Η κατάσταση για τους αγρότες του τόπου μας είναι πλέον απελπιστική, για να μην πω τραγική. Κάθε τόσο βλέπουμε τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Η εξευτελιστική τιμή της φρέσκιας ανοιξιάτικης πατάτας είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Να θυμίσω σε εκείνους που δεν είναι αγρότες, ότι και η τιμή του ελαιολάδου ήταν απογοητευτική και κυμάνθηκε σε πολύ χαμηλά επίπεδα, στα όρια του κόστους και σε πολλές περιπτώσεις ήταν ασύμφορη η συγκομιδή του. Αυτό είχε πολύ σοβαρές επιπτώσεις και στην τοπική κοινωνία και οικονομία, κι αυτό φάνηκε δυστυχώς. Το θέμα δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τα μεγάλα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Πέρασε κι αυτό στα «ψιλά», όπως λέμε. Δεν απασχόλησε ούτε την κυβέρνηση, αφού δεν πήρε κάποιο μέτρο, ούτε έκανε κάποια παρέμβαση, είναι άλλωστε υπέρ της «Ελεύθερης Αγοράς» (που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό).
Ο πρωτογενής τομέας παραγωγής, ο σημαντικότερος για πολλούς, και όχι άδικα, εκπέμπει SOS εδώ και πολλά χρόνια. Οι αγρότες παλεύουν σκληρά μέρα-νύχτα και στις περισσότερες περιπτώσεις κάτω από πολύ δύσκολες, αντίξοες συνθήκες, πολλές φορές κόντρα σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Αλλά δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο αυτές τις δυσκολίες. Έχουν καταντήσει έρμαια της αισχροκέρδειας των μεσαζόντων, των κυκλωμάτων, των αθρόων και χωρίς έλεγχο εισαγωγών και παράνομων ελληνοποιήσεων.
Η Πολιτεία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να στηρίξει τους αγρότες παραγωγούς. Έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε τον τόπο μας, το τοπικό εισόδημα, στην πράξη, όχι στα λόγια. Όχι μόνο γιατί είναι θέμα επιβίωσης των αγροτών- παραγωγών ενός ευαίσθητου κλάδου, αλλά γιατί οι άνθρωποι αυτοί παράγουν αγαθά ποιοτικά βραβευμένα και διεθνώς αναγνωρισμένα, απαραίτητα για όλους και για το ΑΕΠ της χώρας μας.
Λοιπόν, οι αγρότες παράγουν. Πληρώνονται; Η απάντηση είναι ότι πληρώνονται με ωραία λόγια και κούφιες υποσχέσεις. Η φορολογία τους έχει αυξηθεί δυσανάλογα, ενώ το κόστος παραγωγής έχει εκτοξευτεί. Οι σπόροι, τα εφόδια, τα λιπάσματα, τα φάρμακα, τα μεροκάματα, το ρεύμα και τα καύσιμα αυξάνονται κάθε χρόνο, ενώ οι τιμές των προϊόντων είναι χαμηλές ή και κάτω του κόστους, όπως η σημερινή τιμή της πατάτας.
Η αγανάκτηση των αγροτών είναι απολύτως δικαιολογημένη. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Μας είχαν ζαλίσει κατά τη διάρκεια της κρίσης για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και άλλα πολλά λόγια. Σχέδιο- πρόταση για τους αγρότες δεν είδαμε. Ποιος θα πει σε αυτούς τους ανθρώπους τι να παράγουν για να ζουν αξιοπρεπώς; Τι περιμένουν; Πριν από λίγα χρόνια έγιναν και προγράμματα για νέους αγρότες. Τι θα γίνουν αυτοί; Πώς θα ζήσουν; Ποιο είναι το σχέδιο της κυβέρνησης; Δεν υπάρχει τίποτα. Ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ. Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, είπαμε ελεύθερη αγορά. Στηρίζουν μόνο τους «Μεγάλους φίλους τους». Οι μικροί παραγωγοί είναι ασήμαντοι για αυτούς. Τους θυμούνται μόνο στις εκλογές για να τους πουλήσουν παραμύθια για αγροτική ανάπτυξη και επιστολές- παρεμβάσεις για τα δελτία Τύπου, ώστε να ρίχνουν στάχτη στα μάτια μας ότι τάχα έκαναν το χρέος τους.
Τέλος τα ψέματα, η Πολιτεία πρέπει να κάνει σωστά τη δουλειά της. Να ελέγχει τις εισαγωγές των προϊόντων, να κάνει παρεμβάσεις ουσιαστικής στήριξης του εισοδήματος των αγροτών, όπως κάνει και σε άλλους κλάδους (ΜΜΕ, επιστήμονες, επαγγελματίες κ.λπ.), να σταματήσει τις παράνομες ελληνοποιήσεις εισαγόμενων και εξαγόμενων προϊόντων και να καταστείλει την κερδοσκοπία εις βάρος των αγροτών. Οι υπουργοί να μην περιορίζονται μόνο στα λόγια στήριξης στα τηλεπαράθυρα για δημιουργία εντυπώσεων, αλλά να κάνουν τη δουλειά τους.
Να σημειώσουμε ότι οι εισαγωγές από τρίτες χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλέπε Αίγυπτο κ.λπ.) ενέχουν και κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Όλα τα «κομμένα» ακατάλληλα φυτοφάρμακα που δεν έχουν ευρωπαϊκή πιστοποίηση, ενδεχομένως να φτάνουν στο πιάτο του ανυποψίαστου Έλληνα, που τρώει την αιγυπτιακή πατάτα βαπτισμένη σε μεσσηνιακή πατάτα Μπούκας.
Οι αγρότες, δυστυχώς, στοχοποιήθηκαν στα χρόνια της κρίσης από διάφορα μέσα για επιδοτήσεις και σκάνδαλα που αφορούσαν μόνο κάποιες εξαιρέσεις. Είχαν το σκοπό τους, να τους απαξιώσουν, για να μην ακούγονται τα δίκαια αιτήματά τους, με αποτέλεσμα να τους έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση. Σε λίγο καιρό δε θα καλλιεργεί κανείς και οι επιπτώσεις στην οικονομία θα είναι τεράστιες. Όταν οι αγρότες σταματήσουν πια να παράγουν, όλοι αυτοί που χλευάζουν και κερδοσκοπούν εις βάρος τους θα το μετανιώσουν πικρά, αλλά δυστυχώς θα είναι αργά για όλους.
Πρέπει, έστω και τώρα, τούτη την ύστατη στιγμή, να ακουστεί η κραυγή αγωνίας των αγροτών και να δοθεί από την Πολιτεία μια λύση για την απαραίτητη στήριξη στο εισόδημά τους.
Του Νικολάου Ξενογιάννη
Μέλους Δημοτικού Συμβουλίου Μεσσήνης, πρώην αντιδημάρχου Περιβάλλοντος, Δόμησης και Πολεοδομικών Εφαρμογών
