Έξι χρόνια ζωής έκλεισε φέτος το Κέντρο Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής που οραματίστηκε και ξεκίνησε δειλά-δειλά το 2011 στο χωριό του, τον Πύργο Τριφυλίας, ο Γιώργος Γεωργακόπουλος και με τη βοήθεια της Ματίνας Πάλλη πήρε επίσημη και ολοκληρωμένη μορφή το 2014. Από εκείνον τον Δεκέμβριο το ΚΕΠΠΑΖ έχει καταγράψει πάνω από 2.000 εισαγωγές περιστατικών κάθε είδους πουλιών και άλλων ζώων, με το ποσοστό επανένταξης, που είναι και ο βασικός στόχος, να ξεπερνά το 60%. Φέτος έχουν περάσει από το Κέντρο περίπου 350 περιστατικά, ενώ πάνω από 250 πλάσματα φιλοξενούνται μόνιμα εκεί, σε μια πραγματική Κιβωτό ζωής, παράδειγμα αγάπης και σεβασμού προς τη φύση, που συνεχίζει να λειτουργεί και να ξεδιπλώνει τα …φτερά της, χάρις στην ολόψυχη αφοσίωση των εμπνευστών της. Ο Γιώργος και η Ματίνα, αφού κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την μεγάλη κρίση του 2018, που έφερε το ΚΕΠΠΑΖ, στα όρια του «λουκέτου», έχουν κερδίσει πλέον αναγνώριση και υποστηρικτές που τους επιτρέπουν να κοιτάζουν το μέλλον με αισιοδοξία, με τη βοήθεια των εθελοντών και τις μικρές συνδρομές να παραμένουν όμως κινητήρια δύναμη για έναν οργανισμό που έχει τεράστιες πάγιες ανάγκες.
Το 2020, παρά τις δυσκολίες, έφερε και δύο νέες πολύ σημαντικές και τιμητικές συνεργασίες, διευρύνοντας τον επιστημονικό ορίζοντα του πρότυπου μεσσηνιακού οργανισμού. Ειδικότερα το ΚΕΠΠΑΖ επισημοποίησε τη συνεργασία του με τον παγκόσμιο οργανισμό Turtois Trust, που έχει 40 χρόνια εμπειρίας πάνω στις χελώνες, ενώ ξεκίνησε να συνεργάζεται με την κτηνιατρική σχολή και το εργαστήριο μικροβιολογίας και παρασιτολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (μεταξύ άλλων στέλνει δείγματα από βιολογικό υλικό ζώων ή πτώματα για νεκροψίες, πολύ σημαντικά για τη μελέτη και την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με εντερικά παράσιτα, ιούς, προσδιορισμό αιτίας θανάτου κτλ.).
Το Κέντρο Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής λειτουργεί σε μια ιδιόκτητη έκταση 5 στρεμμάτων, με εγκαταστάσεις που στην μεγάλη τους πλειοψηφία έχει κατασκευάσει (και επιδιορθώνει) ο Γιώργος, με την βοήθεια εθελοντών, ενώ μοναδικά είναι για την χώρα μας 4 μεγάλα κλουβιά ασφαλείας για μεγάλα ζώα ή και αετούς. Η θέση του Κέντρου 1,5 χλμ. από το χωριό του Πύργου και μέσα στη φύση, μαζί με την εμπειρία και την διαρκή επιμόρφωση των υπευθύνων του αποτελούν τον μοναδικό συνδυασμό που επιτρέπει τον υψηλό βαθμό επανένταξης των πουλιών και ζώων που καταφέρνουν να φτάσουν στην αποκατάσταση. Ο Γιώργος εξηγεί τη σημασία που έχει το γεγονός ότι οι εγκαταστάσεις είναι απομακρυσμένες από τον ανθρώπινο πολιτισμό και τα φιλοξενούμενα είδη, ιδιαίτερα οι νεοσσοί, έρχονται σε άμεση επαφή με τα άγρια «αδέλφια» τους, διατηρώντας την επαφή τους με τη φύση και τη θέληση για ελευθερία.
