Ο Νικόλας Παπανικολόπουλος είναι από τους ανθρώπους του αθλητισμού που διαφημίζουν με τον καλύτερο τρόπο τον μεσσηνιακό αθλητισμό, επί σειρά ετών ως μπασκετμπολίστας σε κορυφαίο επίπεδο και τα τελευταία χρόνια ως προπονητής. Τη σαιζόν που πέρασε έδωσε τα πρώτα δείγματα γραφής ως επικεφαλής προπονητής στον ΓΣ Περιστερίου, κερδίζοντας τις εντυπώσεις με την εν γένει παρουσία του και τις αγωνιστικές επιτυχίες. Την προσεχή Δευτέρα 17 Αυγούστου ο Καλαματιανός τεχνικός θα μπει στο παρκέ για να ξεκινήσει την προετοιμασία της ομάδας του για τη νέα αγωνιστική περίοδο, έχοντας αυτή τη φορά εξ αρχής την ευθύνη, και με αυτή την αφορμή μίλησε στο «Θ» σε μια μικρή συνέντευξη, ξεκινώντας με μια μικρή αποτίμηση του 2020 και αναφερόμενος στους νέους στόχους του αθηναϊκού συλλόγου:
«Την περασμένη αγωνιστική περίοδο η ομάδα ήταν 3η στο πρωτάθλημα που είναι μια επιτυχία, ενώ προκρίθηκε στους 16 του Champions League που κι αυτό ήταν μια πολύ μεγάλη διάκριση για το σύλλογο. Βέβαια για να γίνει μια αποτίμηση πρέπει να ολοκληρωθεί όλο το έργο…
Για τη νέα σαιζόν ο στόχος είναι η ομάδα να κάνει μια καλή πορεία στο ελληνικό πρωτάθλημα και να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις, όπως βρισκόταν και φέτος. Στην Ευρώπη ο στόχος είναι να πάμε όσο καλύτερα γίνεται, γιατί ο θεσμός του Basketball Champions League που συμμετέχουμε δυναμώνει από χρόνο με το χρόνο και φέτος βρισκόμαστε σε έναν πολύ δυνατό όμιλο. Όσο καλύτερη πορεία κάνουμε τόσο το καλύτερο θα είναι για τον οργανισμό που λέγεται Περιστέρι. Το βασικό είναι όμως να ξεπεραστούν μεγάλα προβλήματα τα υγειονομικά και όλα αυτά και να υπάρχουν αθλητισμός και ευρωπαϊκές διοργανώσεις».
-Ο αθλητισμός είναι όμως σημαντικό να συνεχιστεί…
«Σε όλα τα επίπεδα είμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Ο προγραμματισμός είναι για να υπάρχει ελληνικό πρωτάθλημα, να υπάρχουν Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ σε κάποια αθλήματα συνεχίστηκαν και τελείωσαν τα πρωταθλήματα. Από εκεί και πέρα η καθημερινότητα και η έξαρση του ιού δίνει νέες διαστάσεις οι οποίες θα εξετάζονται μέρα με τη μέρα. Ελπίζω να μην υπάρχουν ακραία φαινόμενα και να μπορεί να υπάρξει αθλητισμός ακόμα και με περιορισμένο αριθμό θεατών, ακόμα και με πολύ σκληρά υγειονομικά πρωτόκολλα για να αρχίσει και η αθλητική ζωή να μπαίνει σε μια κανονικότητα».
-Μπασκετμπολίστας ή προπονητής;
«Η αλήθεια είναι ότι ο τωρινός ρόλος μου αρέσει καλύτερα. Μου το λέγανε χρόνια ότι η προπονητική μπορεί να είναι ένας προορισμός για μένα, αλλά όσο παίζεις δεν το σκέπτεσαι. Μόλις τελείωσα το μπάσκετ σε σχετικά μικρή ηλικία, βρήκα την ευκαιρία και ξεκίνησα την προπονητική από τον Κόροιβο και θα φανεί αν θα τους επιβεβαιώσω ή όχι.
