Με το Θάρρος της γνώμης
Ήταν Σάββατο απόγευμα.
Στο ένα δωμάτιο έπαιζε η τηλεόραση, μόνη της. Άλλωστε, έπειτα από χρόνια, λόγω κορωνοϊού, αποκατέστησα τη σχέση μου μαζί της.
Στο άλλο δωμάτιο μελωδίες ξεχύνονταν από το ραδιόφωνο.
Το βιβλίο μου ανοιχτό στο τραπεζάκι, δίπλα στην κουνιστή πολυθρόνα.
Διέκοψα το διάβασμα, χάρις στην πατατοσαλάτα που βρισκόταν στα… σκαριά.
Ο ήχος του τηλεφώνου με οδήγησε στο δωμάτιο όπου βρίσκεται η τηλεόραση.
Ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας, Σωτήρης Τσιόδρας, σε έκτακτο δελτίο.
Άφησα τα πάντα και καθηλώθηκα.
Αυτός ο υπέροχος επιστήμονας, ο αγαπημένος των Ελλήνων, όπως γράφουν και μεταδίδουν τα ξένα ΜΜΕ, μας απευθύνει το λόγο με την ίδια απλότητα και σοβαρότητα που υποδεικνύει όλο αυτό το χρονικό διάστημα, η εποχή του κορωνοϊού.
Όμως, αναφερόμενος στους παππούδες και τις γιαγιάδες που πρέπει να προφυλαχθούν, χαμηλώνει το βλέμμα, κάνει μια διακοπή και καταλαβαίνω πως με αξιοπρέπεια προσπαθεί να συγκρατήσει τη συγκίνησή του, λέγοντας πως αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ρίζες μας, χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε.
Κύριε καθηγητά,
από ψυχής σάς ευχαριστώ που μπήκατε στη ζωή μας υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Κύριε καθηγητά,
σας ευχαριστώ για το μάθημα ζωής που μου δώσατε.
Είστε η ζωντανή απόδειξη ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι καταξιωμένος επιστήμονας, να βρίσκεται στον πυρήνα των δύσκολων αποφάσεων, αλλά συγχρόνως να μη χάνει την ευαισθησία και την ανθρωπιά του.
Σας ευχαριστώ που μας διδάξατε τι σημαίνει Άνθρωπος…
Μακάρι αυτό το μάθημα να περνούσε μέσα μας, μένοντας για πάντα στην ψυχή μας…
Σας ευχαριστώ…
Άντα Αποστολάκη
