Με το «Θάρρος»της γνώμης
Κάποτε έμενα στην οδό Πλάτωνος και οι μυρωδιές από τα άνθη των λεμονιών και των πορτοκαλιών ήταν εντονότατες.
Βλέπετε, προς ανατολάς τα περιβόλια κάλυπταν το ενενήντα τοις εκατό της έκτασης.
Τώρα η Κηπούπολη έχει άλλη όψη…
Τότε, περπατώντας στους δρόμους της Καλαμάτας, ευωδίαζαν τα γιασεμιά από κήπους σπιτιών.
Τώρα σπάνια συναντάς αυτό το άρωμα…
Κάποτε οι γαζίες στα πεζοδρόμια σε μεθούσαν με το έντονο άρωμά τους.
Τώρα εξαφανίστηκαν…
Κάποτε οι γειτονιές ορίζονταν από τους ανθρώπους τους και όχι ως περιοχές με τις κατοικίες.
Κάποτε τις γειτονιές ξεσήκωναν με τις φωνές τους οι παρέες από πιτσιρίκια που έπαιζαν αμάδες, τσοκαρία, κρυφτό…
Τώρα συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία, ανάμεσα στα cafe και τους διερχόμενους…
Ουδόλως μη σκεφθείτε ότι έχω εμμονή με το παρελθόν. Σίγουρα, όμως, κάποια στοιχεία του είχαν την ομορφιά τους.
Η Καλαμάτα ήταν μια πόλη με μυρωδιές και θορύβους…
Εκείνοι οι θόρυβοι έχουν αντικατασταθεί κυρίαρχα από αυτούς της κίνησης των αυτοκινήτων!
Και οι μηχανές απόκοντα…
Γνωρίζω καλά πως, προχωρώντας προς την εξέλιξη, κάτι παίρνεις, κάτι δίνεις.
Αρκεί αυτό που παίρνεις να είναι σε ισορροπία με αυτό που δίνεις…
Αρκεί η επιλογή να είναι συνειδητή και να μην μας πηγαίνουν τα γεγονότα ή ο μιμητισμός.
Μου λείπει εκείνη η Καλαμάτα με τις μυρωδιές της και θα ήθελα με κάποιον τρόπο να ενταχθούν στο σήμερα.
Μου λείπει εκείνη η ανθρώπινη πλευρά της και θα την ήθελα ενταγμένη στον πολεοδομικό της ιστό.
Θέλω η Καλαμάτα να εξελίσσεται συνδεδεμένη με τις ρίζες της. Εκεί εντάσσονται και οι Αρχαίες Φαρές…
Οι μνήμες αποτελούν το συνεκτικό κρίκο του χθες με το σήμερα…
Όπως και η γνώση της Ιστορίας μας αποτελεί την πεμπτουσία του πολιτισμού μας…
Έτσι θα ήθελα την Καλαμάτα και τους κατοίκους της.
Και ας διαφέρει από τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις…
Άντα Αποστολάκη