Το είχα στο μυαλό μου κι εγώ ότι θα ασχοληθώ και υπήρχε αυτή η καλή περίπτωση στην Αμαλιάδα –γιατί το ξεκίνημα είναι πάρα πολύ σημαντικό – με έναν καλό μου φίλο και συνεργάτη τον Χάρη Μαρκόπουλο, σε μια κοντινή περιοχή στην Καλαμάτα. Νομίζω ήταν σωστά τα βήματα, με σωστές συνεργασίες και μεθοδολογικά άρτια. Στον Κόροιβο ήμουν 3,5 χρόνια ως βοηθός, και στο Περιστέρι στη συνέχεια, αρχικά ως συνεργάτης του Αργύρη Πεδουλάκη για ένα χρόνο. Περίπου 4-5 μήνες ήμουν συνεργάτης του Ηλία Ζούρου και μετά από μια αποχώρηση οι ιδιοκτήτες της ομάδας αποφάσισαν να δώσουν την τεχνική ηγεσία σε μένα και φέτος συνεχίζουμε αυτή τη συνεργασία».
–Αισθάνθηκες έτοιμος για αυτό το βήμα;
Η ομάδα έψαχνε κάτι καινούργιο και βρήκε στο πρόσωπό μου μια λύση εκ των έσω. Ένοιωθα από την πρώτη στιγμή ότι είμαι έτοιμος, αλλά πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και το σωματείο στο οποίο είσαι, που για μένα είναι πολύ πολύ οικείο και από την αγωνιστική μου θητεία εκεί. Είναι ένα από τα καλύτερα και πιο οργανωμένα στην Ελλάδα και αυτό έκανε την μετάβαση από βοηθός σε πρώτος προπονητής ακόμη πιο εύκολη.
-Σε αντίθεση ίσως με το ποδόσφαιρο, οι ελληνικές ομάδες εμπιστεύονται τους Έλληνες προπονητές…
-Στο μπάσκετ υπάρχει μια πολύ καλή σχολή Ελλήνων προπονητών, οι οποίοι έχουν φέρει επιτυχίες, έχουν πάει στο εξωτερικό και έχουν κάνει σημαντικά πράγματα. Συνεργάζονται, μεταφέρουν τις γνώσεις τους και τη δίνουν στους νεότερους και αυτό είναι που δημιουργεί μια σχολή. Γενικότερα το ελληνικό μπάσκετ έχει πετύχει σημαντικά πράγματα, έχει αναδείξει σημαντικούς παίκτες, έχει μια μεθοδολογία που είναι καλή και αυτό το καρπώνεται και το βοηθάει να αντιστέκεται σε δύσκολες στιγμές όπως αυτές που βρισκόμαστε τώρα.
-Ως αθλητής ένοιωσες «γεμάτος»;
Δεν ξέρω αν έπιασα το ταβάνι μου, αλλά νομίζω έφτασα αρκετά κοντά. Αυτά που ήθελα να κάνω τα έκανα, κάποια άλλα ίσως λιγότερο, αλλά έτσι γίνεται συνήθως.
-Ποια είναι τα προσόντα του καλού προπονητή και του καλού αθλητή;
Του καλού προπονητή να προβλέπει τις καταστάσεις, να μπορεί να έχει έτοιμη την ομάδα, να μπορεί να συνεργάζεται και να βάζει τις αρχές του σε ένα σύνολο 14 παικτών, οι οποίοι συμμετέχουν και κι ενός οργανισμού που μπορεί να περιλαμβάνει 20-25 άτομα. Είναι περισσότερο διοικητικός ο ρόλος του.
Του καλού παίκτη, νομίζω, η εργατικότητα είναι πάνω από το ταλέντο και πρέπει να έχει μια σταθερή ψυχολογία στα άσχημα και τα καλά, να ξέρει ποιος είναι ο στόχος και να πηγαίνει προς τα εκεί. Το μυαλό και η εργατικότητά είναι το πιο δυνατό όπλο που έχει ο άνθρωπος.
-Αυτό λειτούργησε και σε σένα;
Ναι, θεωρώ ότι ήταν η εργατικότητά μου. Ξόδεψα αρκετές ώρες στο γήπεδο και αυτό με έκανε να ξεχωρίσω.
-Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσει ένας αθλητής ή ένας προπονητής τις αγωνιστικές υποχρεώσεις με την οικογενειακή ζωή;
Στους παίκτες είναι πολύ πιο εύκολο, δυστυχώς δεν ήμουν οικογενειάρχης όσο ήμουν παίκτης. Τώρα σαν προπονητής είναι αρκετά δύσκολο γιατί όταν είσαι παίκτης έχεις συγκεκριμένο ωράριο, δύο ώρες για προπόνηση και μια πριν και κάποια βίντεο. Όταν είσαι προπονητής, και ειδικά προπονητής στο επίπεδο του Περιστερίου θα ασχολείσαι όλη την ώρα, δεν υπάρχει ωράριο. Σίγουρα χάνεις στιγμές από την οικογένεια, αλλά η οικογένεια είναι συμπαραστάτης.
