Έγραφα στο «Θάρρος» της Παρασκευής 6 Μαρτίου 2020 με τίτλο «Αντί Καταστροφής Δημιουργία» για την αναγκαιότητα της αξιοποίησης των ακτών μας από την Καλαμάτα ως τη Βελίκα (και το Ριζόμυλο προσθέτω, για να συναντήσει το δρόμο προς Πεταλίδι). Απόσπασμα της επιστολής μου αυτής παραθέτω και σήμερα, για να μπορέσει ο κάθε αναγνώστης να συνδέσει την επιστολή μου εκείνη με την παρούσα μου.
Έλεγα λοιπόν τότε: Θέλω να θέσω επί τάπητος και σε δημόσια διαβούλευση θα έλεγα μερικές σκέψεις για την αναγκαιότητα ενός παραλιακού δρόμου από τη Δυτική Παραλία της Καλαμάτας έως τη Βελίκα.
Ενός δρόμου που θα αξιοποιεί τις εξαιρετικού κάλλους ακτές μας σε αυτή την περιοχή, που μπροστά στην ομορφιά τους, μούντζα να έχουν και η γαλλική Κυανή Ακτή και η περίφημη ισπανική Ντελ Σολ.
Σε αυτή την παραλία καλλιεργούνται πατάτες, φιστίκι και ορισμένα οπωροκηπευτικά. Σε κάποια κομμάτια δρόμων που υπάρχουν (Δυτική Παραλία Καλαμάτας και αλλού) τα βράδια δεν τολμάς να κυκλοφορήσεις, ακόμα κι αν είσαι οπλισμένος με καλάσνικοφ. Το ίδιο και στην παραλία Μπούκα της Μεσσήνης. Έτσι πρέπει να είναι ή μήπως όλη αυτή η περιοχή μέχρι τη Βελίκα πρέπει να σφύζει από ζωή και να αποτελεί προορισμό αναψυχής για ημεδαπούς και αλλοδαπούς και πόλο πολιτισμού και πλουτισμού των ιδιοκτητών αυτής της άγιας γης, κάθε άλλου πολίτη και επιχειρηματία και του κράτους;
Με το Γιώργο τον Κουτσούλη, που συνυπήρξαμε δήμαρχοι, το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές αλλά δεν προχωρήσαμε σε ενέργειες. Ήταν λάθος μας. Τι συζητούσαμε; Να συνδέσουμε τις δύο πόλεις, Καλαμάτα – Μεσσήνη, με έναν παραλιακό δρόμο που θα προεκτεινόταν μέχρι τη Βελίκα.
Όμως, το 2006 ο μεν Γιώργος Κουτσούλης δεν ξανακατέβηκε για δήμαρχος Καλαμάτας, εγώ, δε, φαγώθηκα από κάποιους ΠΑΣΟΚΑΡΟΥΣ που έκαναν συνδυασμό, όχι για να πάρουν τις εκλογές, αλλά για να φάνε εμένα. Και το καταφέρανε.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, ένα δρόμο τέτοιο, δίιχνο αλλά άνετο στο ύψος του εδάφους, που θα αξιοποιεί όλη αυτή τη μαγευτική περιοχή. Με πεζόδρομο και ποδηλατόδρομο προς την πλευρά της θάλασσας, με τον αιγιαλό, την παραλία και τη θάλασσα – κοινόχρηστα αγαθά- στη διάθεση των πολιτών, χωρίς εισιτήριο.
Ας φανταστούμε πράσινο, εκατέρωθεν, μικρά παρκάκια και παιδικές χαρές, παγκάκια για τον κόσμο. Ηλεκτροφωτισμό και ό,τι άλλο απαιτεί ένα τέτοιο έργο.
Από εκεί και μετά, ο καθένας ας σκεφθεί την οργιώδη και ταχύτατη ανάπτυξη της περιοχής. Δε χρειάζεται να απαριθμήσω δράσεις που θα αναπτυχθούν σε αυτόν τον παραδεισένιο τόπο. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί, να προτείνει και να κάνει πράξη. Τόσο εύκολο είναι.
Η Καλαμάτα δεν έχει κανένα περιθώριο ανάπτυξης ανατολικά, ούτε παραλία μετά το «Φιλοξένια», ενώ προς δυσμάς τα περιθώρια είναι τεράστια.
Ένας, λοιπόν, δρόμος σαν αυτόν που προτείνω, θα της δώσει μια τεράστια παραλία, που έχει τόση ανάγκη, αφού είναι μία πόλη που αναπτύσσεται ραγδαία. Την ίδια παραλία θα αποκτήσει και η Μεσσήνη και οι δύο πόλεις θα ενωθούν παραλιακά προς μέγιστο όφελός τους, ενώ τεράστια ανάπτυξη θα πάρουν και τα χωριά μας από Ασπρόχωμα μέχρι Βελίκα.
Δεν είναι κάτι το εύκολο η πρότασή μου. Είναι, όμως, κάτι το απολύτως αναγκαίο, αν θέλουμε να πάει ο τόπος μας μπροστά. Ας ξεκινήσουν να το ζητούν η Καλαμάτα και η Μεσσήνη- πολίτες και Δήμοι, και αν η Περιφέρεια Πελοποννήσου το υιοθετήσει, θα γίνει το έργο, ό,τι και αν απαιτηθεί, γιατί είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της περιοχής.
Κλείνοντας δεν αντέχω στον πειρασμό να γράψω δύο λόγια παραπάνω για την Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Κύριε γενικέ γραμματέα, προ διμήνου εκπροίκιζες με 40-50 εκατομμύρια ευρώ την κατασκευή του κομματιού του δρόμου Πύλου –Μεθώνης, υπό την προϋπόθεση ότι θα επιλεγόταν η παραλιακή χάραξη του δρόμου Καλαμάτας – Ριζόμυλος, δηλαδή το τείχος του αίσχους, «Ελευθερία» 18-19 Απριλίου 2020, σελ. 4-5, με τίτλο «Ο Νίκας προικίζει με 40 εκατομμύρια το Πύλος – Μεθώνη για να γίνει η νότια χάραξη στο Καλαμάτα – Ριζόμυλος».
Μήπως υπάρχει τρόπος – και βούληση βεβαίως- αυτά τα λεφτά να διατεθούν για το σκοπό που αναφέρω στην παρούσα μου;
Αυτή είναι η θέση μου για την ανάπτυξη της παραλίας που περιγράφω και είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι ή και κανένας δε διαφωνούν ή θα πουν ότι έχω άδικο. Ο ίδιος δεν έχω κανένα συμφέρον στην περιοχή, αφού η μόνη περιουσία μου είναι το σπίτι μου στη Μεσσήνη κι αυτό ανήκει στη σύζυγό μου.
Του Χρίστου Χριστόπουλου
πρώην δημάρχου Μεσσήνης
