Το ζήτημα της ανάδειξης των αρχαίων που βρίσκονται στον περίβολο του Ιερού Ναού της Υπαπαντής, υπό άλλες συνθήκες, θα αποτελούσε μια έξοχη ευκαιρία, προκειμένου οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας να κατακτήσουν την πολυπόθητη ενότητα, για να διεκδικήσουν το αυτονόητο, την ανάδειξή τους. Αυτό, σε μια κοινωνία που οι πολιτικοί έχουν πράγματι ως στόχο το κοινό καλό, θα ήταν μια αυτονόητη αλήθεια. Ωστόσο, η αλήθεια που ζούμε είναι εντελώς διαφορετική.
Ενώ θα περίμενε κανείς ότι ένα ζήτημα που αφορά στην ανάδειξη του παρελθόντος της πόλης, θα αποτελούσε ικανό παράγοντα να οδηγήσει τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου σε σύμπνοια, διαπιστώνουμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!
Ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, βουλευτές, αυτοδιοίκηση και θεσμικοί φορείς, θα σχεδιάσουν κοινές, πολυεπίπεδες πολιτικές, που θα οδηγούσαν στην ικανοποίηση του αιτήματος της ανάδειξης των αρχαίων της Καλαμάτας, με την οποία συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο!
Προσωπικές πολιτικές και συμφέροντα, ιδεοληπτικές αντιλήψεις και θεωρήσεις, δυστυχώς, επικρατούν για μια ακόμα φορά.
Οι φωνές αυτές ήταν και είναι τόσο εκκωφαντικές, που οι ψύχραιμες παρεμβάσεις τόσο του μητροπολίτη Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομου όσο και του σπουδαίου αρχαιολόγου, κ. Θέμελη, αντί να μετατραπούν στον αναγκαίο συνεκτικό ιστό, στη βάση του οποίου θα συνταχθεί η δίκαιη διεκδίκηση της κοινωνίας της Καλαμάτας για την ανάδειξη των αρχαίων, «χάθηκαν» στον κυκεώνα της άγονης και ανούσιας αντιπαράθεσης.
Έτσι, ένα ζήτημα που θα έπρεπε να ενώνει φωνές, αντιθέτως διχάζει, με αποτέλεσμα η όποια διεκδίκηση να είναι αδύναμη και, τελικά, οι ιστορικές ρίζες της Καλαμάτας να κινδυνεύουν να καταχωθούν οριστικά στη λήθη του παρελθόντος.
Στο πρόσφατο παρελθόν έχω προτείνει τη λειτουργία ενός άτυπου οργάνου διαβούλευσης, στο οποίο θα συμμετέχουν όλοι οι θεσμικοί φορείς της Μεσσηνίας, το οποίο θα συνεδριάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ως στόχο θα έχει την εκπόνηση κοινών στρατηγικών, προκειμένου ο νομός συντεταγμένα να διεκδικήσει λύσεις για τα μείζονα προβλήματα.
Προκειμένου, όμως, να υλοποιηθεί και να έχει νόημα η ύπαρξη αυτού του άτυπου οργάνου, είναι αναγκαίο τα πρόσωπα, που είναι οι φορείς των θεσμών, να αρθούν πάνω από μικροπολιτικές αγκυλώσεις και από μικροκομματικούς εγωισμούς, να ξεπεράσουμε, δηλαδή, όλοι τους κακούς μας εαυτούς.
Αυτή είναι η ελάχιστη βάση, προκειμένου ένα τέτοιο όργανο να μπορεί να παράξει ουσιαστικές στρατηγικές για το κοινό καλό και να αποδειχθεί επί του πρακτέου ότι όλοι θέλουμε το καλό του τόπου μας και όχι το προσωπικό μας καλό.
Δυστυχώς, όμως, οι αντιλήψεις και οι νοοτροπίες που επικρατούν στην πολιτική ζωή του τόπου μας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τα αυτονόητα και η πρόταση που έχω καταθέσει στο δημόσιο διάλογο μοιάζει ουτοπική.
Παρόλα αυτά, θα συνεχίσω, ως έχω υποχρέωση, με κάθε ευκαιρία να προτείνω πολιτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες θα δίνουν διέξοδο.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει, με αφορμή το ζήτημα των αρχαίων της Καλαμάτας, δεν είναι μόνο να παραμείνει η ιστορία του τόπου μας «θαμμένη». Ο μεγάλος κίνδυνος είναι μαζί με τα αρχαία της Υπαπαντής να θαφτεί ακόμα πιο βαθιά η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου, καθώς φαίνεται, για μια ακόμα φορά, ότι αυτός είναι κατώτερος των περιστάσεων και των αναγκών.
Του Μενέλαου Γερονικολού
Μέλους της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής Κινήματος Αλλαγής
