Μετά 7 εβδομάδες, 10 Μαρτίου με 27 Ιουνίου, και 3.500 μοναχικά χιλιόμετρα πάνω στο ποδήλατο από το Αμπερντίν της Βόρειας Σκωτίας έως την Αθήνα (Μελίσσια), ο 20χρονος φοιτητής Κλέων Παπαδημητρίου ολοκλήρωσε ένα επικό επίτευγμα, αποδεικνύοντας με τον πλέον ηχηρό τρόπο πως μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι νομίζουμε εμείς οι «καθημερινοί» άνθρωποι.
«Αν έχεις στο μυαλό σου κάποιον στόχο, μπορείς να τον καταφέρεις. Τα εμπόδια που νομίζουμε, δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητές μας», τονίζει ο Κλέων και μας συμβουλεύει ως «απόσταγμα» από το δικό του μεγάλο ταξίδι: «Αν έχεις μια ευκαιρία να κάνεις κάτι μεγάλο, ό,τι κι αν είναι αυτό, νομίζω, δεν πρέπει να τη χάσεις. Αν μπορείς να κάνεις κάτι που θα σε βγάλει από τη ζώνη άνεσής σου και θα σε διδάξει, θα σου προσφέρει εμπειρίες, δεν πρέπει να αφήσεις αυτή την ευκαιρία να περάσει»…
Για το δικό του ξεκίνημα, κόντρα στις απαγορεύσεις λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, ο Κλέων λέει: «Αυτό που κάνει τη διαφορά στο να υλοποιήσεις κάτι που έχεις σκεφτεί είναι το πόσο το θέλεις. Αν θες να σε ξέρουν ως κάποιον που είχε μια ωραία μεγάλη ιδέα ή ως κάποιον που την ακολούθησε και την έκανε πράξη.
Εγώ θα μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο και μετά να είμαι ξαπλωμένος και ξεκούραστος. Δε θα είχα ζήσει όμως αυτή την εμπειρία ζωής, που μου έδωσε πολλά.
Προσωπικά μου αρέσει να πιέζω τα όριά μου, μου αρέσει να με βλέπουν οι γονείς και οι φίλοι μου να καταφέρνω πράγματα που είναι πολύ δύσκολα και μου αρέσει να ανεβάζω τον πήχη.
Το πιο δύσκολο ίσως είναι το ξεκίνημα κι εδώ το “μυστικό” είναι να βρεις ποια είναι τα βήματα που θα σε φέρουν σε θέση να πραγματοποιήσεις ένα μεγάλο στόχο. Φαίνεται δύσκολο, αλλά αν έχεις τα πέντε πράγματα που χρειάζεται για να το καταφέρεις, τότε μπορείς να το κάνεις. Όταν σκεφτόμουν να ξεκινήσω δεν είχα ποδήλατο, δεν είχα εξοπλισμό. Πήρα τον εξοπλισμό, μετά πήρα ποδήλατο, μετά βρήκα την εφαρμογή επαφής και επικοινωνίας με το σπίτι μου κι από εκεί και πέρα ήξερα τι θα κάνω, πού θα πάω, τι θα τρώω, πού θα κοιμάμαι κι έτσι άρχισε αυτό το ταξίδι…».
Χωρίς να σημαίνει ότι η συνέχεια ήταν εύκολη, οι πρώτες ημέρες ήταν οι πιο δύσκολες για τον Κλέωνα Παπαδημητρίου, καθώς εκτός από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες με βροχή και χαλάζι που συνάντησε στο δρόμο προς το βρετανικό λιμάνι Χαλ και τα αλλεπάλληλα σκασμένα λάστιχα ή άλλα μηχανικά προβλήματα, άρχισε να συνειδητοποιεί τη δυσκολία του εγχειρήματος και να έχει αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει.
«Έκανα ποδήλατο και με έπιανε το κλάμα. Στο δάσος όμως δεν υπήρχε άλλο μέσο, οπότε η μόνη λύση ήταν να φτιάξω το ποδήλατο και να συνεχίσω. Πήρα το χρόνο να ηρεμήσω και να σκεφτώ και αποφάσισα ότι τώρα που το έφτιαξα, δε θα τα παρατήσω, τώρα θα συνεχίσω», εκμυστηρεύεται κάποιες από τις δύσκολες στιγμές που έζησε ο σύγχρονος Οδυσσέας, ενώ ανάλογα ψυχοφθόρα εμπειρία έζησε στη Γερμανία, όπου τον περίμεναν τον φιλοξενήσουν, όμως αυτή η ανακούφιση άργησε πολλές φορές πριν έρθει, καθώς μέσα σε δύο μέρες χρειάστηκε να αλλάξει πέντε φορές λάστιχο!
