Ένας χαμογελαστός, αισιόδοξος και γεμάτος σχέδια νέος είναι ο 34χρονος Κωνσταντίνος -Αλέξανδρος Λιανός από την Καλαμάτα, του οποίου την ιστορία μάθαμε από το τηλεοπτικό παιχνίδι του Alpha, Deal, το βράδυ της Τρίτης.
Ένας πραγματικός μαχητής, που δύο φορές τα έχει βάλει με τον καρκίνο και τον έχει κερδίσει… Οπότε να τα βάλει με τον τραπεζίτη του Deal ήταν κάτι εύκολο και έτσι κέρδισε 6.500 ευρώ ρισκάροντας μέχρι τέλους.
Είναι γεγονός ότι η ιστορία του μας συγκλόνισε. Μπορεί συχνά να ακούμε για άτομα που έδωσαν μάχη με τον καρκίνο, αλλά ο Αλέξανδρος θέλησε μέσω της εμφάνισής του στο τηλεπαιχνίδι να περάσει μηνύματα στον κόσμο, μηνύματα που και μέσω της συνέντευξης στο «Θάρρος» στέλνει και πρέπει όλοι μας να τα λάβουμε υπ’ όψιν και να δούμε διαφορετικά τη ζωή.
Αλέξανδρε, σε ευχαριστούμε πραγματικά!
-Μάθαμε για την περιπέτειά σου από το Deal. Πώς αποφάσισες να πας στο παιχνίδι;
Το παιχνίδι του Alpha το παρακολουθώ χρόνια, γιατί προσφέρει πολλά διαφορετικά συναισθήματα και δημιουργεί μια ταύτιση με τον εκάστοτε παίκτη, πράγμα που φαίνεται περίεργο, αλλά όντως ισχύει.
Ποιος από εμάς που το βλέπουμε δεν κάνει προβλέψεις για την επιλογή του κουτιού ή δε λέει «μην το ανοίξεις αυτό τώρα»… Πιστεύω όλοι! Δημιουργεί μια συσπείρωση και μια ομαδικότητα μοναδική.
Η απόφαση ήταν αυθόρμητη, μετά την περιπέτεια της υγείας μου, μια μέρα που επέστρεφα από το γραφείο, το Σεπτέμβριο του 2019. Είπα: «είναι ωραίο να ζήσεις από κοντά αυτή την εμπειρία». Έτσι συμπλήρωσα τη φόρμα συμμετοχής και έμελλε να είναι μόνο η αρχή.
Το μήνυμα για να περάσω από casting δεν άργησε να έρθει, αλλά ήταν σε περίοδο ελαιομαζώματος, οπότε δεν μπορούσα να το υποστηρίξω. Λίγους μήνες μετά επικοινώνησαν ξανά μαζί μου, αλλά λόγω εργασίας πάλι δεν μπορούσα να υποστηρίξω τα γυρίσματα.
Μετά ήρθε στη χώρα μας η πανδημία, πάγωσαν όλα, βγήκα σε εργασία εξ αποστάσεως και με το που άνοιξαν όλα, κατέβηκα στην Καλαμάτα να δω τους γονείς μου.
Στο ταξίδι της επιστροφής προς Αθήνα το τηλέφωνό μου χτύπησε για τρίτη φορά από το κανάλι και μέσα σε μια ώρα βρισκόμουν στο πλατό για το δοκιμαστικό.
Αμέσως μου ανακοίνωσαν ότι θέλουν να είμαι ο παίκτης που θα μπει στην πρεμιέρα της 5ης σεζόν του Deal! Τρίτη και φαρμακερή; Τυχαίο; Ποιος ξέρει. Έτσι ξεκίνησαν όλα.
-Και ρίσκαρες μέχρι τέλους… Δε σε φόβισε ότι μπορεί να τα χάσεις όλα;
Έμεινα στο παιχνίδι για 67 επεισόδια, είδα τρεις φορές να αλλάζουν 22άδες, οπότε είχα πλήρη συναίσθηση του τι συνέπεια μπορεί να είχε αυτή η απόφασή μου. Δεν είμαι των άκρων, αλλά είμαι πολύ διαισθητικός και αρκετά αναλυτικός στα δεδομένα που λαμβάνω ανά πάσα στιγμή.