Μεγάλο «στοίχημα» αυτό τον καιρό για το ΚΕΠΠΑΖ αποτελεί η απελευθέρωση (θα επιχειρηθεί σε 2-3 μήνες) ενός μικρού τσακαλιού, το οποίο είχε βρεθεί μωρό και καταπονημένο, κοντά στη Μεθώνη. Ήδη η επιβίωσή του και η διατήρησή της άγριας φύσης του, είναι μια μικρή νίκη για τον Γιώργο και την Ματίνα, οι οποίοι μαθαίνουν στον μικρό να τρέφεται με ό,τι μπορεί να βρει στη φύση και να μην συνηθίζει την παρουσία των ανθρώπων.
Συνολικά, το τάισμα, το καθάρισμα, η αλλαγή νερού, η φροντίδα των άρρωστων ή τραυματισμένων πουλιών και ζώων, οι επισκευές απαιτούν καθημερινά κατά μέσο όρο 5 ώρες δουλειάς για το ζευγάρι, με κανένα τους να μην μπορεί να λείψει. Ο Γιώργος χρειάστηκε να κάνει μια επέμβαση στο μάτι πριν από λίγους μήνες, με το (διπλό) βάρος να πέφτει στη Ματίνα, ενώ για διακοπές ούτε λόγος….
Το λοκ ντάουν έχει, μεταξύ άλλων στερήσει την βοήθεια από εθελοντές που κατά καιρούς βοηθούν στις δουλειές του κέντρου. Ο Γιώργος λέει για τις επιπλέον δυσκολίες αυτής της πλευράς της πανδημίας: «Μας έχει επηρεάσει με τρεις τρόπους. Πρώτα απ’ όλα έχουμε κλείσει και δεν δεχόμαστε κόσμο, που δεν ήταν βέβαια ποτέ πολύς, αλλά όποιος ερχόταν μπορούσε να βοηθήσει στις δουλειές ως εθελοντής, μπορεί να έφερνε ένα σάκο τροφή ή να πρόσφερε ένα μικρό ποσό. Από τα σημαντικότερα -ιδιαίτερα στο πρώτο λοκ ντάουν- είναι ότι δεν υπήρχαν καθόλου τοπικά δρομολόγια λεωφορείων, οπότε ήταν πολύ δύσκολη η μετακίνηση των περιστατικών. Δεν θα πρέπει εδώ να παραλείψω να ευχαριστήσω το ΚΤΕΛ Μεσσηνίας που μεταφέρει δωρεάν και μεγάλη προσοχή και προθυμία στο κέντρο μας, τα ζώα και τα πουλιά που μας στέλνουν οι εθελοντές μας.
Τώρα υπάρχει ένα δρομολόγιο και κάπως βολεύονται τα πράγματα, αλλά και πάλι η μείωση των επιλογών μας έχει δυσκολέψει, ενώ δεν επιτρέπεται και η μετακίνηση πολιτών. Σε αυτές τις περιπτώσεις στέλνουμε μια βεβαίωση που πρέπει να την εκτυπώσει και να την έχει μαζί του και μια δεύτερη για να επιστρέψει. Και συνολικά βέβαια, αφού έχουν επηρεαστεί όλοι και οικονομικά και ψυχολογικά, είναι λογικό να μην έχουν το ενδιαφέρον στραμμένο σε εμάς».
Το Κέντρο Προστασίας των Γαργαλιάνων φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, μόνιμα ένα ελάφι, το οποίο …διάλεξε τον Γιώργο, σώζοντας με αυτό τον τρόπο τη ζωή του, καθώς προερχόταν από εκτροφείο και προοριζόταν για το τραπέζι μας, δύο πρόβατα κι μια κατσικούλα, που ως μωρά είχαν απορριφθεί στα αζήτητα του παζαριού του Κοπανακίου, έναν παπαγάλο Μακάο που ήταν πολύ θορυβώδης για το ξενοδοχείο που βρισκόταν ως ατραξιόν και φυσικά κάθε είδους πουλιά: γερακίνες, μπούφους, χουχουριστές, γλάρους, ωδικά που έχουν κατασχεθεί από λαθροθηρίες, αλλά και περιστέρια, κατοικίδια που τα …βαρέθηκαν οι ιδιοκτήτες τους πάπιες, χήνες και πολλές χελώνες, για τις οποίες υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι.
