Κάτι τέτοιες ώρες η Καλαμάτα θα γύριζε σελίδα και το αγνοούσε.
Στη μεγάλη ρωγμή του χρόνου που μας απομακρύνει από τα γεγονότα αλλά η μνήμη μπορεί και κατορθώνει να μας γεφυρώνει με αυτά, «επιστρέφουμε» ευλαβικά στα γεγονότα του μεγάλου σεισμού της Καλαμάτας (1986).
Ο σεισμός αυτός ήταν η ταφόπλακα της παλιάς Καλαμάτα μα και ο σπόρος της καινούργιας.
Παιδί εγώ τότε είδα από το θάνατο να ξεπηδά ο σπόρος της ζωής. Από τα ερείπια σηκωθήκαμε πιασμένοι χέρι χέρι για να απομακρύνουμε τα μπάζα της φθοράς και ξεκινήσαμε τον αγώνα για την αναγέννηση της πόλης.
Ανάμεσα σε όλα τα διδάγματα που άφησε αυτή η ιστορική και συνάμα τραγική στιγμή της πόλης είναι και η «καταγραφή» της αυτοδικοικητικής σύμπραξης, καθώς όλοι συμφιλιώθηκαν στη μάχη με τη φθορά.
Μοιραία το βάρος πέφτει στο δήμαρχο μιας πόλης και ο Σταύρος Μπένος είχε να δώσει ένα δύσκολο αγώνα με αντίπαλο κυρίως το χρόνο. Σε μια τόσο περίεργη εποχή κατόρθωσε να θέσει τα θεμέλια του οραματισμού στην πολεοδομία και τον πολιτισμό, αλλά και το κοινωνικό πρόσωπο μιας πόλης.
Έγινε «σχολείο» η Καλαμάτα για το πώς μπορεί μια πόλη να ξαναστηθεί, να ξανασυστηθεί στους πολίτες της και να ξαναγράψει ιστορία.
Έτσι η Καλαμάτα έγινε προορισμός και κατόρθωσε να είναι το επίκεντρο, όχι μόνο του σεισμού, αλλά της Ελλάδας όλης μέσα από σπουδαία γεγονότα, που αν δεν είχε στηθεί σωστά δε θα μπορούσε να τα φιλοξενήσει.
Μια πόλη του Νότου που γεωγραφικά φλερτάρει με τη «μοναξιά» έγινε το επίκεντρο της χώρας.
Του Γιάννη Λάσκαρη