Στη Γερμανία έζησε, όμως, χωρίς απρόοπτα και τη θαλπωρή της γιαγιάς του, με τις προσδοκίες για καλό φαγητό και ουσιαστική ξεκούραση να εκπληρώνονται και την απόσταση να καλύπτεται ποδηλατικά σαν σε… αυτόματο πιλότο. Από τις πιο «ζεστές» στιγμές που κρατάει είναι και η φιλοξενία στο Μανχάιμ, από την οικογένεια ενός συμφοιτητή του.
Ίσως την πιο γαλήνια εμπειρία του ταξιδιού ο Κλέων τη βίωσε στην Ιταλία: «Μετά τις Άλπεις, όπου είχα 60 χλμ. βασικά κατηφόρα και έβλεπα τους ορεινούς όγκους δεξιά και αριστερά και είχε κι έναν τρομερό ποταμό ενδιάμεσα στα βουνά κι εγώ ήμουν σε υπερυψωμένο δρόμο και μπορούσα να τα βλέπω όλα και να τσουλάει το ποδήλατο με μικρή προσπάθεια».
Γενικότερα, για το νεαρό Παπαδημητρίου «το πιο ευχάριστο ήταν σε όλο το ταξίδι οι στιγμές που ήμουν πιο ξεκούραστος ή είχα περάσει δύσκολη μέρα και μπορούσα να σταματήσω και να παρατηρήσω το περιβάλλον και τις ομορφιές της φύσης, τα βουνά, τη θάλασσα. Ήταν οι στιγμές που μπορούσα να απολαύσω πού έχω φτάσει, τι έχω καταφέρει και τι έχω γύρω μου.
Επίσης, σαν παιδί που μεγάλωσα σε πόλη ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο οι συναντήσεις με ζώα» θυμάται ο Κλέων, παρότι οι νυχτερινές «επισκέψεις» και τα μουγκανητά ελαφιών στα σύνορα Γερμανίας-Αυστρίας δίπλα στη σκηνή του ήταν σε κάποιον βαθμό τρομακτικές.
Όσον αφορά στην εμπειρία από τους ανθρώπους, εκτός από την άρνηση, στο ξεκίνημα, αρκετών ιδιοκτητών καταστημάτων και βενζινάδικων στην Αγγλία να επιτρέψουν στον Κλέωνα να φορτίσει το κινητό του -κάτι που ο ίδιος αποδίδει στο φόβο του κορωνοϊού-, δεν υπήρχε κάτι άλλο αρνητικό.
Γι’ αυτό και πιστεύει ότι ακόμη και μια γυναίκα, όπως η αδελφή του, θα μπορούσε να κάνει με ασφάλεια ένα ανάλογο ταξίδι.
Ο 20χρονος φοιτητής λέει: «Εγώ είχα πολλή υποστήριξη από τους γονείς μου σε περίπτωση που είχα οποιοδήποτε πρόβλημα-πράγμα πολύ σημαντικό, καθώς δε γνωρίζαμε πόσο επικίνδυνο ήταν. Τελικά, όχι μόνο δεν είχα ποτέ κάποιο θέμα, αλλά σε καμία στιγμή δεν ένοιωσα άβολα, ποτέ δεν είδα κάποιον να με κοιτάζει περίεργα, δεν υπήρχε κάποιος που να είναι δυσαρεστημένος με την παρουσία μου και αυτό που έκανα, ή δεν τους ενδιέφερε ή ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Κυρίως στη Δυτική Ευρώπη ήταν καλά, στα Βαλκάνια δεν πήγα τελικά και δεν ξέρω να πω. Νομίζω το πιο σημαντικό ήταν η υποστήριξη που είχα από το σπίτι, γνωρίζοντας ότι την είχα μου έδωσε μια άνεση και σιγουριά».