Ο Γιώργος στέκεται λίγο στις νεροχελώνες που εγκαταλείπονταν μαζικά και αποτελούν μεγάλη απειλή για τις γηγενείς χελώνες, ενώ ο ίδιος υπενθυμίζει ότι και η αιχμαλωσία των τελευταίων απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο (κάποιες από αυτές φιλοξενούνται στο κέντρο, έχοντας χάσει την ικανότητα να πέφτουν σε χειμερία νάρκη ή δεν ξέρουν τι να φάνε!).
Τσακάλια και αγριογούρουνα μια διαφορετική ιστορία…
Μιλώντας για την αύξηση των πληθυσμών των τσακαλιών και των αγριογούρουνων ο Γιώργος Γεωργακόπουλος λέει:
«Πολλοί συγχέουν το τσακάλι με τον λύκο, καμία σχέση… είναι πολύ δειλό ζώο και δεν θα πλησιάσει ποτέ οργανωμένα κοντά σε ανθρώπους. Βέβαια αν βρουν κάποιο οικόσιτο ζώο απομονωμένο, θα επωφεληθούν, αλλά δεν θα κυνηγήσουν, προτιμούν το τραυματισμένο, το ανήμπορο, το ψόφιο ή τα φρούτα. Είναι θετικότατο που επανέκαμψε ο πληθυσμός των τσακαλιών -δεν υπάρχει βέβαια κάποια επίσημη καταμέτρηση- γιατί είναι και καθαριστές και ρυθμιστές, όπως όλα τα ζώα.
Τώρα με τα αγριογούρουνα έχει γίνει χαμός. Αν τα δείτε σε φωτογραφίες και βίντεο, τα περισσότερα είναι υβρίδια, δηλαδή διασταυρώσεις άγριων με ήμερα, που τα έχουν παρατήσει, έχουν φύγει ή σκόπιμα παλιότερα επιδίωκαν οι άνθρωποι να ζευγαρώσουν αφήνοντας το ζώο τους στην εξοχή, με στόχο, νόμιζαν, καλύτερα ημιάγρια γουρουνάκια. Μαζί με τις φωτιές που κατέκαψαν τα βουνά και τα ανάγκασαν να κατέβουν στους κάμπους, την απίστευτη αναπαραγωγική τους δυνατότητα και προσαρμοστικότητα -θα τα δεις από την Αριστομένους, μέχρι το τελευταίο κατσάβραχο και φαράγγι- το ότι είναι το μεγαλύτερο θηλαστικό στην περιοχή μας (δεν υπάρχει θηρευτής), είναι και πανέξυπνα, οπότε είναι λογικό να έχουμε τέτοια εξάπλωση.
Το κυνήγι δεν είναι λύση, καθώς δεν είναι εύκολο, αλλά μοιραία είναι ένας από τους τρόπους μείωσης. Δεν είμαι ειδικός, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο έλεγχος όλων αυτών που αφήνουν ελεύθερα τα ζωα -κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τα γελάδια στον Ταΰγετο- και η σωστότερη φύλαξη των εγκαταστάσεων από τους κτηνοτρόφους, με καλούς φράχτες, έναν σκύλο, μπορεί να είναι μια λύση.
Το θέμα είναι όμως ευρύτερο. Όταν η φύση έχει διαταραχθεί γενικότερα, όταν δεν υπάρχει ισορροπία, τότε κάποιο ζώο, πουλί ή ερπετό, θα υπερτερεί, όταν λείπει ο δικός του θηρευτή. Αν συνεχίσουν να κυνηγούν και να δηλητηριάζουν, μέσω των ποντικών, τα γεράκια, τις κουκουβάγιες, τους χουρχουριστές ή σκοτώνουν τα φίδια, υπάρχει πρόβλημα. Χωρίς αυτά και χωρίς τις αλεπούδες (ειδικά αν έχουν και μωρά μπορεί να πιάσουν 30-40 ποντίκια το βράδυ) θα ήμασταν ο πλανήτης των ποντικιών. Ο κόσμος δεν ξέρει ότι η κυριότερη τροφή των αλεπούδων είναι τα ποντίκια. Και τα φίδια είναι από τα τοπ της κατηγορίας.
Στη Βόρεια Ελλάδα φωνάζουν για τις αρκούδες και τους λύκους ή στην Πάρνηθα για τα ελάφια. Όταν εμφανίστηκαν λύκοι στην Πάρνηθα, ρυθμίστηκε ο πληθυσμός των ελαφιών, μετά όμως φώναζαν “ααα, οι λύκοι θα μας φάνε τα πρόβατα”…
Δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε».
