Έρκος Οδόντων
Παρακολουθώντας, όπως όλη η υφήλιος, την ειδησεογραφία για τον κορωνοϊό, ένα είναι το σίγουρο μέχρι στιγμής. Ότι μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο- σύμφωνα με τους επιστήμονες και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, αυτό δεν μπορεί να γίνει πριν από το τέλος του χρόνου-, ουδείς μπορεί να νιώθει ασφαλής. Το τονίζουν παγκοσμίως και οι πλέον ειδικοί επιστήμονες, οι λοιμωξιολόγοι, στις καθημερινές συνεντεύξεις τους σε κάθε είδους ΜΜΕ.
Σε ό,τι αφορά την πορεία της νόσου στη χώρα μας, έχει μπει φρένο, σύμφωνα τον κ. Τσιόδρα και τους αριθμούς, λόγω των έγκαιρων μέτρων, που «έπιασαν τόπο», και υπάρχει το αισιόδοξο σενάριο να πάμε σε ελεγχόμενη άρση τους αρχές καλοκαιριού.
Τι μέλλει, όμως, γενέσθαι έπειτα από μια ύφεση της πανδημίας το καλοκαίρι και ξαναφούντωμά της από Σεπτέμβρη-Οκτώβρη; Θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε και θα πάει τζάμπα όλη αυτή η προσπάθεια κυβέρνησης και πολιτών;
Προβληματισμούς θέτω. Ακούγοντας το σενάριο να ανοίξουμε τα σύνορα έχοντας κοντρολάρει την καμπύλη της νόσου, για να μην πάει, προφανώς, χαμένη η καλοκαιρινή σεζόν για τον Τουρισμό, που αποτελεί και τη βαριά βιομηχανία μας, ποιος εγγυάται ότι δεν ανοίγουμε, όχι κερκόπορτα, αλλά διάπλατες πόρτες στην επαναεισαγωγή του ιού; Ειπώθηκε από πλευράς κυβέρνησης, μάλιστα, πως πριν μπει κάποιος στο αεροπλάνο για να έλθει Ελλάδα, θα γίνονται έλεγχοι στη χώρα του. Επειδή, ωστόσο, κάποια tests μπορεί στην αρχή να είναι αρνητικά, τι γίνεται αν «σκάσουν» θετικοί στη νόσο τουρίστες κατά τη διάρκεια των διακοπών τους; Μεγάλο το δίλημμα, αλλά και το ρίσκο συνάμα.
Καταφεύγοντας σε ιστορικά παραδείγματα, ο λοιμός χτύπησε την Αθήνα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, αφανίζοντας από το 1/4 ως το 1/3 του πληθυσμού της πόλης επί συνόλου 3000.000 κατοίκων, με θύμα τον Περικλή και την οικογένειά του και κρούσμα τον Θουκυδίδη, ο οποίος επέζησε και κατέγραψε συγκλονιστικά γεγονότα τόσο για την εξάπλωση της νόσου όσο και για τις συνέπειές της. Τότε οι Σπαρτιάτες, που είχαν στριμώξει τους Αθηναίους εντός των τειχών, μπροστά στον κίνδυνο να νοσήσουν από τις επαφές στις μάχες, έλυσαν την πολιορκία. Οι Σπαρτιάτες, λοιπόν, προτίμησαν να μη μολυνθούν και να σώσουν τις ζωές τους παρά να καταλάβουν την Αθήνα.
Με βάση, λοιπόν, και το ιστορικό παράδειγμα, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να μεταδοθεί η νόσος ύστερα από μια πρόσκαιρη ύφεσή της και να βρεθούμε σ’ ένα πιο δυνατό πανδημικό κύμα από το φθινόπωρο. Μέχρι σήμερα τα καταφέραμε, επειδή την ελέγξαμε με τα μέτρα και δεν έφθασε πολύς κόσμος στα νοσοκομεία. Αν είχε ξεφύγει η κατάσταση, επειδή το Εθνικό Σύστημα Υγείας μας, παρότι πήρε άριστα σ’ αυτή τη φάση, είναι εξαιρετικά αδύναμο – και θέλει εδώ και τώρα τη μεγίστη ενίσχυση- να αντιμετωπίσει μεγάλο όγκο ασθενών, θα είχε καταρρεύσει. Αν χαλαρώσουμε, θα δούμε σκηνές από Ιταλία, Ισπανία και Νέα Υόρκη.
Και η οικονομία, πώς θα κινηθεί; Εύλογο, επώδυνο και καίριο ερώτημα, που δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο. Θα γλιτώσουμε από λοιμό και θα πεθάνουμε από λιμό; Για να γλιτώσουμε τα χειρότερα, προσωπική μου εκτίμηση είναι πως μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο πρέπει να επενδύσουμε στον εσωτερικό τουρισμό για τούτο το καλοκαίρι, μη παραγνωρίζοντας τη ζημιά που θα υποστούμε.
Από την άλλη, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναστήσουμε την οικονομία μας με ελληνικές βάσεις και ελληνικά χέρια, δημιουργώντας θέσεις εργασίας. Κάποτε παρήγαμε ηλεκτρικές συσκευές (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ), ενώ δούλευε η αμυντική μας βιομηχανία, τα ναυπηγεία, οι βιοτεχνίες μας κ.λπ. Ειρήσθω εν παρόδω, η βιομηχανική παραγωγή το τελευταίο τρίμηνο του 2019 συρρικνώθηκε, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑ, κατά 4,5% ύστερα από «βουτιά» 9% το Νοέμβριο. Πέραν τούτων, μια μεσογειακή χώρα με το καλύτερο ίσως κλίμα στον κόσμο, είναι αδιανόητο να εισάγει γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα.
Ας δούμε την πανδημία και την κρίση της ως ευκαιρία ανασύνταξης και ανάπτυξης της χώρας. Απαιτείται ισραηλοποίηση. Πρέπει να γίνουμε αυτόνομο κράτος, στο μέτρο του δυνατού, για να μην έχουμε νταβαντζήδες, όπως η Γερμανία, που «ρουφάει το αίμα μας», όπως και της υπόλοιπης Ευρώπης, από την οποία πλουτίζει καταναλώνοντας τα βιομηχανικά προϊόντα της αλλά αρνείται να τη βοηθήσει. Δεν είναι εύκολο, έχουμε μείνει πολύ πίσω. Θέλει σχεδιασμό, γνώση και χρόνο. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα πρέπει να πάμε στη λογική μιας πόλεως-κράτους, για να αναπτυχθούμε στέρεα και να είμαστε έτοιμοι για νέες «πανδημίες».
Του Δημήτρη Γιατράκου