Όσο έπαιζα ήμουν σίγουρος ότι το 23Α και το 23Γ είχαν τα θετικά, το διπλασιασμό και το +1.500 ευρώ.
Δε με φόβισε ότι θα έχανα τα σίγουρα χρήματα που είχα ήδη κερδίσει. Έχω δει πολλές φορές το 0, αλλά το ένστικτό μου, μου είπε «προχώρα» και αιφνιδίασα τον Χρήστο, τους παίκτες και την παραγωγή. Είμαι λίγο παιχνιδιάρης, θα έλεγα! (γέλια)
«Ο καρκίνος πρέπει να λέγεται σε μια συζήτηση καρκίνος, όχι “παλιαρρώστια” ή το κακό… Θα πάθω κάτι που το είπα; Ας φύγει αυτή η προκατάληψη και το στίγμα των ασθενειών»
-Πες μας για τα προβλήματα που έχεις αντιμετωπίσει…
Προβλήματα αντιμετωπίζουμε όλοι καθημερινά. Άλλα ασήμαντα, άλλα σημαντικά. Πολλές φορές τη βαρύτητα τη βάζουμε εμείς οι ίδιοι.
Όταν, όμως, στην ηλικία των 8 προς 9 ετών ένας αιματολογικός δύσκολος καρκίνος σού χτυπά την πόρτα, όντας αθλητής του ΝΟΚ στην κολύμβηση, είναι σοκαριστικό, περισσότερο για την οικογένεια παρά για εμένα τον ίδιο.
Το ήξερα από την αρχή. Έπρεπε να αποχωριστώ την αγάπη μου για την κολύμβηση και την πισίνα, γιατί είχα να δώσω μια μάχη, όχι για ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα. Έπρεπε να βγω πρώτος στον αγώνα της ζωής και τα κατάφερα μέσα από δυσκολίες και πολλά μαθήματα ζωής.
Έβλεπα καθημερινά προβλήματα πιο σοβαρά από το δικό μου. Δε σας κρύβω ότι έχασα και φίλους που έκανα στο Παίδων «Αγία Σοφία», επειδή δεν τα κατάφεραν. Πείσμωσα, έγινα πιο δυνατός, ήθελα να βλέπω τους δικούς μου να γελάνε. Και τους υποσχέθηκα ότι εγώ θα γίνω καλά και σύντομα. Θα βγω νικητής.
-Ήσουν από τα πρώτα παιδιά που πέρασαν από την «Ελπίδα»…
Όντως ο Σύλλογος Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «Ελπίδα» ήταν δίπλα μας σε όλο αυτό. Ακόμα και αν ήταν στις αρχές, έδειχνε το όραμα της κας Μαριάννας Β. Βαρδινογιάννη, και το βιώναμε δια ζώσης.
Το έργο είναι τόσο μεγάλο που πραγματικά είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος στο μέγεθός του.
Υπάρχει από το 1990 και με πολλή προσπάθεια κατάφερε πρόσφατα να πάρει μορφή με το πρώτο παιδικό ογκολογικό νοσοκομείο.
Μέχρι τότε τα παιδιά και οι συνοδοί τους φιλοξενούνταν στο «Αγλαΐα Κυριακού» ή το «Αγία Σοφία», αλλά οι γονείς έπρεπε να νοικιάζουν διαμέρισμα κοντά στα νοσοκομεία.
Πλέον στο νέο νοσοκομείο υπάρχει η δυνατότητα φιλοξενίας οικογενειών από όλη την περιφέρεια με μηδενικό κόστος.
Μπορεί ο καθένας μας να προσφέρει το ελάχιστο σε μια τέτοια προσπάθεια, με όποιον τρόπο, δεν έχει σημασία το μέγεθος, σημασία έχει ο κόσμος να καταλάβει ότι ο παιδικός καρκίνος με την κατάλληλη υποστήριξη μπορεί να νικηθεί.
Ας το κάνουμε πιο εύκολο.
