Εναέρια γυμναστική και ακροβατικά στο γυμναστήριο του Άθλου Καλαμάτας και …παντού
Η οικογένεια του Βασίλη Αγγελάκου και της Ελένης Τριγκιλίδα δεν είναι από τις συνηθισμένες. Είναι μια οικογένεια …αθλητική. Μαζί με τα δυό τους παιδιά, τον Ανδρέα και την Αριάδνη, περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο γυμναστήριο της οδού Χρυσανθέμων 3. Η έδρα του Γ.Ο. Άθλος Καλαμάτας δεν είναι ένα συμβατικό προπονητήριο, είναι ένα τόπος άθλησης, διασκέδασης και …απελευθέρωσης από τη βαρύτητα, μέσα από το τραμπολίνο, την ενόργανη γυμναστική, τα εναέρια ακροβατικά πανιά, κούνιες, στεφάνια, σκάλες κ.α., άλλα και το καλοκαίρι με την υπαίθρια πισίνα, πάνω από την οποία επίσης έχουν προσαρμοστεί εγκαταστάσεις για εντυπωσιακές αιωρήσεις.
Ο σύλλογος και το γυμναστήριο του Άθλου -που σημειωτέον ανέδειξε το 2009 κι έναν πρωταθλητή Ευρώπης, τον Απόστολο Κουταβά (και πολλούς άλλους πρωταθλητές Ελλάδος)- είναι κι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, με το ρίσκο ενός υπέρογκου δανείου που αποπληρώθηκε με αρκετό άγχος και πολλή προσωπική δουλειά που συνεχίζεται. Ο Βασίλης Αγγελάκος αποφαίνεται ότι «αξίζει κάθε κόπος και άγχος για να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα» και χαίρεται ιδιαίτερα που η οικογένεια είναι όλη εκεί μαζί πολλές ώρες.
«Έχει και λίγες τριβές, ελάχιστες, είναι το αντικείμενο έτσι και όπως και να ‘χει περνάει ευχάριστα η μέρα» εξηγεί και συνεχίζει: «Ο Ανδρέας και η Αριάδνη μεγάλωσαν εδώ. Σε όλα τα παιδιά αρέσει ένα τέτοιο περιβάλλον. Δυστυχώς τα σημερινά παιδιά τα έχουμε εγκλωβίσει. Εμείς προλάβαμε την αλάνα, τα σχοινιά και το γρασίδι στα πάρκα. Εγώ έκανα παρκούρ πριν υπάρξει ως άθλημα, έκανα γυμναστική και ακροβατικά παντού. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από κίνηση, πρέπει να κρεμαστούν, να πηδήξουν, να τρέξουν, να παίξουν, είναι στη φύση τους. Βασικές δραστηριότητες και δεξιοτεχνίες που δεν γίνονται μέσα στο σπίτι».
Στον Άθλο λειτουργούν τμήματα για παιδάκια από 2,5-4 ετών που συνοδεύονται από τους γονείς τους και κάνουν ενόργανη, τραμπολίνο και γυμναστικά παιχνίδια, ενώ τα κανονικά τμήματα ξεκινούν από την ηλικία των 4 ετών έως και μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου περίπου. Στα εναέρια ακροβατικά μπορούν να ξεκινήσουν παιδιά από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μέχρι και μεγάλες ηλικίες (η γιαγιά της οικογένειας τα καταφέρνει μια χαρά!).
Στο τραμπολίνο οι περιορισμοί του σώματος νικούν την επιθυμία των ενηλίκων που επιθυμούν να δοκιμάσουν, εξηγεί ο κ. Αγγελάκος, ενώ τα εναέρια ακροβατικά είναι πιο εύκολα για όλους και γυμνάζουν. Είναι εύκολο να διδαχθούν και χρειάζονται υπομονή και επιμονή, όχι ιδιαίτερες ικανότητες, ούτε καν συγκεκριμένο σωματότυπο (τα παραπανίσια κιλάκια εν ολίγοις δεν είναι πρόβλημα).
Από αγχώδης επαγγελματίας, στην πηγή της αστείρευτης ενέργειας…
Η Ελένη Τριγκιλίδα άφησε το ψυχοφθόρο επάγγελμα του ιδιοκτήτη καταστήματος και βρήκε την …υγειά της και την ευτυχία της στις εναέριες πτήσεις της. Από 5 ετών δεν έχει σταματήσει να αθλείται, με ρυθμική, μπαλέτο, ενόργανη και τραμπολίνο, όμως «μεγαλώνοντας δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό, οπότε έπρεπε να βρω κάτι να ανεβάζει την αδρεναλίνη στο φουλ, να με διασκεδάζει και να μπορώ να το κάνω μέχρι τα γεράματά μου. Επιπλέον, πάντα μαθαίνεις κάτι κι εγώ η ίδια εξελίσσομαι. Είναι λατρεία και δεν το βαριέμαι ποτέ και η ενέργεια αυτή μεταφέρεται και στην καθημερινή ζωή.
