Κάτι που με ενοχλεί και στενοχωρεί ιδιαίτερα σε αυτή την πόλη, είναι η ευκολία με την οποία κόβουμε τα δέντρα, τόσο σε δημόσιους όσο και σε ιδιωτικούς χώρους.
Ζωντανά πλάσματα με το δικό τους τρόπο, που χρειάζονται χρόνια για να αναπτυχθούν και προσφέρουν πολλά στην ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε, στην αισθητική, τη γαλήνη και τη σοφία που μας προσφέρουν, στην ποιότητα ζωής μας εν γένει, κόβονται ελαφρά τη καρδία μέσα σε λίγα λεπτά, επειδή «λερώνουν», επειδή εμποδίζουν, επειδή στη θέση τους θέλουμε να βάλουμε κάτι, συχνά κάτι κακόγουστο τσιμεντένιο.
Χθες αντίκρισα όλη τη σειρά με τα αρμυρίκια έξω από την περίφραξη των γηπέδων τένις στη Δυτική Παραλία πετσοκομμένα από τη βάση του κορμού.
Ποιος και γιατί το αποφάσισε και το έκανε;
Θα ήθελα να ακούσω μια λογικοφανή εξήγηση επ’ αυτού και ελπίζω σε ενεργότερη υπεράσπιση απ’ όλους μας αυτών των πράσινων θησαυρών, που υπήρξαν πριν και θα υπάρχουν μετά από εμάς…
Χ.Ε.
