνότητά μας, όπως πρόσθεσε η κα Ρουμελιώτου. Πόσα μπορούσαμε να χάσουμε; Πόσο μπορούσαμε να βάλουμε πλάτη για το καλό όλων; «Μια τεράστια δοκιμασία που, σε μια εποχή που όλα δίνονται απλόχερα, για κανέναν δεν ήταν εύκολο. Ακριβώς εκεί δοκιμάστηκαν οι δυνατοί στα δύσκολα, οι ανθρωπιστές στην ουσία και όχι κατ’ επίφαση, αυτοί που πονάνε το γείτονα, το γέροντα, το ξένο παιδί, όπως πονάνε για τον εαυτό τους. Αυτό είναι μια νίκη. Μια νίκη δοκιμασίας του ίδιου του εαυτού μας. Του ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα, κάτω από το ποιοι θέλουμε να φαινόμαστε. Τεράστιο μεγαλείο να συναντιέσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό. Τεράστιο και το να λες “ναι, τα κατάφερα”. Τεράστιο και το να είσαι ένας ανάμεσα στους πολλούς, αλλά χωρίς εσένα οι πολλοί να νιώθουν λιγότεροι».
Όπως παραδέχεται, όμως, η κρίση αυτή έφερε στο φως και μεγάλες ασχήμιες: «Πάντα οι κρίσεις ανοίγουν διάπλατα τα παράθυρα και η μυρωδιά του από παλιά σαπισμένου αναδύεται στον έξω κόσμο. Είδαμε ότι αυξήθηκαν περιστατικά βίας μέσα στις οικογένειες. Νομίζετε ότι η πανδημία τα γέννησε; Όχι, η πανδημία τα τοποθέτησε σε συνθήκες που έδειξαν την αληθινή τους υπόσταση. Όταν οι άνθρωποι δεν αγαπιούνται ή ακόμη χειρότερα δεν είναι ικανοί να αγαπήσουν, τότε μόλις βρεθούν σε συνθήκες πίεσης, θα το δείξουν αυτό. Θα πετάξουν τη μάσκα που κρυβόταν καλά ανάμεσα στους πολλούς και στο θόρυβο της καθημερινότητας και θα αποκαλύψουν τη γύμνια τους. Γιατί, γύμνια είναι να πονάς τον άλλον και να μην τρομάζεις με τον εαυτό σου. Γύμνια είναι να απλώνεις τα χέρια που σου δόθηκαν για να αγκαλιάζεις και εσύ αυθαίρετα να τα χρησιμοποιείς για να βασανίζεις. Γύμνια απόκοσμη είναι να μην προστατεύεις αυτό που μπορείς να προστατέψεις. Και φυσικά, η πιο απόκοσμη γύμνια είναι όταν θεωρείς ότι είναι δικαίωμά σου αυτό και κτήμα σου οι άνθρωποι, η γυναίκα σου, ο άντρας σου, τα παιδιά σου, οι γονείς σου. Αυτοί οι άνθρωποι, βέβαια, οι άνθρωποι που πονάνε τους άλλους, δεν μπορούν να πάνε ποτέ μακριά, φτάνουν μέχρι εκεί που φτάνουν και τα χέρια τους».
Νόσοι και πανδημίες και άλλες συμφορές, λοιπόν, υπήρχαν πάντα στη ζωή των ανθρώπων. Και θα υπάρχουν, γιατί πάντα η φύση θα μηχανεύεται τρόπους να ξεπερνά όσα νόμισε ο άνθρωπος «δικό του χωράφι».
«Πάντα η φύση θα σκάει από τις ρωγμές που άφησαν οι άνθρωποι ξεσκέπαστες. Αυτές οι συμφορές θα έρχονται για να μας δείχνουν ότι είμαστε στην πράξη μικροί μπροστά στο ίδιο το μεγαλείο της ανθρωπότητας. Και θα μας δοκιμάζει. Για το μέχρι πού αντέχουμε; Μέχρι τι μπορούμε να κάνουμε; Μέχρι πόσα μπορούμε να δώσουμε απ’ όσα θεωρήσαμε δεδομένα; Μέχρι ποιον μπορούμε να αγαπήσουμε; Μέχρι ποιον μπορούμε να βοηθήσουμε; Μέχρι πόσο μπορούμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας υπεύθυνους για την καλύτερη μέρα που ξημερώνει. Ξημερώνει, να το θυμάστε. Αρκεί να μην ξεχάσουμε όταν όλα θα είναι αλλιώς…», κατέληξε.
Της Βίκυς Βετουλάκη
