Η αίθουσα του Κακουργιοδικείου μας χθες εφιλοξένει εις τα εδώλια των κατηγορουμένων πέντε χωροφύλακας κατηγορουμένους δι’ αδίκημα, όπερ προς στιγμήν ανήγαγε το ακροατήριον εις Μεσαιωνικήν εποχήν κατά την οποίαν η βάσανος δια τον απιστούντα εθεωρείτο ως τι πράγμα επιβαλλόμενον υπό της Εκκλησίας. Και το όνομα της Ιεράς Εξετάσεως κατέστη τοιούτον ώστε να μεταδίδη σήμερον εις τον ακούοντα αυτό μίαν φρικίασιν καθ’ όλον σώμα.
Εις την αστυνομίαν Ποταμίων των Κυθήρων υπηρέτει ως αστυνόμος ο υπενωμοτάρχης Κ. Μιχαλόπουλος έχων παρά αυτώ τους χωροφύλακας Απόστολον Καραμουσελήν, Νικόλαον Μπασέαν, Θεόδωρον Φωτόπουλον και Παναγιώτην Σκοπετέαν. Ούτοι την 7-9 Απριλίου ε.έ συνέλαβον τον Εμμ. Αλειφέρην κατηγορούμενον δια τινά κλοπήν και αφού τον ενέκλεισαν εις το δυσώδες και υγρότατον κρατητήριον μετήλθον επ’ αυτού μυρίας βασάνους και κακώσεις μέχρις ότου επήλθεν εκ τούτων ο θάνατος του ατυχούς.
Αι βάσανοι δε συνίσταντο εις διαφόρων ειδών κακώσεις επί των διαφόρων μελών του σώματος, εις επίθεσιν ωών εψημμένων υπό τας μασχάλας, εις ακούσιον γεύσιν σαρδελλών και εις την στέρησιν ύδατος επί ολοκλήρους ώρας και εις μύρια άλλα βάσανα τα οποία μόνον το σύστημα της παρούσης αστυνομίας αντέγραψεν από το καταστατικόν των ιεροεξεταστών.
Το ακροατήριον ήτο πυκνότατον και εκάστη αποκάλυψις ιδίου βασάνου μετέδιδε την φρίκην προς αυτό.
Οι βανδαλισμοί ούτοι εβεβαιώθησαν και υπ’ αυτών των κατηγορουμένων.
Συνήγοροι αυτών παρίσταντο οι δικηγόροι Χρήστος Πετρέας, Χρύσανθος Παγώνης, Γεώργιος Καντιάνης, Ευστράτιος Κουλουμβάκης και Νικόλαος Κατσαφαρόπουλος.
Ο Αντισαγγελεύς Δημητριάδης υπεστήριξε το κατηγορητήριον διατυπούμενον υπό τον τύπον τραύματος θανατηφόρου απρομελετήτου.
Η υπεράσπισις εις τα καθέκαστα παρίστατο διηρημένη εν τω συνόλω όμως υπεστηρίχθη η αθωότης των στρατιωτών και επιβοηθητικώς ο φόνος εξ αμελείας.
Το Δικαστήριον των ενόρκων μετά μακράν διάσκεψιν εξέδωκε την ετυμηγορίαν αυτής δι’ ης παρεδέχθη τραύματα θανατηφόρα απρομελέτητα μετά ελαφρυντικών και υπεβλήθη τοις κατηγορουμένοις με τον υπενωμοτάρχην διετής φυλάκισις, εις δε τους λοιπούς εικοσάμηνος τοιαύτη.
Η εκ της ετυμηγορίας εντύπωσις προς το ακροατήριον και την κοινωνίαν των Καλαμών δεν υπήρξε παντάπασιν ευάρεστος.
Προ των αποκαλυφθεισών φρικαλεοτήτων ο ορκωτικός δικαστής ώφειλε να ήτο αδυσώπητος του νόμου εφαρμοστής και της ουσίας εκτιμητής.
Από την προχθεσινήν δίκην
«ΘΑΡΡΟΣ» 9 Νοεμβρίου 1901
Ποικίλα είναι τα φαινόμενα τα οποία ηδύνατό τις να αντλήση από την προχθεσινήν δίκην των χωροφυλάκων.
Και εν πρώτοις άπαντα τα πρόσωπα των κατηγορουμένων ήσαν γαλήνια παρακολουθούντα την δίκην με μίαν απάθειαν την οποίαν ίσως εγέννησεν εις αυτά η κακώς εκληφθείσα εκτέλεσις του καθήκοντος.
O μάρτυς Καλούτσης αφηγήθη λεπτομερέστατα τα λαβόντα χώραν εις το αστυνομικόν μπουδρούμι και ήσαν, είπε, αι κακώσεις τοιαύται ώστε μονομερώς εκλαμβανόμεναι δεν ηδύνατο να επιφέρωσι τον θάνατον, εάν δεν προσετίθετο εις ταύτα η ακουσία γεύσις τραχειών τεταριχευμένων και η στέρησις ύδατος. Ακόμη προσέθεσεν ο μάρτυς και τα ψημένα αυγά υπό τας μασχάλας, τα μαρτύρια ταύτα αφηγούμενος λίαν περιληπτικώς ο εισηγητής του βουλεύματος λέγει δικαιολογών την συνομολογίαν του. Φοβούμαι να περιγράψω τι ακριβώς έλαβε χώραν εντός του αστυνομικού μπουδρουμίου, διότι φοβούμαι μήπως ο ιστορικός του μέλλοντος αποκαλέση την εποχήν μας εποχήν ιεροεξεταστών.
Και ταύτα λέγει η επίσημος δικαστική αρχή, η οποία τον εκδηλωθέντα αυτόν φόβον της δεν τον απέφυγεν εις το ακροατήριον. Εις γέρων Κυθήριος με βράκες και με μορφήν καθαρώς νησιώτικην και προφοράν τοιαύτην κατέθεσεν, ότι ο κακομοίρης απέθανε από το μαρτυρολόγιον το οποίον του έκαμαν.
Αλλά κατά την προχθεσινήν δίκην δεν έλειψαν και οι μύδροι κατά του ισχύοντος αστυνομικού συστήματος. Εις τον πόλεμον μάλιστα αυτόν συνεφώνησαν και υπεράσπισις και η κατηγορία. Τελευτών δε εις συνήγορος του έψαλλε κυριολεκτικώς τον επικήδειον του νόμου αυτού, δια του οποίου αντεγράφησαν τα καταστατικά των ιεροεξεταστών.
Και θα παρέλθωσι πολλοί αιώνες κατά τους οποίους τα αστυνομικά κρατητήρια της Διευθύνσεως των Αθηνών, της Λαμίας, της Χαλκίδος, της Βλαχοκερασιάς, των Κυθήρων και τόσων άλλων των οποίων οι τοίχοι είναι λίαν παχείς και δεν δύνανται να διαπεράσωσιν αυτούς αι φωναί των μαρτυρούντων, θ’ αντηχούσιν από φωνάς ανθρώπων βασανιζομένων.
Και ταύτα μετά τριάκοντα επτά έτη αφ’ ότου εψηφίσθη το 18ον άρθρον του Συντάγματος το οποίον λέγει αι βάσανοι απαγορεύονται κ.λπ. Και το ατυχές αυτό Σύνταγμα αφέθη εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων!
Ίσως να είπητε των Ελλήνων μάλιστα αλλ’ όχι των αστυφυλάκων και των… χωροφυλάκων. Είμεθα σύμφωνοι.
V.