Δεσμοί αγάπης, αλλά και μίσους!
Ποιος είπε ότι τα πουλιά και τα άγρια ζώα δεν έχουν συναισθήματα; Οι υπεύθυνοι του ΚΕΠΠΑΖ, βιώνουν, μεταξύ άλλων, έντονες στιγμές, αγάπης, αλλά και μίσους! Η Αννούλα, ο γαλάζιος μακάο, λατρεύει τον Γιώργο και την ίδια αγάπη εισπράττει από τον Έλβις, το ελάφι. Αμφότερα, όμως …βλέπουν με μισό μάτι τη Ματίνα! Και εκείνη όμως έχει τις δικές της μεγάλες αγάπες, με τον Αιμίλιο, όμως όχι μόνο να είναι προσκολλημένος μαζί της, αλλά να θέλει να …εξοντώσει τον Γιώργο! «Ο γιός μου ο Αιμίλιος ένα περιστέρι που το μεγάλωσα από 1,5 εβδομάδας, μου έχει τεράστια αδυναμία και μισεί τον Γιώργο. Βγαίνει από του κλουβί του και πετάει ελεύθερος και με ακολουθεί σε όλο το κέντρο πετώντας, ακούει στο όνομά του, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως στα πουλιά, έρχεται και τον βάζω μέσα στο κλουβί του. Με όλα τα ζώα που έχουμε πολλά χρόνια, έχουμε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις.
Η άλλη μου κόρη είναι η Αντωνία, μια μικρή κουκουβάγια, η οποία μας ήρθε φέτος το καλοκαίρι από ένα χωριό της Κυπαρισσίας, είχε πάθει θερμοπληξία, ήταν μωρό, δεν γνωρίζομε το αίτιο. Η Αντωνία ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και χρειάστηκε πολύ εντατική φροντίδα κι έτσι δέθηκε υπερβολικά μαζί μου, σε σημείο να μην φοβάται τον άνθρωπο και δυστυχώς αυτό δεν ήταν αναστρέψιμο. Συνήθως όταν μεγαλώνουμε νεοσσούς καλύπτουμε και την συναισθηματική τους ανάγκη, αλλά το κάνουμε με έναν τρόπο να μην γίνει το δέσιμο αιτία, το ζώο να μην μπορεί να αγριέψει και να απελευθερωθεί. Η Αντωνία με έβλεπε ως μαμά της, έχασε το φόβο της προς τον άνθρωπο και δεν είναι ασφαλές να απελευθερωθεί. Ειδικά τα αρπακτικά μας τα περνάμε από ειδική εκπαίδευση και διαδικασία με αρκετά στάδια. Η Αντωνία δεν ήταν ικανή να αντεπεξέλθει, τώρα της έχουμε φτιάξει έναν πολύ ωραίο κλωβό, με πολλές κρυψώνες. Οι κουκουβάγιες είναι μικρόσωμα πουλιά και τους αρέσει να κρύβονται. Τρώει από το χέρι μου, τη φωνάζω με το όνομά της και ανταποκρίνεται, τη χαϊδεύω στο ράμφος και «γουργουρίζει», μεταφέρει την εμπειρία της η Ματίνα Πάλλη.
Τα στερεότυπα καταρρίπτονται…
Όταν ξεκίνησε ο Γιώργος τον …πρόγονο του ΚΕΠΠΑΖ, ως διαμετακομιστικό κέντρο πουλιών που είχαν ανάγκη περίθαλψης, οι ντόπιοι τον έβλεπαν ως γραφικό, αλλά σιγά σιγά συνειδητοποίησαν πόσο σημαντική δουλειά γίνεται σε αυτό και πλέον είναι και οι ίδιοι συνειδητοποιημένοι και δεν αδιαφορούν όταν βρίσκουν κάποιο τραυματισμένο ζώο. Εκτός από την ίδια τη σωτηρία εκατοντάδων πλασμάτων, η ιδιαίτερη συνεισφορά του ΚΕΠΠΑΖ είναι στην κατάρριψη πολλών «μύθων» και στην εξοικείωση των ανθρώπων με τα άγρια τετράποδα ή φτερωτά …ξαδέλφια μας, που θεωρούνταν ότι δεν έχουν ιδιαίτερη νόηση ή συναισθήματα.
