Φέτος τιμούμε τα 47 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτή την κορυφαία και ηρωική στιγμή αντίστασης κατά της επτάχρονης στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας. Τιμούμε τους νεκρούς της εξέγερσης, όλους αυτούς που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν για την Δημοκρατία. Η εξέγερση αυτή σηματοδότησε την αφύπνιση ευρύτερων δυνάμεων κατά της Χούντας, που οδήγησε στην πτώση της, έχοντας προλάβει να προβεί στην προδοσία της Κύπρου.
Σήμερα 47 ολόκληρα χρόνια μετά, γνωρίζουμε καλά ότι το 1974 η Μεταπολίτευση με τη σφραγίδα και του Πολυτεχνείου σηματοδότησε την έναρξη της πιο μακρόχρονης περιόδου Δημοκρατίας και ομαλότητας στη χώρα μας, που βίωσε εμφύλιο πόλεμο, ανώμαλες καταστάσεις, διώξεις, διχασμό. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το μήνυμα του Πολυτεχνείου μεταφέρεται από γενιά σε γενιά διαμορφώνοντας νέους που σέβονται τη Δημοκρατία, που αγαπούν την Ελευθερία, που νιώθουν αγωνιστικά σκιρτήματα και ποθούν να ζήσουν σε μια χώρα δημοκρατική, που βρίσκεται σε δρόμους ανάπτυξης, με Σύγχρονη Παιδεία, με Κοινωνικό Κράτος και Εθνικό Σύστημα Υγείας, με ισονομία.
Φέτος τιμούμε αυτή την επέτειο σε ειδικές συνθήκες. Η διάδοση του φονικού κορωνοϊού, η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων και των θανάτων απαιτούν απ’ όλους μας ιδιαίτερη προσοχή, σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Ήδη, άλλωστε, βρισκόμαστε σε lockdown και ζούμε όλοι σε περιορισμούς που θα θέλαμε να μην υπάρχουν. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αλλάζει και ο τρόπος τιμής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η πορεία δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει. Κακώς δυνάμεις επιμένουν στην πορεία, σαν να είναι ο μοναδικός τρόπος τιμής. «Μουμιοποιούν» έτσι την επέτειο ενός αγώνα, μετατρέπουν μια πορεία σε πολιτικό ταμπού, όπως κάποιοι πιστοί θεωρούν ότι κακώς δεν έγιναν λιτανείες. Δεν ταιριάζει αυτό στην τιμή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Κακώς δυνάμεις κρύβονται και δεν παίρνουν καθαρή θέση ή προσπαθούν να κάνουν συμψηφισμούς για να προκαλεστούν αχρείαστες συγκρούσεις, που σε τελευταία ανάλυση ανοίγουν αντικειμενικά το δρόμο στους γνωστούς άγνωστους καταστροφείς. Όλες αυτές αποτελούν πράξεις που προσβάλλουν το πνεύμα, τον αγώνα του Πολυτεχνείου, δίνουν λανθασμένο μήνυμα προς τη νεολαία.
Δε γιορτάσαμε την Επανάσταση του 1821, το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου, το Πάσχα όπως θα θέλαμε και κανένας δεν έφερε αντίρρηση. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, πολιτικές δυνάμεις να επιδιώκουν να εμφανίζονται ως δήθεν ανυπάκουες, όταν γνωρίζουν καλώς τις διαστάσεις του προβλήματος υγείας; Η ανυπακοή είχε αξία, όταν κινδύνευε η ζωή και η ελευθερία αγωνιστών. Η ανυπακοή στη Χούντα δε συμψηφίζεται με τη δήθεν ανυπακοή στην απαγόρευση της πορείας, που δε δείχνει ούτε έλλειψη Δημοκρατίας, ούτε αστυνομοκρατία, αλλά υποχρεωτική πράξη προστασίας της Δημόσιας Υγείας, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, αλλά και η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του Μαρτίου που κύρωσε ομόφωνα η Βουλή τον Απρίλιο.
Τιμούμε και φέτος το Πολυτεχνείο, ο καθένας με τον τρόπο του. Γυρνάμε την πλάτη στην «αγωνιστική» υποκρισία κάποιων. Προστατεύουμε τη Δημόσια Υγεία και τη Ζωή.
Απλά είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσαν οι δυσκολίες της συγκυρίας να μας κάνουν να σκεφτούμε εναλλακτικούς τρόπους απότισης τιμής στην εξέγερση. Κρίμα, γιατί αυτό πρέπει αναπόφευκτα να γίνει και για το Πολυτεχνείο, αλλά και για όλες τις Εθνικές Επετείους, αν θέλουμε να διατηρηθεί ζωντανό το μήνυμα, η λάμψη και η δύναμη της ιστορικής μνήμης. Αν η κυβέρνηση επεδίωκε έγκαιρα το διάλογο, αν δυνάμεις δεν ήταν άλλες τόσο αδιάλλακτες και άλλες υποκριτικές, πολλά θα μπορούσαμε να οργανωθούν διαφορετικά, μακριά από ψευδεπίγραφες δήθεν ιδεολογικές και πολιτικές συγκρούσεις.
Της Νάντιας Γιαννακοπούλου
Βουλευτή ΚΙΝΑΛ