Τα «πανιά» πλέον έχουν παλιώσει για μένα και ψάχνω για άλλα εναέρια κατασκευάσματα. Έχω εμπνευστεί –δεν υπάρχουν στην Ελλάδα απ’ όσο γνωρίζω- την εναέρια καρέκλα και την εναέρια σκάλα και τα έχω παρουσιάσει σε σόου. Στην Costa Navarino, με την οποία συνεργαζόμαστε εδώ και 6 χρόνια, σε καταστήματα για όπενινγκ και άλλες εκδηλώσεις, σε γάμους», εξηγεί η κα Τριγκιλίδα. Τα προγράμματα που παρουσιάζει συνήθως μαζί με τις μαθήτριές της ή και με τα παιδιά της, εντυπωσιάζουν το κοινό, ενώ σε αγωνιστικό επίπεδο η ομάδα της έχει δραστήρια συμμετοχή και πολλές διακρίσεις σε πανελλήνιους αγώνες, καθώς και στο Dance Challenge που είχε γίνει στην Καλαμάτας (Τέντα). Φυσικά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι τυχαίο, καθώς πέρα από την πολύωρη ενασχόληση το ζευγάρι έχει παρακολουθήσει διάφορες σχολές τσίρκου σε Ιταλία, Βαρκελώνη, Αγγλία, Βιέννη, Γαλλία, ενώ στο γυμναστήριο του Άθλου έχουν φιλοξενήσει δύο τσίρκο από την Αγγλία.
Όσο για το πώς είναι να βρίσκεται όλη η οικογένεια μαζί και στο σπίτι και στο γυμναστήριο, λέει: «Έχει και τα καλά και τα κακά του. Σίγουρα δεν λείπει ο ένας στον άλλο. Το δύσκολο είναι να προπονείς το παιδί. Πιο μικρά δεν καταλάβαιναν που σταματάει το σπίτι και που αρχίζει η προπόνηση. Ενδεικτικό της σύγχυσης αυτής ήταν ότι όταν μικρός ο Ανδρέας άκουγε τα άλλα παιδιά και φώναζε κύριε …μπαμπά!
Είναι ευχάριστο και χαίρομαι πολύ που έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε τα παιδιά μαζί μας. Μιλάω με γονείς που φτάνει το βράδυ για να δουν τα παιδιά τους. Έχει και κάποιες συγκρούσεις, αλλά έχει και πάρα πολλά θετικά. Και τώρα που ο Ανδρέας είναι στην εφηβεία, είναι πολύ θετικό ότι τον έχουμε μαζί μας.
Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν θέλω να πιέσω τα παιδιά. Κάνουν κι άλλα πράγματα όπως πινγκ πονγκ, χορό, ζωγραφική, μουσική και είναι ελεύθερα να διαλέξουν το δρόμο που θα ακολουθήσουν τελικά στη ζωή τους. Με τον αθλητισμό βέβαια είναι …χειρότερα κολλημένα κι από εμάς. Τους έχει γίνει τρόπος ζωής, δεν μπορούν να φανταστούν να ζουν χωρίς αθλητισμό. και στο σπίτι ο Ανδρέας δεν σταματάει. Στην καραντίνα κάναμε το σπίτι γυμναστήριο. Ο Βασίλης γέμισε όλους τους τοίχους με μπουλόνια και κατασκευές, κι άλλες από τα κάγκελα και το ρίξαμε στην γυμναστική».
Μεγαλώνοντας στο γυμναστήριο…
Άριστος μαθητής της Γ’ Γυμνασίου ο Ανδρέας, με διορθώνει ότι δεν είναι όλη του η ζωή κατακλυσμένη από τον αθλητισμό, καθώς ασχολείται και με άλλα πράγματα, όπως τα καλλιτεχνικά, ενώ τον ενδιαφέρουν οι θετικές επιστήμες. Ο αθλητισμός συμβάλλει και στην περιορισμένη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών, όμως όρια υπάρχουν και στο γυμναστήριο, είτε με βάση την πειθαρχία που θέτουν οι γονείς-προπονητές, είτε αυτά που έχει ανακαλύψει μόνος του, λόγω κούρασης και καταπονήσεων. Τα «κέρδη» του είναι «το γυμνασμένο σώμα και η ενασχόληση με ενδιαφέροντα αθλήματα, που ανεβάζουν την αδρεναλίνη και προκαλούν ωραία συναισθήματα όταν βγάζω μια άσκηση». Το τραμπολίνο και τα εναέρια ακροβατικά είναι τα αγαπημένα του Ανδρέα, παρ’ ότι για τα «πανιά» υπάρχει ένα ταμπού ότι είναι γυναικεία. «Το ασκησιολόγιο των γυναικών αναδεικνύει την ευλυγισία, ενώ εγώ κάνω παραπάνω δυναμικές ασκήσεις και ασκήσεις ενόργανης προσαρμοσμένες εκεί, ασκήσεις του τσίρκου» εξηγεί ο 14χρονος μαθητής και αθλητής.
Για την Αριάδνη παρ’ ότι μερικές φορές της φαίνεται το πρόγραμμα κουραστικό, της αρέσουν πολύ όλα τα αθλήματα, αλλά περισσότερο οι αγώνες στα πανιά, και όχι μόνο θέλει να συνεχίσει, αλλά της αρέσει και η ιδέα να γίνει η ίδια προπονήτρια όταν μεγαλώσει. Είναι πολύ χαρούμενη που είναι όλη η οικογένεια μαζί στο γυμναστήριο του Άθλου και που διδάσκεται από τους γονείς της.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