Η Ματίνα λέει: «Μέχρι τη δεκαετία του ’90 η κτηνιατρική επιστήμη θεωρούσε, πράγματι τα πουλιά …χαζά. Ίσως επειδή δεν είχαν μελετηθεί πολύ, καθώς το ενδιαφέρον εστιαζόταν σε «επωφελή» για το άνθρωπο ζώα. Σκεφτείτε μόνο τον τρόπο ζωή τους και σε τι προκλήσεις πρέπει να αντεπεξέρχονται καθημερινά. Από το μικρό σπουργίτι, μέχρι τον αετό, για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν πρέπει να έχουν ένα μίνινιμουμ νοητικό επίπεδο, για να μπορούν να επεξεργαστούν τις πληροφορίες, να αντιδράσουν σε ερεθίσματα, έχουν μνήμη, χρησιμοποιούν πολλά εργαλεία, έχουν μεθόδους που εξελίσσουν, περνάνε πληροφορίες, ο γονιός εκπαιδεύει τα μωρά του. Ειδικά σε κάποια είδη η εκπαίδευση μπορεί να είναι πολύμηνη, ο μπούφος π.χ, το μεγαλύτεριο νυχτόβιο που έχουμε στην Ελλάδα, εκπαιδεύει τα μωρά του για οκτώ μήνες, επειδή η ζωή τους είναι πολύπλοκη στη φύση και πολύ απαιτητική. Όταν ο μέσος όρος στα πουλιά είναι έως 2 μήνες στη φωλιά και 2-4 μήνες μαζί με τους γονείς.
Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό ότι έχουμε καταφέρει να σπάσουμε πολλούς «μύθους» για πολλά ζώα. Στη Μεσσηνία υπάρχει τεράστια παραπληροφόρηση, π.χ. λέγεται ότι οι μπράσκες, οι μεγάλοι καφέ φρύνοι και όχι βάτραχοι, πίνουν το γάλα από τις γίδες και τότε σαπίζει το μαστάρι επειδή έχουν δηλητήριο. Στην πραγματικότητα τρώει μόνο έντομα. Ή κάποια φίδια, θεωρούσαν ότι κάνουν επιθέσεις. Η σαΐτα, μικρό σε μέγεθος φίδι, ότι είναι τεράστια και παραμονεύει πάνω στα δέντρα. Μιλάνε για οχιές με δύο κεφάλια ή για τους αστρίτες, που είναι είδος οχιάς, αλλά ζει στα βόρεια σύνορα, στην Ροδόπη, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο. Εδώ αστρίτες κάποιοι ονομάζουν τα σπιτόφιδα, που είναι όμως φίδια ακίνδυνα τα οποία οι άνθρωποι φιλοξενούσαν μέσα στα σπίτια τους, έτρωγαν τα έντομα και τα μικρά ποντίκια, δηλαδή ήταν ωφέλιμα!
Ο μπούφος, θα κάτσει ακίνητος το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να πιάσει το θήραμά του. Δεν αντιδρά, καθώς είναι το μεγαλύτερο νυχτόβιο και δεν έχει ανταγωνιστές στο βιότοπο που ζει, δεν φοβάται, έχει εξελιχθεί στο να μην σπαταλά ενέργεια, συνήθως με μισόκλειστα μάτια για προστασία, επειδή είναι πολύ μεγάλα και πορτοκαλί, παρατηρεί τα πάντα, αλλά επειδή δεν αντιδρά έγινε το συνώνυμο του χαζού…
Πολλοί ήταν ενάντια χουχουριστές και τα κλαψοπούλια, τις λευκές κουκουβάγιες, που αν την έβλεπες πάνω στο σπίτι πίστευαν ότι κάποιος θα πεθάνει! Επειδή το προσδόκιμο ζωής παλιά ήταν πολύ χαμηλό και υπήρχαν συχνοί θάνατοι και παράλληλα οι κουκουβάγιες προσελκύονταν στα σπίτια λόγω των ποντικιών, συνέδεαν τα δύο άσχετα περιστατικά! Τείνει να εκλείψει αυτό, αλλά μαζί με τις κουκουβάγιες, καθώς πλέον δεν έχω σημεία φωλιάσματος σε σπίτια και αποθήκες… Δεν έχουν βάση επιστημονική βάση όλα αυτά, αλλά έχουν γίνει στερεότυπα, που ευτυχώς σπάνε σιγά σιγά, με την ενημέρωση του κόσμου.