-Με το μεσσηνιακό μπάσκετ τι γίνεται;
Ταλέντα σίγουρα υπάρχουν στο νομό μας και κάποιες προσπάθειες να υπάρχουν ομάδες στις εθνικές κατηγορίες. Μακάρι το μεσσηνιακό μπάσκετ και γενικά ο μεσσηνιακός αθλητισμός να το πάρει πίσω και να υπάρχουν σε μεγάλες εθνικές κατηγορίες ομάδες τις οποίες θα υποστηρίζουμε όλοι.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
Το αγωνιστικό who is who
Η προπονητική καριέρα του Νικόλα Παπανικολόπουλου θα αποτιμηθεί στο μέλλον, ενώ ιδιαίτερα πλούσια είναι η αγωνιστική του και όπως καταγράφεται στην el.wikipedia.org έχει ως εξής:
Ο Νίκος Παπανικολόπουλος, γεννημένος στις 21 Απριλίου 1979 στην Καλαμάτα, είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής καλαθοσφαίρισης. Διαθέτει ύψος 1,96 μέτρα και αγωνιζόταν στις θέσεις Point Guard και Shooting Guard.
Ως καλαθοσφαιριστής ο Παπανικολόπουλος ξεκίνησε την πορεία του στο άθλημα από τα νεανικά τμήματα του Ποσειδώνα Καλαμάτας. Το 1997, σε ηλικία 18 ετών, φόρεσε τη φανέλα της Νήαρ Ηστ Καισαριανής. Ακολούθησε μια διετία στην ΑΕΚ (1998-2000), η οποία στη διάρκεια της θητείας του, υπό την καθοδήγηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς, κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος (2000) και το Κύπελλο Σαπόρτα (2000).
Κουβαλώντας πλέον παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο, συνέχισε τη θητεία του στην Α1 Εθνική, αυτή τη φορά με έδρα τη Θεσσαλονίκη, διαγωνιζόμενος με τον Άρη την περίοδο 2000-01. Τη διετία 2001-2003 επέστρεψε στην ομάδα της Καισαριανής, πάντα στα πλαίσια της Α1 Εθνικής. Μετά τον υποβιβασμό της ομάδας, ακολούθησαν δύο μονοετείς θητείες στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας (2003-04) και στον Ολυμπιακό του Γιόνας Καζλάουσκας (2004-05). Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ιδιαίτερα φτωχά αποτελέσματα εκείνη τη χρονιά, ωστόσο στον Παπανικολόπουλο δόθηκε η ευκαιρία να αγωνιστεί σε τρία παιχνίδια της EuroLeague.
Επόμενος σταθμός του Παπανικολόπουλου ήταν η Α.Ε. Λάρισας, όπου αγωνίστηκε δύο χρονιές, το 2005-06 και το 2007-08, στις οποίες είχε συμμετοχή σε όλα τα παιχνίδια της ομάδας του για την Α1 Εθνική. Ενδιάμεσα, μετέβη στην Ιταλία προσθέτοντας στο βιογραφικό του τρία παιχνίδια στη Lega A1 ως μέλος της Τεράμο Μπάσκετ. Για την περίοδο 2008-09 υπέγραψε συμβόλαιο με τον Κολοσσό Ρόδου, με τον οποίο συμμετείχε και στα Play-Offs. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Αθήνα για λογαριασμό του Περιστερίου, που μόλις είχε επιστρέψει στην Α1 Εθνική, ενώ τη χρονιά 2010-11 φόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, του οποίου διετέλεσε και αρχηγός.
Η περιοδεία του αθλητή σε ομάδες της Α1 Εθνικής συννεχίστηκε και την επόμενη δεκαετία: την περίοδο 2011-12 ο παίκτης ήρθε σε συμφωνία με τον Ηλυσιακό, ενώ την επόμενη περίοδο έλαβε μεταγραφή στον Πανελευσινιακό. Το καλοκαίρι του 2013, σε ηλικία 34 ετών, υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ίκαρο Χαλκίδας στον οποίο έκλεισε την επαγγελματική του καριέρα ως καλαθοσφαιριστής.
Σε λίστα που εξέδωσε τον Οκτώβριο του 2012 ο Ε.Σ.Α.Κ.Ε. με τους 20 κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών, σε κάθε στατιστική κατηγορία, ο Παπανικολόπουλος βρέθηκε στη 18η θέση στην κατηγορία «εύστοχα τρίποντα».
