Για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και του ανθρώπου
Στους ρυθμούς των τυμπάνων του πολέμου παρασύρεται η ελληνική Αριστερά.
«Καμία πρόκληση δε θα πετύχει το στόχο της, καμία παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων δε θα πρέπει να μένει αναπάντητη», είχε πρόσφατα δηλώσει ο Αλέξης Τσίπρας. «Οι Έλληνες είναι ενωμένοι απέναντι σε οποιαδήποτε παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας» ήταν το μήνυμα ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που αν μόνο με πόλεμο μπορείς να απαντήσεις σε κάποιον που επιδιώκει τον πόλεμο, σημαίνει ότι το μέλλον του κόσμου είναι απόλυτα στα χέρια αυτών που επιδιώκουν τον πόλεμο.
Η δήλωση Τσίπρα έχει ένα ακόμα πρόβλημα. Δεν υπάρχουν «θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα» οποιασδήποτε χώρας, αν αυτά δε συμφωνηθούν με τους γείτονές της, ή, σε περίπτωση αποτυχίας να καταλήξουν σε συμφωνία, αν δεν υπάρξει απόφαση από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Αυτά λέει ο Διεθνής Νόμος. Αν τον αμφισβητεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αν αμφισβητεί την αμεροληψία διεθνών σωμάτων, όπως του Δ.Δ. της Χάγης, ας το πει ανοικτά και μπορεί να πείσει και εμάς. Μόνο που θα πρέπει να μας υποδείξει, σε μια τέτοια περίπτωση, τι υπολογίζουμε συγκρουόμενοι με το διεθνές δίκαιο και αν αυτό ευνοεί ή δυσκολεύει τα κράτη με τα οποία η Ελλάδα βρίσκεται σε αντιπαράθεση. Και ποιοι θα είναι οι σύμμαχοί μας στην εποχή των πιο ανίερων διεθνών συμμαχιών.
Αν η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί διεθνή σώματα και νόμους, το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να καλέσει την Τουρκία σε διαπραγματεύσεις, και να διεκδικήσει όσα θεωρεί αναφαίρετα. Αν δεν καταλήξει με την Τουρκία, να απευθυνθεί στο Δ.Δ. της Χάγης.
Ακόμα πιο αδιέξοδη είναι η πρόταση του ΚΚΕ. Αφήνοντας κατά μέρος την πολλά υποσχόμενη κοινή δήλωση που υπόγραψε με το ΚΚ Τουρκίας στις αρχές του χρόνου, με την οποία τα δύο κόμματα διαβεβαίωναν για την αποφασιστικότητά τους να παλέψουν για την ειρήνη, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για τους οποίους συμμετέχουν οι αστικές τάξεις και των δύο χωρών, ο Ριζοσπάστης θεωρεί την Τουρκία ως μέρος των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και τις Ελλάδα και Κύπρο θύματά τους: «Τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου βρίσκονται προ πολλού στο κρεβάτι του Προκρούστη στο ιμπεριαλιστικό παζάρι που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη υπό την “υψηλή εποπτεία” των ΗΠΑ». Έτσι, αν ο Ερντογάν θέλει πόλεμο, η Ελλάδα θα πρέπει να απαντήσει ανάλογα και να αντιμετωπίσει μαζί με αυτόν και όλο το ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Υπάρχει πιο εξασφαλισμένη πορεία προς καταστροφές και φέρετρα, απόλυτη ελληνική συντριβή, απόλυτη ήττα ακόμα και των δικαίων ελληνικών αιτημάτων;
Αυτά θα ήταν το μόνο επίτευγμα μιας τέτοιας αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης, στην οποία ο Ριζοσπάστης δεν κάνει καν την προσπάθεια να απευθυνθεί στον τουρκικό λαό, με τον οποίο η κοινή αντιιμπεριαλιστική πάλη (να θυμηθούμε πάγια θέση του ΚΚΕ για κοινή πάλη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό) θα ήταν η μόνη με δυνατότητες.
Ο Βαρουφάκης απόφυγε τις «πατριωτικές» και «αντιιμπεριαλιστικές» δηλώσεις, τόνισε ότι προέχει η ειρήνη και χαιρέτισε την πρόθεση για συνομιλίες. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί συνομιλίες από πολιτικές δυνάμεις που δεν έχουν και πολλά να επιδείξουν σε επίπεδο αρχών, κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά ακόμα και από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους δικούς τους λαούς.
Κι εδώ μπαίνει ο αναντικατάστατος ρόλος της Αριστεράς, που πρέπει να κάνει ανοικτό κάλεσμα στον τουρκικό λαό για κοινό αγώνα για την ειρήνη. Με αυτή την πολιτική δημιουργείται η δυνατότητα για εσωτερικό μπλοκ στην Τουρκία ενάντια στις προθέσεις του οποιουδήποτε Ερντογάν για πόλεμο. Έτσι αντιστρέφεται το κλίμα, όπου και οι δυο λαοί είναι θύματα προπαγάνδας και εργαλειοποίησης των εθνικών ζητημάτων, με καταστροφικές γι’ αυτούς συνέπειες.
Του Σωτήρη Βλάχου
