Πριν από περίπου 10 χρόνια κυκλοφόρησε στη χώρα μας, το βιβλίο του τότε στενού συνεργάτη του Ταγίπ Ερντογάν, Αχμέτ Νταβούτογλου, με τον τίτλο «Το στρατηγικό βάθος – Η διεθνής θέση της Τουρκίας».
Από την πρώτη στιγμή αρκετοί Έλληνες ακαδημαϊκοί και όχι μόνο, ειδικοί στα ελληνοτουρκικά, τόνισαν ότι το βιβλίο Νταβούτογλου αποτελεί ένα ανοιχτό βιβλίο των σχεδίων Ερντογάν, που ως απώτερο στόχο έχει την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι «φωνές» αυτές που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για το πού το πάει ο «γείτονας» αντιμετωπίστηκαν από την «ελίτ» της χώρας άλλοτε ως γραφικές και άλλοτε ως «εθνικιστικές».
Η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια εκείνα που εκδόθηκε το βιβλίο επικρατούσε μια πρωτοφανής «ηρεμία» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάτι που ισχύει και γενικότερα για την περίοδο Ερντογάν μέχρι το 2018… Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αυτές οι φωνές που προειδοποιούσαν για όσα έρχονταν «χάθηκαν». Εδώ και δύο χρόνια αυτή η κατάσταση ομαλοποίησης έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ύστερα δε, από το 2016 και το αποτυχημένο (κατ’ άλλους «σκηνοθετημένο») πραξικόπημα, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει ξετυλίξει την ατζέντα του προχωρώντας ακάθεκτος στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, που ένα μέρος τους μόνο, αφορά τα «ελληνοτουρκικά».
Την ίδια ώρα στην Ελλάδα τσακωνόμαστε μεταξύ μας, αρνούμενοι, έστω και τώρα, να ομολογήσουμε την αλήθεια.
Τη μια διαφωνούμε, πάντα μεταξύ μας, για τη Χάγη, καθώς κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται να πάει στη Χάγη εκτός από εμάς…
Την άλλη συζητάμε για το αν έχουμε «μαξιμαλιστικές» θέσεις γύρω από την ΑΟΖ του Καστελόριζου, ενώ ο «γείτονας» δεν αμφισβητεί μόνο αυτή, αλλά και της Ρόδου και της Καρπάθου και κυρίως της Κρήτης, έχοντας προχωρήσει ήδη στο περίφημο πλέον «Τουρκολιβυκό σύμφωνο» και οσονούπω βγάζει τα «τρυπάνια».
«Φοβερίζουμε» την Τουρκία ότι θα σταθούμε εμπόδιο στην ευρωπαϊκή της προοπτική, μη μπορώντας να αναλογιστούμε ότι αυτή η προοπτική ουδέποτε την ενδιέφερε…
Υπάρχουν, δε, και αυτοί που κάθε τρεις και λίγο βλέπουν την τουρκική οικονομία να καταρρέει ή μιλούν για «εσωτερική κατανάλωση» των ενεργειών Ερντογάν…
Η τελευταία ενέργεια με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί φαίνεται πως «ξάφνιασε» ακόμα και αυτές τις «φωνές», που καλούσαν σε κατευνασμό απέναντι στην Τουρκία.
Να συμφωνήσουμε εδώ ότι ο πόλεμος ή κάθε λογής «επεισόδιο» προφανώς και θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση, αλλά για να αποφευχθεί, δεν αρκεί να το επιθυμεί μόνο η μια πλευρά…
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί φανέρωσε μπροστά μας την «ατζέντα» Ερντογάν, που κοιτούσαμε όλα αυτά τα χρόνια να κρύβουμε επιμελώς «κάτω απ’ το χαλί», ερμηνεύοντας κατά το «δοκούν» τις προθέσεις του…
Τα εγκαίνια, δε, του νέου «τζαμιού» επέλεξε να γίνουν στις 24 Ιουλίου, ημερομηνία κατά την οποία υπογράφτηκε η «συνθήκη της Λωζάνης» το 1923, την οποία αμφισβήτησε μέσα στο Ελληνικό Προεδρικό Μέγαρο με κάθε επισημότητα πριν από δυο χρόνια κατά την τελευταία επίσκεψή του στη χώρα μας…
Εν κατακλείδι, αν είχε κάτι καλό η τελευταία αυτή ενέργεια του Τούρκου ηγέτη, ήταν ότι έριξε ένα οριστικό τέλος στις «ψευδαισθήσεις» που καλλιεργούσε η ελληνική «ελίτ» αναφορικά με τις προθέσεις της γείτονος, «ξυπνώντας» παράλληλα όσους το επιθυμούν για όσα έρχονται…
Κλείνοντας, αντιγράφω μερικές κουβέντες του σπουδαίου Έλληνα φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη, που έφυγε από τη ζωή ακριβώς πριν από 22 χρόνια, που γράφτηκαν πριν από δεκαετίες και με την ελπίδα ότι θα βρεθούν κάποιοι να τον διαψεύσουν:
«Η βαθύτερη αιτία της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών».
«Θα ήταν πολύ αξιοπρεπέστερο και γονιμότερο αν το ελληνικό έθνος έσφιγγε τα δόντια και αντλούσε ένα πικρό, αλλά ζωτικό διπλό συμπέρασμα: ότι η σημερινή Ελλάδα αποτελεί στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας μία παρακατιανή επαρχία, η οποία, κατά μέγα μέρος από δική της υπαιτιότητα, είναι όχι μόνον ανίσχυρη, αλλά και ανυπόληπτη».
«Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους».
«Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις».
Του Κώστα Γαζούλη
