Η είδηση για τον τρόπο που «έφυγαν» από τη ζωή η 15χρονη Κλαίρη και ο 17χρονος Άρης από το φονικό σεισμό της περασμένης Παρασκευής «ραγίζει» καρδιές πραγματικά. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε το Σάββατο στην πληγείσα περιοχή της Σάμου, ενώ επισκέφθηκε μαζί με τον πατέρα του αδικοχαμένου Άρη το σημείο που τα παιδιά άφησαν την τελευταία τους πνοή. Αμέσως μετά, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση, δεσμεύτηκε η Πολιτεία να λάβει δραστικά μέτρα για ετοιμόρροπα κτήρια που βρίσκονται σε όλη τη χώρα και αποτελούν καθημερινό κίνδυνο-θάνατο για τους πολίτες.
Η «μάχη» που δεσμεύθηκε να δώσει ο πρωθυπουργός μόνο εύκολη δεν είναι, πάντως, και μεγάλος του αντίπαλος θα είναι το «κράτος».
Ζούμε σε μια περιοχή σεισμογενή, με κτήρια σαν αυτά που σκότωσαν τα δύο παιδιά να συναντάμε σε κάθε γειτονιά της πόλης 34 χρόνια μετά το «δικό μας» φονικό σεισμό. Κι όμως, πρωθυπουργοί, δήμαρχοι, υπηρεσίες αλλάζουν, αλλά αυτά παραμένουν εκεί να «περιμένουν» τα δικά τους υποψήφια «θύματα» στην πρώτη ευκαιρία.
Ως παράδειγμα για τη δυσκολία του εγχειρήματος θα αναφέρω μια περίπτωση για την οποία έχω παρακολουθήσει να γίνεται κουβέντα «ουκ ολίγες» φορές στο Δημοτικό Συμβούλιο Μεσσήνης. Αναφέρομαι στο «διατηρητέο Τσερπέ», λίγα μέτρα μακριά από την κεντρική πλατεία Μεσσήνης, στη συμβολή των οδών Τσούση & Κρόμπα. Οι ιδιοκτήτες του έχουν «μπλέξει» για χρόνια σ’ έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας, μην μπορώντας να κάνουν το οτιδήποτε στην «περιουσία» τους. Αφού πλήρωσαν χρήματα για άδεια «επισκευών» προ δεκαετίας, με παρέμβαση το υπουργείο Πολιτισμού δεν άφησε να προχωρήσουν. Αποτέλεσμα, να περιέλθει στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα…
Με απόφαση, δε, στις 24 Αυγούστου 2016 ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, Αρ. Μπαλτάς, εγκρίνει «το χαρακτηρισμό του συγκεκριμένου κτηρίου ως μνημείου, διότι διαθέτει ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά και αποτελεί τεκμήριο για τη μελέτη της εξέλιξης της αρχιτεκτονικής της Μεσσήνης το 19ο αιώνα»!
Το Δημοτικό Συμβούλιο Μεσσήνης, από την εποχή που ήταν δήμαρχος ο Γιώργος Τσώνης, έχει πάρει ομόφωνη απόφαση για αποχαρακτηρισμό του συγκεκριμένου κτηρίου, αφενός, διότι σύσσωμο το Σώμα δεν το θεωρεί «μνημείο» και, αφετέρου, διότι αποτελεί και πραγματικό κίνδυνο στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
Πριν από ένα χρόνο περίπου και ο νέος δήμαρχος Γιώργος Αθανασόπουλος, αναφέρθηκε σε ενέργειες που έχει κάνει προς το υπουργείο Πολιτισμού για αποχαρακτηρισμό του κτηρίου, χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής…
Την ίδια ώρα οι ιδιοκτήτες του, έχοντας χαλάσει «χρήματα» σε δικηγόρους, μηχανικούς κ.ο.κ. εδώ και δεκαετίες, έχοντας κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες, ουσιαστικά δεν μπορούν να παρέμβουν, ενώ πληρώνουν ΕΝΦΙΑ και κινδυνεύουν και να «κατηγορηθούν» σε περίπτωση ατυχήματος…
Το κράτος από τη στιγμή που έχει χαρακτηρίσει το κτήριο ως «μνημείο» οφείλει και να το προστατεύσει…
Πόσες είναι, άραγε, οι ανάλογες περιπτώσεις κτηρίων σε όλη τη χώρα; Πόσοι απελπισμένοι ιδιοκτήτες άφησαν στην τύχη τους περιουσίες, αφού δεν μπορούσαν να τις αξιοποιήσουν;
Να, λοιπόν, μια καλή αρχή που μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός, αν θέλει να δώσει πραγματική λύση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα…
Το οφείλει η Ελληνική Πολιτεία απέναντι στα δύο αδικοχαμένα παιδιά.
Του Κώστα Γαζούλη
Υ.Γ.: Υπάρχει βέβαια και η άλλη «όψη του ίδιου νομίσματος». Όπως, π.χ., τα περισσότερα διατηρητέα της Καλαμάτας, που σωστά χαρακτηρίστηκαν έτσι μετά τους «σεισμούς του ‘86» για να διασωθούν… Ωστόσο, πέραν αυτού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε εκ των υστέρων για την αποκατάσταση και την αναστήλωσή τους, με αποτέλεσμα να αποτελούν κίνδυνο, ακόμα και με ένα δυνατό αέρα, πόσω μάλλον με ένα σεισμό… Για το συγκεκριμένο θέμα, δε, έχει γράψει επανειλημμένως το «Θάρρος», εδώ και δεκαετίες.