Θεωρώ ότι έχουμε συμβάλει πολύ στο να σπάσουμε κάποιους μύθους και να ευαισθητοποιήσουμε ανθρώπους. Χαρακτηριστικό είναι ότι εδώ και χρόνια δεν έχουμε πυροβολημένα πουλιά από το Δήμο Τριφυλίας».
«Για να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο πρέπει να είσαι και λίγο …τρελός»
«Τα ζώα σε ανταμείβουν, αλλά είναι στιγμές που δεν αντέχεις άλλο» παραδέχεται ο Γιώργος και η Ματίνα συνεχίζει την ιστορία… «Για να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο πρέπει να είσαι και λίγο «τρελός», δεν μπορεί να ασχοληθεί οποιοσδήποτε. Τα παρατήσαμε όλα, αλλά το ξέραμε πολύ καλά πριν μπλέξουμε σε αυτήν την ιστορία. Αν μπλέξεις χωρίς να έχεις συνειδητοποιήσει ποιες είναι απαιτήσεις, τότε είσαι ανεύθυνος και εκτός πραγματικότητας. Μπαίνεις συνειδητά γιατί ξέρεις ότι υπάρχει έλλειψη και μπορείς να προσφέρεις. Απλά το κάνεις.
Το 2018 ήταν η χειρότερη χρονιά, καθώς την προηγούμενη χρονιά είχαμε τα περισσότερα περιστατικά, 500 και βάλε, χωρίς να έχουμε γίνει ακόμη ακόμη γνωστοί. Κυρίως εμείς τροφοδοτούμε το κέντρο, αλλά τότε πάθαμε μια μεγάλη καταστροφή στον επαγγελματικό τομέα. Ήμασταν πάρα πολύ πιεσμένοι και φτάσαμε κοντά στο να κλείσουμε το κέντρο, καθώς κανείς δεν ανταποκρινόταν στις εκκλήσεις μας.
Αυτό άλλαξε πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν σε ένα ακόμη αίτημά μας για βοήθεια στήριξη ανταποκρίθηκε η εταιρεία BioGreco από τη Σπάρτη που μας προσφέρει έκτοτε φρέσκα βιολογικά κοτόπουλα. Δεν το πιστεύαμε. Μας έδωσε μεγάλη ψυχολογική δύναμη. Ήταν τεράστια ανακούφιση από την αγωνία να προσπαθείς να εξασφαλίσεις για αυτά τα ζώα το καλύτερο που μπορείς.
Τα άγρια ζώα θέλουν πολύ καλής ποιότητας πρωτεΐνη που δεν μπορείς να βρεις σε μια κακή τροφή, γι’ αυτό και υπάρχει ανάγκη για ακριβές τροφές.
Εκτός από την BioGreco, μας βοηθούν πλέον η Perfect Pet – Αθήνα, τροφές κατοικίδιων ζώων και η ΛΥΔΙΑ Ε.Π.Ε. – Αθήνα, τροφές κατοικίδιων ζώων, καλύπτοντας ένα μεγάλο μέρος των αναγκών σε τροφές. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω και την κτηνίατρο Χριστίνα Καντζιλιέρη στην Καλαμάτα που είναι πάντα δίπλα μας»
Οι στιγμές ψυχικής ανάτασης που είναι η κάθε στιγμή απελευθέρωσης
Τι έχεις κερδίσει μέσα από αυτή την ιστορία; Ρώτησα τη Ματίνα για να κλείσουμε αυτή την μακροσκελή συζήτηση, ένα μόνο μέρος της οποίας αποτυπώνεται σε αυτό το αφιέρωμα. Και η απάντησή της:
«Είναι πολύ σημαντική η εμπειρική γνώση που έχουμε αποκτήσει σε σχέση με την διαχείριση περιστατικών. Προσωπικά έχω διαχειριστεί 7.500 περιστατικά περίθαλψης. Μπορείς έτσι, π.χ., να να αντιληφθείς παθογόνους παράγοντες και πώς τους διαχειρίζεσαι για το ζώο, για σένα και το ενδεχόμενο μετάδοσης σε περιπτώσεις ζωοανθρωπονόσου. Αν και δεν είναι συχνές έχεις απομακρύνει μια εστία μόλυνσης από το περιβάλλον και την έχεις απομονώσει.
