Το 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας «άνοιξε» στο αμφιθέατρο του Κάστρου ο Wim Vandekeybus και η ομάδα Ultima Vez με το έργο «Traces», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μία παράσταση που θα έχουν τη δυνατότητα οι θεατές να παρακολουθήσουν και σήμερα.
Απόψε σειρά παίρνει ο Israel Galvan με την παράσταση που θα ξεκινήσει στις 19.45, επίσης στο αμφιθέατρο του Κάστρου, υπό τον τίτλο: Solo: revolution without music
Με το έργο του Solo, ο Israel Galvan [Ισραέλ Γκαλβάν] επαναπροσδιορίζει το παραδοσιακό φλαμένκο. Πρόθεσή του είναι η απόλυτη ελευθερία της έκφρασης με στόχο την απογύμνωση του χορού από το περιττό. Πορευόμενος στα βήματα του Vicente Escudero, ο Galvan δεν χρησιμοποιεί μουσική συνοδεία.
Αντ’ αυτού, αφουγκράζεται το σώμα του και δημιουργεί τη δική του μουσική, με τα πόδια, τις παλάμες και τα δάχτυλα των χεριών του και ενίοτε με τη φωνή του. Τα γρήγορα βήματα, οι εναλλαγές της κίνησης, οι στιγμιαίες παύσεις συνθέτουν μια εικόνα απόλυτου ελέγχου αλλά και καθαρότητας. Απαλλαγμένο από κοινοτοπίες αλλά βαθιά ριζωμένο στην παράδοση, το στυλ του Galvan είναι τολμηρό και αληθινά πρωτοποριακό.
Ο Israel Galvan de los Reyes γεννήθηκε στη Σεβίλλη από γονείς χορευτές του φλαμένκο, τους Jose Galvan και Eugenia de Los Reyes. Μεγάλωσε μέσα στο φλαμένκο και το 1994 ξεκίνησε σπουδές στην Compania Andaluza de Danza, υπό τη διεύθυνση του Mario Maya. Έχει συνεργαστεί με πληθώρα δημιουργών από διαφορετικούς χώρους, όπως τους καλλιτέχνες του φλαμένκο Enrique Morente και Manuel Soler, τους χορευτές Akram Khan και Sol Pico και τους μουσικούς Sylvie Courvoisier, Pat Metheny, Vicente Amigo, και Lagartija Nick, μεταξύ άλλων.
Το 1998 παρουσίασε την πρώτη χορογραφία του με τίτλο ¡Mira!/Los Zapatos Rojos, την οποία ακολούθησαν τα έργα La Metamorfosis, Galvαnicas, Arena, La Edad de Oro, Tabula Rasa, Solo, El final de este estado de cosas – Redux, Israel vs Los 3000, La Curva, Lo Real/Le Réel/The Real, Torobaka, Fla.co.men, La Fiesta, Amor Brujo, Coplas Mecanicas και La consagracion.
Έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Εθνικό Βραβείο Χορού της Ισπανίας (2005), το Μέγα Βραβείο Χορού της Γαλλίας (2009), το Χρυσό Μετάλλιο Καλών Τεχνών της Ισπανίας (2012), το Βραβείο Ερμηνείας Bessie (2012) και το Εθνικό Βραβείο Εξαίρετου Καλλιτέχνη της Μεγάλης Βρετανίας (2015). Ο Galvan είναι συνεργαζόμενος καλλιτέχνης των θεάτρων Theatre de la Ville (Παρίσι).
Iσραελ Γκαλβαν: «Ανανεώνω το φλαμένκο για να επιβιώνω εγώ»
-Ο κορυφαίος Σεβιλλιάνος χορευτής μιλάει για την παράδοση του φλαμένγκο, το χορό χωρίς μουσική και τους διαφορετικούς χώρους όπου δημιουργεί
Αν και ο ίδιος προέρχεται από οικογένεια χορευτών φλαμένκο και έχει γαλουχηθεί με τις παραδοσιακές αξίες του χορού, σε κάθε του βήμα πάνω στη σκηνή επιχειρεί να τον αποδομήσει. Κομμάτι αυτής της πρωτοποριακής διαδικασίας θα παρουσιάσει ο Ισραέλ Γκαλβάν στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με την παράσταση “Solo” την Κυριακή στο αμφιθέατρο του Κάστρου.
Ο τολμηρός Σεβιλλιάνος χορευτής και χορογράφος επαναπροσδιορίζει το παραδοσιακό φλαμένκο, απογυμνώνοντάς το από το περιττό. Βγάζει τη μουσική από το κάδρο της ερμηνείας του και αφουγκραζόμενος το σώμα του, δημιουργεί το δικό του ρυθμό με τα πόδια, τις παλάμες, τα δάχτυλα των χεριών και ενίοτε τη φωνή του. Γι’ αυτή του την προσέγγιση μίλησε αποκλειστικά στα «Πρόσωπα».
-Πώς προέκυψε η έμπνευση για το συγκεκριμένο σόλο;
Εντελώς τυχαία. Χορεύω από παιδί παραδοσιακό φλαμένγκο. Το 1998 είχαν την ευκαιρία να δω στην πρώτη μου παράσταση. Να κάνω το πρώτο μου κομμάτι. Εκεί, έμεινα για λίγο ακίνητος, χωρίς να χορεύω, στη σιωπή. Και το κοινό πίστεψε ότι ήταν μια αληθινή στιγμή, προμελετημένη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έγινε τυχαία αυτό το λεπτό σιωπής. Μου βγήκε καλά χωρίς μουσική. Από τότε μεγάλωνε μέσα μου η ιδέα του να χορεύω στο δικό μου ρυθμό, να βγαίνει αυτός από το σώμα μου κι εγώ να χορεύω στη σιωπή.
