Η ελληνο-ιταλική Συμφωνία για την ΑΟΖ του 2020 δίνει ιδιαίτερη σημασία στις Ζώνες Αλιείας στο Ιόνιο Πέλαγος, με την Ιταλία να εξασφαλίζει τη μερίδα του λέοντος σε βάρος της ελληνικής αλιείας και των Ελλήνων ψαράδων στην περιοχή του Ιονίου.
Η ετεροβαρής για τα ελληνικά αλιευτικά συμφέροντα και δικαιώματα Συμφωνία του 1977 ήταν ένας ακόμα λόγος που οδήγησε τότε τη Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή να την απορρίψει τελικώς, αφού δεν την κατάθεσε στον ΟΗΕ, όπως προβλέπεται, και γι’ αυτό δεν αποτέλεσε επίσημη διεθνή Συμφωνία σε ισχύ.
Από την παρούσα ελληνο-ιταλική Συμφωνία τεκμαίρεται ότι η ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε κυριαρχία επί της ελληνικής ΑΟΖ στην Ιταλία, δεδομένου ότι η κυβέρνηση αποδέχεται ότι οι Ιταλοί ψαράδες μπορούν να αλιεύουν και στην ιταλική ΑΟΖ, αλλά και στην ελληνική ΑΟΖ, μέχρι 6 νμ από τις ελληνικές ακτές, ενώ η Ελλάδα μπορεί να ψαρεύει μόνον μέσα στην ελληνική ΑΟΖ.
Ιδού η ακριβής περιγραφή του ΥΠΕΞ κ. Δένδια σε τηλεοπτική συνέντευξή του: «…σε απόσταση από την ακτή 6 έως 12 μίλια, αυτή τη στιγμή, οι Ιταλοί ψαρεύουν με όσα σκάφη θέλουν, ό,τι θέλουν. Αυτά τα δύο δε θα είναι έτσι. Οι Ιταλοί θα ψαρεύουν με συγκεκριμένο αριθμό σκαφών -ανώτατο όριο 68 σκάφη- και θα ψαρεύουν 4 κατηγορίες ειδών: η κατηγορία ειδών μικροπελαγικά, τα οποία αφορούν στους Έλληνες ψαράδες, δε θα αλιεύονται από τους Ιταλούς…».
Επιπροσθέτως, ο Κανονισμός της Ε.Ε. για την Αλιεία είναι βασισμένος αυστηρά στο Δίκαιο της Θάλασσας, που προβλέπει ότι κάθε χώρα έχει δικαίωμα αλιείας στην ΑΟΖ που της ανήκει, αφού αυτή οριοθετηθεί.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, με την ελληνο-ιταλική Συμφωνία υπάρχει εμφανής ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ από το Δίκαιο της Θάλασσας, δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση παραχωρεί την ελληνική Ζώνη Αλιείας στην Ιταλία.
Για το λόγο αυτό θα γίνει προσφυγή στην Ε.Ε. για να τροποποιηθεί ο ισχύων και εφαρμοστέος (όπως αναφέρεται στη Συμφωνία) Κανονισμός, λόγω παραχώρησης ελληνικής Ζώνης Αλιείας στην Ιταλία.
Συγκεκριμένα, το Δίκαιο της Θάλασσας παρέχει σε κάθε χώρα το αποκλειστικό δικαίωμα να ψαρεύει στην ΑΟΖ που της ανήκει, αφού αυτή έχει οριοθετηθεί. Το ίδιο ακριβώς προβλέπει και ο Κανονισμός Αλιείας της Ε.Ε. Επομένως, με τη διαφοροποίηση της ελληνο-ιταλικής Συμφωνίας πρέπει να τροποποιηθεί ο Κανονισμός της Ε.Ε., για να μπορεί η Ιταλία να ψαρεύει μέχρι τα 6 νμ από τις ελληνικές ακτές με βάση τη διμερή Συμφωνία.
Επομένως, η ελληνο-ιταλική Συμφωνία θα πρέπει να κατατεθεί στον ΟΗΕ μέσω της Ε.Ε., λόγω της διαφοροποίησης που περιλαμβάνει, καθόσον παραβιάζει το Δίκαιο της Θάλασσας σε βάρος της Ελλάδας.
Αν αυτή η Συμφωνία, που είναι σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, «μεταφερθεί» στην περίπτωση της Τουρκίας, τότε η κατάσταση γίνεται δραματική έως τραγική σε βάρος της χώρας.
Συγκεκριμένα, η Ελλάδα αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία ανοησίας, διότι έχει ορίσει με νόμο Ζώνη Αλιείας τα 6 νμ από τις ελληνικές ακτές και αυτός έχει κατατεθεί και έχει εγκριθεί από τον ΟΗΕ. Δηλαδή, με νόμο δηλώνουμε διεθνώς ότι οι Έλληνες ψαράδες μπορούν να αλιεύουν μόνον μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα των 6 νμ, που αποτελεί αποκλειστικώς ελληνική κυριαρχία/ιδιοκτησία (με άλλα λόγια, είναι σαν να δηλώνουμε διεθνώς και ζητάμε την έγκριση του ΟΗΕ να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το μπαλκόνι του ιδιόκτητου διαμερίσματός μας).
Στα νησιά του Αν. Αιγαίου και στην περιοχή Καβάλας – Αλεξανδρούπολης, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει οριοθετηθεί ΑΟΖ Ελλάδας /Τουρκίας, οι Έλληνες ψαράδες μπορούν να ψαρεύουν μόνον μέχρι τα 6 νμ. Και γι’ αυτό όποιος ξεμυτάει συλλαμβάνεται από τους Τούρκους, που εφαρμόζουν τον ελληνικό νόμο για τη Ζώνη Αλιείας.
Η Τουρκία έχει από το 1964 (!) εφαρμόσει με νόμο τουρκική Ζώνη Αλιείας στα 12 νμ και την έχει καταθέσει στον ΟΗΕ.
Η εφαρμογή της ελληνο-ιταλικής Συμφωνίας στην περίπτωση της Τουρκίας ρίχνει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε θανατηφόρο vertigo, διότι «μπερδεύονται» μεταξύ τους τα ελληνο/τουρκικά θαλάσσια σύνορα, η Ζώνη Αλιείας, η ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα και η περιοχή Θαλάσσιας Έρευνας και Διάσωσης (SAR), τα οποία παραχωρούνται στην Τουρκία, προς ηρεμία του Ερντογάν.
Και μια κρίσιμη λεπτομέρεια: Το 1983 η τότε ΕΟΚ ζήτησε από τα κράτη μέλη να επεκτείνουν τη Ζώνη Αλιείας τους τουλάχιστον στα 12 νμ. Επιπροσθέτως, τον Οκτώβριο του 1990, η Τουρκία κάλεσε όλους τους πρέσβεις της Ε.Ε. (εκτός Ελλάδας) και τους ζήτησε να μην επεκτείνουν τη Ζώνη Αλιείας στα 12 νμ (αν και η ίδια είχε Ζώνη Αλιείας στα 12 νμ από το 1964…).
Η τότε κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη εμμέσως, αλλά σαφώς και στην πράξη, αποδέχθηκε τη θέση της Τουρκίας και δεν επέκτεινε την ελληνική Ζώνη Αλιείας στα 12 νμ, σύμφωνα με την Οδηγία της Ε.Ε…
Της Κύρας Αδάμ