Είμαστε σε θέση να διαχειριζόμαστε πολύ καλά τα περιστατικά μας, από κάθε άποψη. Είναι πολύ σημαντικό πώς πρέπει να χειριστείς το κάθε είδος, ακόμη και τον κάθε χαρακτήρα. Είναι τεράστια η πρόκληση. Έχω γνωρίσει μια τεράστια ποικιλία ατόμων, με κάποια τυπικά χαρακτηριστικά, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και το πώς θα ανταποκριθούν στο πρωτόκολλο που έχουμε θεσπίσει.
Πάνω απ’ όλα είναι οι στιγμές ψυχικής ανάτασης που είναι η κάθε στιγμή απελευθέρωσης. Κάθε φορά είναι σαν η πρώτη φορά, μια μαγική στιγμή. Εκεί σε αυτά τα 2-3 δευτερόλεπτα, υπάρχει τόση ένταση και συμπυκνώνεται όλη η προσπάθεια που μπορεί να έχεις κάνει για μήνες ή και χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις. Η αγωνία πάντα να πάνε καλά και ότι άξιζε ο κόπος. Όταν το βλέπεις να φεύγει, να πετάει ή να τρέχει τέλεια, με σφρίγος, ξέρεις ότι όλα πήγαν καλά…»
Το ΚΕΠΠΑΖ με λίγα λόγια…
Το «Κέντρο Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής» είναι Σωματείο για την Προστασία Μελέτη, Περίθαλψη και Επανένταξη της Άγριας Ζωής και τη Διατήρηση της Βιοποικιλότητας με διακριτικό τίτλο ΚΕ.Π.Π.Α.Ζ. και στα Αγγλικά Wild Life Protection and Rehabilitation Center -W.L.P.R.C.- . Ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 και σκοπός του είναι να συμβάλλει (α) στη προστασία και διατήρηση της άγριας ζωής, (β) στην περίθαλψη και αποκατάσταση τραυματισμένων και ανήμπορων ειδών της άγριας πανίδας, (γ) στη προστασία και διατήρηση της βιοποικιλότητας και (δ) στην προστασία των πολιτών από ζωοανθρωπονόσους.
Το ΚΕ.Π.Π.Α.Ζ. λαμβάνει κάθε χρόνο έως 600 περιστατικά άγριων ζώων από όλη την Πελοπόννησο και όχι μόνο. Έχει ποσοστό επανένταξης 62-66% που πρακτικά σημαίνει ότι από τα 10 περιστατικά που εισάγονται τα 6 περίπου θα επιστρέψουν επιτυχώς στην Φύση.
Σήμερα στις εγκαταστάσεις του φιλοξενεί μόνιμα 280 ζώα: θηλαστικά, πουλιά και ερπετά. Κάθε ζώο σε δικό του χώρο, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις που επιβάλει η σωματική του κατάσταση και οι ιδιαιτερότητες του είδους του. Οι ανάγκες σε τροφές, φάρμακα, παραφαρμακευτικά προϊόντα και υλικά επισκευών και νέων κατασκευών είναι μεγάλες και καθημερινές.
Το ΚΕ.Π.Π.Α.Ζ. είναι επισκέψιμο. Απαραίτητη προϋπόθεση να επικοινωνήσετε μαζί τους για ραντεβού.
Οι υπεύθυνοι του Κέντρου, ο Γιώργος Γεωργακόπουλος και η Ματίνα Πάλη έχουν σπουδάσει Avian Care and Medicine- University of Tennessee College of Veterinary Medicine και η Ματίνα επιπλέον συμπεριφορά ζώων, μικροβιολογία και βοηθός κτηνιάτρου.
Στοιχεία επικοινωνίας:
24ΩΡΑ τηλ. 2763041446 – 6985620111, διεύθυνση: Πύργος Τριφυλίας, 24400, Μεσσηνία,
Facebook: https://www.facebook.com/keppazg ,
email: keppazgr@gmail.com.
