Σιγά σιγά συνηθίζουμε όλοι στις νέες συνθήκες ζωής ή, έστω, προσπαθούμε… Αυτό που τρομάζει, όμως, είναι η διάρκεια αυτής της κατάστασης. Συμφωνούμε όλοι ότι η υγεία προέχει. Επίσης, η χώρα μας, παίρνοντας εγκαίρως όλα τα επίπονα μέτρα περιορισμού, φαίνεται να έχει αποφύγει μέχρι στιγμής να γίνει η διάδοση της ασθένειας σε εκθετική μορφή. Ωστόσο, το πότε θα “ανοίξουν οι πόρτες” είναι το άγνωστο που μας φοβίζει. Είναι δεδομένο ότι η οικονομία δε θα αντέξει για πολύ ακόμα αυτή την κατάσταση και η κατάρρευσή της μπορεί να επιφέρει και πλήγμα στις ανθρώπινες ζωές που προστατεύονται σήμερα με αυτά τα μέτρα.
Πώς, όμως, θα βγούμε από το σπίτι μας, αν ακόμα δεν έχει βρεθεί μια θεραπεία, ένα φάρμακο ή το πολυπόθητο εμβόλιο; Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, αν δεν έχουν βρεθεί αυτά, το καλοκαίρι μπορεί να μας βρει με “ανοιχτές τις πόρτες” αλλά με εντελώς διαφορετικές συνήθειες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στην οικονομία…
Ο φόβος, δε, της επιστροφής ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας τον προσεχή φθινόπωρο θα φαντάζει ως ο απόλυτος εφιάλτης.
Ας ευχηθούμε το εμβόλιο να βρεθεί το συντομότερο, για να συνεχίσουμε τη ζωή μας με ελπίδα και όχι πλέοντας σε “αχαρτογράφητα νερά”.
Κ. Γαζ.
