Οι φόλες σκότωσαν (πάλι) την ανθρωπιά μας, αλλά το κορίτσι με τον ανάπηρο σκύλο την ανέστησε…

Οι φόλες σκότωσαν (πάλι) την ανθρωπιά μας,  αλλά το κορίτσι με τον ανάπηρο σκύλο την ανέστησε…

Μια οικογένεια είχε υιοθετήσει έναν αδέσποτο σκύλο και για κάποια χρόνια εκείνος ήταν φύλακας πιστός στην αυλή και οι άνθρωποι χαίρονταν και καμάρωναν για τις αρετές του, με έναν ξεχωριστό δεσμό να συνδέει τις δύο πλευρές. Έως ότου ο καρκίνος, αυτή η αρρώστια που δεν κάνει διακρίσεις, γονάτισε τον περήφανο Άρη, ο οποίος έφυγε με αξιοσημείωτη αξιοπρέπεια πολύ σύντομα μετά την εκδήλωση της ασθένειας.

Το κενό στην αυλή ήρθε να γεμίσει με ζωή πριν από λίγο καιρό μια γάτα-μανούλα με 5 γατάκια. Η χαρά ξαναγύρισε ξορκίζοντας ένα μέρος θανάτου και πιο πολύ χαιρόταν το κοριτσάκι της οικογένειας, που έπαιρνε καθημερινά μαθήματα ζωής και αγάπης.

Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν δίπλα μας και άνθρωποι που δε χαίρονται τη ζωή τους, γι’ αυτό ψάχνουν και βρίσκουν τρόπους να κάνουν τον κόσμο να τους μοιάζει σε μαυρίλα. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι κάποιος αγοράζει υλικά, πιάνει με τα χέρια του δηλητηριώδεις ουσίες κι ετοιμάζει φαγητό που, αντί να τρέφει, σκορπίζει θάνατο. Οι φόλες είναι ένα έγκλημα προμελετημένο κι όμως είναι καθημερινό φαινόμενο, που κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει στην, πολιτισμένη κατά τ’ άλλα, Καλαμάτα μας και την όμορφη χώρα μας.

Για να ξαναγυρίσουμε στην ιστορία μας που συνέβη σε κεντρικό δρόμο της πόλης, η γατομανούλα πέθανε και μαζί της χάθηκαν 3-4 από τα μωρά της, αφήνοντας στη μοναξιά και την αγωνία τα υπόλοιπα ή ίσως μόνο την ασπρούλα με το μαύρο «καπέλο» της.

Θα έγραφα ότι πέθανε και η ανθρωπιά μας μαζί εκείνο το βράδυ, σ’ αυτό το πεζοδρόμιο, αλλά στη θάλασσα είδα σήμερα μια νεαρή κοπέλα φορτωμένη με αυταπάρνηση, με αγάπη και νοιάξιμο για τον άλλον, για τη ζωή. Στήριζε με δυσκολία από έναν ιμάντα δεμένο με «σαμαράκι» στα πίσω πόδια ένα μεγαλόσωμο σκύλο, ο οποίος είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω. Είναι ένας σκύλος τον οποίο υιοθέτησε πριν από έξι χρόνια περίπου. Ποιος ξέρει τι είχε ζήσει πριν στους δρόμους και η ζωή τού επεφύλασσε κι αυτή την ατυχία σε προχωρημένη τώρα ηλικία, ό,τι δηλαδή τρομάζει κι εμάς τους ανθρώπους.

Κορίτσι της θάλασσας, σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτή τη γλυκόπικρη ιστορία και ο καθένας ας επιλέξει αν θέλει να ενισχύσει την καθημερινότητά μας με το πικρό ή το γλυκό στοιχείο…

Χ.Ε.