Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που σημαίνει αλληλεξάρτηση των χωρών όλου του κόσμου, κυρίως, λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων. Άνθρωποι, αγαθά, υπηρεσίες, κεφάλαια μετακινούνται σε όλο τον κόσμο, προς πάσαν κατεύθυνση.
Είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο που περιλαμβάνει την οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό, την τεχνολογία, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας κ.τ.λ.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης υπάρχουν τα παγκόσμια Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο κ.τ.λ.), που ενημερώνουν, μορφώνουν, ψυχαγωγούν κ.τ.λ. την παγκόσμια κοινότητα. Βέβαια, κυριαρχούν τα Αμερικανικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ), τα οποία διαχέουν την αμερικανική κουλτούρα και τον αμερικάνικο τρόπο ζωής σε όλο τον κόσμο.
Τα παγκόσμια ΜΜΕ, πρωτίστως, αναμεταδίδουν ή/και δημιουργούν παγκόσμια γεγονότα. Έτσι, την ίδια στιγμή, ένα γεγονός, όπως ο κορωνοϊός, μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο, γίνεται παγκόσμιο γεγονός. Όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη, λαμβανομένων υπόψη των διαφορών της ώρας σε Ανατολή και Δύση, την ίδια ώρα διαβάζουν/βλέπουν/ακούουν τα συμβαίνοντα π.χ. σε ένα νοσοκομείο της Κίνας ή της Ιταλίας.
Κι άλλες φορές στο παρελθόν ζήσαμε παγκόσμια γεγονότα. Αυτό έγινε για παράδειγμα στις εξής περιπτώσεις:
α) Με το θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνας της Αγγλίας το 1997. Μετά ένα άγριο κυνηγητό των δημοσιογράφων, το αυτοκίνητο που επέβαινε η Νταϊάνα προσέκρουσε με μεγάλη ταχύτητα σε μια κολώνα, με αποτέλεσμα το θάνατό της. Προσωπικά, ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι ένας ολόκληρος πλανήτης, την ίδια στιγμή, αναφέρεται στο ίδιο γεγονός. Ίσως, γιατί η Νταϊάνα ήταν μια αγαπητή και ξεχωριστή προσωπικότητα. Πάντως, τότε, εμείς οι αμύητοι μάθαμε για τους «παπαράτσι», για τους «κυνηγούς» φωτοδημοσιογράφους.
β) Με την επίθεση της Αλ Κάιντα στους δίδυμους πύργους στην Αμερική το 2001. Ήταν τότε που, βλέποντας την επίθεση στους δίδυμους πύργους, πάγωσε όλος ο κόσμος και άρχισε μια νέα περίοδος για την ανθρωπότητα. Τότε άνοιξε και η συζήτηση περί ελευθερίας και ασφάλειας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα. Από τις αρχές του 2020, δηλαδή από την εμφάνιση της πανδημίας του κορωνοϊού, σχεδόν όλη η Ελλάδα και όλος ο κόσμος παρακολουθούσε τις εξελίξεις της πανδημίας. Όλοι, κάθε απόγευμα, μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε και να ακούσουμε τις εξελίξεις.
Να ακούσουμε τους επιστήμονες και όχι τους πολιτικούς. Τους επιστήμονες που δε νοιάζονται για πολιτική καριέρα, για ψηφαλάκια, για να χαϊδεύουν τα αυτιά του λαού.
Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που όλοι σχεδόν οι Έλληνες, κάθε βράδυ, περίμεναν τι θα πει ο κ. Τσιόδρας και όχι κάποιος πολιτικός. Το ίδιο περίπου έκαναν όλοι σε όλο τον κόσμο. Αν κάτι μας δίδαξε αυτή η πανδημία είναι, τουλάχιστον, τα εξής:
Πρώτον, τη νίκη των ειδικών-επιστημόνων έναντι των λαϊκιστών πολιτικών. Η νίκη αυτή είναι ταυτόχρονα και μια νίκη της αλήθειας απέναντι στο ψέμα.
Δεύτερον, τη νίκη της ηθικής έναντι του αμοραλισμού. Είναι μια νίκη του ανθρωπισμού (πρώτα ο άνθρωπος) έναντι της ανηθικότητας και του λαϊκισμού (πρώτα το πολιτικό όφελος).
Τρίτον, τη νίκη της πολιτικής έναντι της οικονομίας. Εδώ και μερικές δεκαετίες η οικονομία είχε σηκώσει παντιέρα. Αυτονομήθηκε από την πολιτική και κάλπαζε ξεσέλωτη. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, λόγω διαπλοκής με τους πολιτικούς, κυριάρχησε επί της πολιτικής και εξουσίαζε τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνία. Όμως, πρώτα η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και σήμερα το 2020 η πανδημία του κορωνοϊού, απέδειξαν ότι η οικονομία έχει «κοντά ποδάρια». Δηλαδή, η οικονομία δεν μπορεί να προλάβει, πολλώ δε μάλλον να διορθώσει, παγκόσμιας εμβέλειας προβλήματα. Μόνο η πολιτική μπορούσε και μπορεί να δίνει λύσεις σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Αλλά χρειάζεται προσοχή. Αυτό δε σημαίνει ότι η πολιτική θα δυναστεύει την οικονομία. Όπου συνέβη αυτό (π.χ. πρώην κομμουνιστικές χώρες) κατέρρευσε και η οικονομία και η πολιτική. Αντίθετα, σημαίνει ότι η οικονομία θα ασχολείται με τα οικονομικά και η πολιτική θα ασχολείται με τα πολιτικά. Αλλά η πολιτική, ως έκφραση της βούλησης του λαού, πάντοτε θα ορίζει το θεσμικό πλαίσιο δράσης της οικονομίας.
Οι «καλύτερες» λύσεις σε όλα τα προβλήματα δίνονται από τους καλύτερους πολιτικούς. Επομένως, ο λαός οφείλει να εκλέγει τους καλύτερους πολιτικούς, αρχαιοελληνικά τους άριστους.
Κάθε Κυριακή με Θάρρος
Γράφει ο Παύλος Μάραντος*
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com