Σχετικά με την οδηγική συμπεριφορά που αντιμετώπισε, ο Κλέων μεταφέρει ότι λίγες ήταν οι στιγμές που ένοιωσε κάποιον κίνδυνο εξαιτίας του ότι κάποιο αυτοκίνητο πέρασε κοντά του. Ήταν κάποιες περιπτώσεις στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και μερικές παραπάνω στην Ελλάδα, αλλά γενικά αισθάνθηκε ασφαλής ως ποδηλάτης.
Έχοντας ξεκινήσει στις 10 Μαρτίου από το Αμπερντίν και με φέρι μπόουτ από το βρετανικό λιμάνι Χαλ στο Άμστερνταμ κι από Ολλανδία-Γερμανία-Αυστρία-Ιταλία (Ανκόνα) με πλοίο στην Πάτρα, ο Κλέων έτυχε θερμής υποδοχής στο σπίτι του στα Μελίσσια το Σάββατο 27 Ιουνίου.
Μετά τις δυνατές στιγμές στην αγκαλιά των αγαπημένων του και το απαραίτητο μπάνιο, το σπιτικό φαγητό ήταν αυτό που είχε λείψει στον Κλέωνα, ο οποίος αποζημιώθηκε με το αγαπημένο του παστίτσιο.
«Η υποδοχή και το πόσα άτομα βρέθηκαν εκεί, με συγκίνησε πολύ. Η οικογένειά μου μου έλειψε πολύ, αλλά είδα και πολλούς ακόμα φίλους, κάποιους πολύ παλιούς, αρκετούς γνωστούς, καθώς και καινούργια άτομα, τα οποία παρακολούθησαν το ταξίδι μου και ήρθαν να με υποδεχθούν» λέει ο Κλέων Παπαδημητρίου και συνεχίζει: «Στην αρχή είχα πολλή ενέργεια. Η κούραση άρχισε να βγαίνει μετά μερικές μέρες και μιλάμε για πολλή κούραση… δυστυχώς δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα πολλές συνεντεύξεις να δώσω που με κούρασαν παραπάνω, αλλά το ήθελα και είναι σημαντικές, επειδή είχα την ευκαιρία να μοιραστώ την εμπειρία μου και να εμπνεύσω κι άλλους ανθρώπους».
Μέσα από αυτό το ταξίδι ο Κλέων κέρδισε αναμφισβήτητα πολλά: «Έμαθα πώς να διαχειρίζομαι πολλών διαφορετικών ειδών δύσκολες καταστάσεις, έμαθα πολλά για τις δυνάμεις μου και φυσικές και ψυχικές και νομίζω ότι μέσω της “μονοτονίας” και της ρουτίνας του ταξιδιού έχω τώρα πιο μεγάλη όρεξη για να ξανακάνω απλά βασικά πράγματα, π.χ. να διαβάσω, να κάνω τη γυμναστική μου, να ξεκουραστώ, να απολαύσω ένα μπάνιο».
Στο ερώτημα για το αν θα ξαναεπιχειρούσε το ίδιο ταξίδι ο Κλέων Παπαδημητρίου λέει:
«Με τη γνώση που έχω τώρα θα το ξανάκανα. Θα είχα περισσότερη υπομονή, θα ήξερα λίγα πράγματα για το ποδήλατο και τη διαχείριση κάποιων πραγμάτων, θα είχα λιγότερο άγχος για το πού θα μείνω και τι θα κάνω, ξέροντας ότι με αυτά που έκανα και τον τρόπο που πρόσεχα, ήμουν πολύ καλά και δεν είχα ποτέ θέμα».
Για την ώρα ο Κλέων Παπαδημητρίου δεν κάνει διακοπές, αλλά εργάζεται σε ένα κατάστημα ενοικίασης ειδών θαλάσσιων σπορ στην περιοχή της Πυλίας, μέσα του όμως «στριφογυρίζει» ήδη ο επόμενος μεγάλος στόχος που θα τον ξαναβγάλει από τη ζώνη άνεσής του, αλλά και η συμμετοχή στο φημισμένο αγώνα τριάθλου Iron Man της Costa Navarino που… κορωνοϊού επιτρέποντος αναμένεται να γίνει στις 25 Οκτωβρίου 2020. Λόγω σπουδών μάλλον ο Κλέων θα τη χάσει, αλλά αξίζει να περιμένει τη διοργάνωση του 2021…
Χ.Ε.
