Ο ιερέας Παναγιώτης Λυμπερόπουλος, 40 ετών, με οικογένεια, πήρε τη μεγάλη απόφαση έπειτα από 22 και πλέον χρόνια που αποφοίτησε από το Λύκειο Χώρας να δώσει Πανελλαδικές Εξετάσεις, με θέληση και πίστη στο Θεό, για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή.
Χθες το πρωί μαζί με όλες τις υποψήφιες και όλους τους υποψηφίους για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ήταν από νωρίς στο εξεταστικό κέντρο του Γενικού Λυκείου Κυπαρισσίας για την έναρξη των εξετάσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας. Κατά την έξοδό του δέχτηκε να μιλήσει στους δημοσιογράφους για την απόφασή του, το στόχο του, αλλά και το… άγχος της πρώτης μέρας.
Όπως είπε ο πατέρας Παναγιώτης Λυμπερόπουλος: «Είμαι 40 ετών και συμμετέχω τώρα στις Πανελλήνιες με στόχο το Πανεπιστήμιο, τη Θεολογική Σχολή. Είναι μια απόφαση η οποία πάρθηκε με δυσκολία, μπορώ να πω, λόγω και της ηλικίας μου, αλλά κι εμείς για ένα καλύτερο μέλλον προσπαθούμε».
Για την επιστροφή στα θρανία έπειτα από περισσότερα από 20 χρόνια, επεσήμανε: «Οπωσδήποτε ήταν και θέμα γνώσεων. Βεβαίως και το διάβασμα στο σπίτι, κι αυτό ωφελεί, αλλά και η οποιαδήποτε παραπάνω πανεπιστημιακή σπουδή, γιατί γι’ αυτό μιλάμε, είναι το καλύτερο».
«Για την ηλικία μας είναι λίγο δύσκολο πλέον να συγκεντρωθούμε και να αυτοσυγκεντρωθούμε. Οπωσδήποτε θέλει πολύ περισσότερη προσπάθεια απ’ ό,τι ένα παιδί των 18, 19, 20 ετών. Αλλά εάν υπάρχει θέληση και πίστη στο Θεό, όλα γίνονται!», τόνισε.
Για δε την πρώτη μέρα των εξετάσεων, στη σχολική αίθουσα με τα παιδιά, σημείωσε: «Αισθάνθηκα κι εγώ λίγο ως μαθητής. Ήταν όμορφο συναίσθημα. Προσωπικά το βλέπω για έναν καλό σκοπό. Πάμε για κάτι παραπάνω, πάμε για το Πανεπιστήμιο!».
Δεν έκρυψε δε ότι είχε άγχος, λέγοντας ότι «αγχωμένος κι εγώ σήμερα ως μαθητής λόγω εξετάσεων».
Σε ό,τι αφορά τα θέματα της πρώτης μέρας είπε πως «ήταν σχετικά βατά για κάποιον που είχε διαβάσει. Είναι αυτονόητο ότι όποιος έχει διαβάσει θα πάει και καλά. Ήθελε και λίγο σκέψη, ήθελε και κριτική σκέψη. Ίσως σε ορισμένα, εμάς που έχουμε την παραπάνω ηλικία, να μας βοηθάνε οι εμπειρίες της ζωής που έχουμε αποκτήσει».
Του Ηλία Γιαννόπουλου