-Γιατί βαφτίζετε την εμφάνισή σας αυτή «μια επανάσταση χωρίς μουσική»;
Δεν τη θεωρώ επανάσταση. Θεωρώ ότι είμαι μουσικός γιατί κάνω ήχους με το σώμα μου και παράλληλα χορεύω. Έτσι δείχνω ότι το φλαμένκο δεν είναι μόνο χορός. Δίνω τη δική μου συναυλία με το σώμα μου. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και ν’ ακούσεις σαν μουσική από μια μπάντα με κρουστά. Είναι λίγο σαν να έχω δύο προσωπικότητες. Μία που χορεύει και μία άλλη που κάνει μουσική με κρουστά.
-Όταν χορεύετε μόνος, χωρίς μουσική, πώς αισθάνεστε;
Είναι κάτι που πρέπει να έχεις την καρδιά για να το κάνεις. Γιατί, πέρα από το ίδιο σου το σώμα και το ρυθμό, δεν έχεις καμία άλλη βάση. Πρέπει να ελέγξεις τον παλμό σου και να έχεις απόλυτη συγκέντρωση. Είναι καλό για εμένα γιατί αισθάνομαι πολύ ελεύθερος. Μπορώ να φανταστώ όλη τη μουσική που περνάει από το κεφάλι μου ή οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου στο περιβάλλον, όπως ένα πουλί που περνάει ή κάποιος θόρυβος, γιατί γίνονται και αυτά μουσική. Μη βλέποντας τίποτα, οποιαδήποτε μικρή λεπτομέρεια μεγεθύνεται. Με κάνει να χορεύω ήρεμος, γιατί δεν εξαρτώμαι από κανέναν. Αφήνομαι στον ήχο μόνο και όχι στη σκηνογραφία.
-Αυτή η ελευθερία σε ποιους δρόμους σάς οδηγεί;
Χορεύοντας έτσι αρκετά χρόνια, οδηγούμαι στο να συνδεθώ περισσότερο με τους ανθρώπους. Γιατί αυτό το σόλο μού αρέσει να το παρουσιάζω σε μη χορευτικούς χώρους. Όπως, για παράδειγμα, σ’ ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη ή σε μια εκκλησία. Είναι σαν μια συζήτηση, που τους κοιτάω στα μάτια και κάνω μια επαφή απευθείας. Θα έλεγα ότι σήμερα είναι ένας νέος τρόπος να ανοιχτώ προς το κοινό. Παρουσιάζοντας το σόλο σε μη θεατρικούς χώρους, εγώ αλλάζω το χώρο και ο χώρος αλλάζει εμένα.
-Αν και προέρχεστε από μια παραδοσιακή σχολή φλαμένκο, επιλέγετε να ανανεώνετε το είδος διαρκώς. Γιατί;
Το ανανεώνω για να επιβιώνω εγώ. Προέρχομαι από μια οικογένεια χορευτών, αλλά σε κάποια στιγμή της καριέρας μου αισθανόμουν ότι βαριόμουν αυτό που χόρευα. Είμαι ένας άνθρωπος των τεχνών και ο χορός με βοήθησε να έρθω σε επαφή με την τέχνη. Έχω τη δική μου προσωπικότητα, τη δική μου γλώσσα για να επιβιώνω και να συνεχίζω να χορεύω. Αυτή η γλώσσα δημιουργεί κάτι νέο.
-Αυτή η εξάρτησή σας, όμως, από το χορό δεν σας εγκλωβίζει λίγο;
Είμαι φλαμένκο. Η ενέργειά μου είναι φλαμένκο. Ο τρόπος που χορεύω, ο τρόπος που κάνω τα πράγματα είναι φλαμένκο. Από παιδάκι που ξεκίνησα να χορεύω, το φλαμένκο ήταν μέσα μου και έγινε τρόπος ύπαρξης. Είναι μια τέχνη που σε κάνει να ζεις αλλιώς. Το φλαμένκο για μένα, εκτός από χορός, είναι ένας τρόπος ζωής. Είναι αλήθεια ότι δε θα μπορούσα ποτέ να το αφήσω.
-Για εμάς που ζούμε εκτός Ισπανίας το φλαμένκο είναι ταυτισμένο με το πάθος. Είναι και για εσάς έτσι;
Το φλαμένκο με βοηθά να έχω επαφή με τους άλλους. Αν δεν ήταν το φλαμένκο, δε θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Το ιδιαίτερο στοιχείο του είναι ότι αυτός που χορεύει, που τραγουδάει, που παίζει κάποιο όργανο, αφήνει στη σκηνή λίγο από τη ζωή του. Και το κοινό το ξέρει. Για να μεταδώσεις ό,τι έχεις μέσα σου, πρέπει ν’ αφήσεις ένα κομμάτι του πνεύματός σου. Γι’ αυτό και νομίζω ότι το κοινό βλέπει τον καλλιτέχνη του φλαμένκο σαν να πεθαίνει και θεωρεί ότι βγάζει τόσο πάθος.
-Αναδημοσίευση από την εφημερίδα τα «ΝΕΑ»/ της Διονυσίας Μαρίνου
