Για την ιστορία της πόλης: Βασίλης Ι. Μανιάτης
Το 1929 έγιναν τα πρώτα καλλιστεία στην πόλη μας, για την ανάδειξη της «Μiss Καλαμάτα». Τον τίτλο κατέκτησε η δεσποινίς Χαρίκλεια Δημοπούλου, η οποία έλαβε και ένα πλήθος από δώρα διαφόρων καταστημάτων. Από το Χρυσοχοείο του Γάλλου ένα χρυσό κόσμημα, ένα καπέλο εποχής από το καπελάδικο της Διαμαντοπούλου, πολυτελή παπούτσια από του Χαλούλου, μια σειρά αρωμάτων από το κατάστημα Παρθένιου και από το Ζαχαροπλαστείο «Γαλάξια» το δικαίωμα να παίρνει 5 γλυκά την ημέρα για ένα χρόνο.
***
Την ίδια χρονιά έγινε η ποδοσφαιρική ομάδα ΑΕΚ από προσφυγόπουλα και για πολλά χρόνια πρόεδρός της ήταν ο καπνοβιομήχανος Ανάργυρος Δαμηλάτης. Από την ομάδα αυτή ξεπήδησε και ο μετέπειτα μεγάλος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και της Εθνικής μας, Κλεάνθης Μαρόπουλος.
Στην ποδοσφαιρική ομάδα του «Εθνικού» πρόεδρος ήταν ο καπνοβιομήχανος Στάθης Καρέλιας και του «Ολυμπιακού» ο υποδηματοπώλης Δημ. Περρέας.
Πρόεδρος του «Απόλλωνα» ήταν ο γιατρός Γ. Αναστασιάδης και στα «Πράσινα Πουλιά» ο Απόστολος Δημητρόπουλος, γνωστός με τα καλλυντικά «ΑΝΤΕΜ».
•Το 1930 πέθανε η Καλαματιανή μας ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, σε ηλικία 28 ετών. Άφησε την τελευταία της πνοή στο Σανατόριο Φυματικών «Σωτηρία» της Αθήνας. Με το κύκνειο ποίημά της εκφράζει το παράπονο του άτυχου έρωτά της και της πρόσκαιρης ζωής της:
«Πάνε τα ωραία, τ’ αγνά, η ζωή
Γλυκέ σκοπέ, δεν μου αντέχει η φωνή
Σας χαιρετίζω, σκοποί όπου πάτε,
μη με ξεχνάτε».
•Το 1932 εξελέγη δήμαρχος ο Χρήστος Κουμάντος. Στις ημέρες του το όνομά του συνδέθηκε με την υδροδότηση της Καλαμάτας. Το νεράκι, αυτό το θείο δώρο, ήρθε μέσα στα σπίτια μας. Η Καλαμάτα απαλλάχτηκε από τους «νερουλάδες», τους «νεροκουβαλητές» και τους «νεροπωλητές», οι οποίοι πωλούσαν το νερό με τον «γκουβά»!
•Το 1934 εμφανίστηκε ένας νέος υποψήφιος δήμαρχος, ονόματι Δασκαρόλης! Αυτός είχε πρωτοποριακές ιδέες για την πόλη και διακήρυττε ότι: Θα γκρέμιζε το Κάστρο για ν’ αερίζεται η πόλη καλύτερα. Θα έφτιαχνε μεγάλο τσίγκινο στέγαστρο για να σκεπάζει την πόλη όταν έβρεχε. Θα έφερνε τη θάλασσα μέχρι την πλατεία Βασιλ. Γεωργίου για να έρχονται τα καράβια στην καρδιά της πόλης. Φυσικά, ο κόσμος διασκέδαζε μαζί του. Τον ανέβαζαν σε μια καρέκλα στην πλατεία και τα παλαμάκια πήγαιναν σύννεφο! «Πες μας κι άλλα, δήμαρχε»…
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός με το βλάψιμο της αρχομανίας. Μετά μερικά χρόνια εμφανίστηκε ένας άλλος υποψήφιος, ονόματι Ζαχαρόγιαννης. Κι αυτός έταζε στους Καλαματιανούς διάφορα. Έλεγε: Θα σας φτιάξω υπόγειους χώρους για τη φιλοξενία των μουλαριών σας… Θα σας φτιάξω δρόμους, πλατείες, και ασφαλτοστρωμένους… Θα σας φέρω νερό από τις Τούρλες και ακόμα θα σας έχω Δημοτική Νεκροφόρα! Θα τρυπήσω τον Ταΰγετο και με «τούνελ» θα ενώσω τη Μεσσηνία με τη Λακωνία κ.ά.
•Τα χρόνια μεταξύ 1938 – 1940 εμφανίστηκε στην πόλη μας και ο «Χαραλάμπης», ο κατά κόσμον Χαράλαμπος Παπαδόγιαννης από το Δυρράχι. Ένας τύπος ρακένδυτος, με ένα παπούτσι ή και ξυπόλητος. Κρατούσε στο ένα του χέρι ένα σταυρό και στο άλλο ξερά χορτάρια – βότανα.
Επαιτούσε στις γειτονιές, αλλά έκανε και κηρύγματα… χριστιανικά και προέβλεπε το μέλλον…
Κανείς δεν έμαθε, αν ο άνθρωπος αυτός ήταν: μισότρελος – επαίτης – ασκητής – βοτανολόγος – σοφός – ή άγιος!