Όλοι μαζί οι Έλληνες μπορούμε να επενδύσουμε στο μέλλον μας, κι αυτό είναι τα παιδιά. Ειδικά αυτά τα ξεχωριστά παιδιά που δίνουν καθημερινή μάχη με τον καρκίνο και παράλληλα είναι μαθητές και μαχητές. Αυριανοί άνθρωποι με ευαισθησία για το συνάνθρωπό τους.
Το μέλλον θα είναι καλύτερο με κάθε ένα από αυτά τα ξεχωριστά παιδιά. Αξίζει να βοηθήσεις σε κάτι που έχει τόση αξία, αν υπάρχει αξία… Θέλω εδώ να σημειώσω ότι υπήρξε κόσμος και μέσα από το παιχνίδι που μου ζήτησε πληροφορίες για το πώς μπορούν να βοηθήσουν στο Σύλλογο. Κι αυτό ήταν κάτι που πραγματικά με συγκίνησε. Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά!
-Έχεις βγει νικητής και μάλιστα δύο φορές, πώς είναι να το βιώνεις όλο αυτό;
Θα ήταν παράλογο να πω ότι αισθάνομαι σαν ένας σούπερ ήρωας που δεν τον αγγίζει τίποτα. Τη δεύτερη φορά δεν το συζήτησα σχεδόν με κανέναν, φοβόμουν ότι δε θα μπορέσουν να το διαχειριστούν οι δικοί μου. Με εξέπληξε και η αντιμετώπιση από οικείους μου, απομονώθηκα, φοβήθηκα, αλλά πίστευα βαθιά μέσα μου ότι όλο αυτό είναι μια δοκιμή για το αύριο.
Ένα σημάδι ότι μπορώ να δοκιμάσω και να αντιμετωπίσω πάλι τον καρκίνο σαν ίσο. Δε φοβήθηκα ποτέ να πω το όνομά του. Είναι φίλος και εχθρός. Τον εχθρό σου τον λες με το όνομά του. Μόνο τότε τον κερδίζεις. Αποκτάς αυτοπεποίθηση, ψυχολογία, δύναμη ψυχής και θεϊκή! Αποτέλεσμα; 2-0.
-Είναι μια αρρώστια που αρκετοί αντιμετωπίζουν, αλλά πολλές φορές απογοητεύονται, τι θα τους έλεγες;
Συζητήστε το, μην απομονωθείτε, φροντίστε να είναι δίπλα σας άτομα που μπορούν να το αντέξουν και αν όχι, πάντα υπάρχει τρόπος να βγεις από τη δυσκολία. Μιλήστε ανοιχτά. Δεν είναι ταμπού, υπάρχει παντού, κερδίζεται. Θέλει ψυχή, υπομονή και επιμονή!
«Μάθε να σηκώνεσαι, όσες φορές και να πέσεις»
-Το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στον κόσμο ποιο είναι;
Αγαπήστε τον εαυτό σας γι’ αυτό που είναι. Ο καθένας μας είναι μοναδικός και πολύ σημαντικός.
Ο καρκίνος πρέπει να λέγεται σε μια συζήτηση καρκίνος, όχι «παλιαρρώστια» ή το κακό… Καρκίνος. Θα πάθω κάτι που το είπα; Ας φύγει αυτή η προκατάληψη και το στίγμα των ασθενειών. Όλα με το όνομά τους. Πρόληψη και όχι θεραπεία για όλα.
Δεν κολλάει τίποτα έτσι απλά. Και προς Θεού, ευαισθητοποίηση για τους μικρούς φίλους που παλεύουν με τον καρκίνο.
Χρειάζεται να έχουν υποστήριξη και αυτοί και οι γονείς τους.
-Σπούδασες αλλά τελικά ασχολήθηκες και με την ελιά. Για πες μας τι κάνεις εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι μένω μόνιμα στην Αθήνα, μετά το πέρας των σπουδών μου σε Θεσσαλονίκη και Βέλγιο. Εργάζομαι σε Ιατρική Πολυεθνική Εταιρεία ως HR Manager, αλλά η παραγωγή του πράσινου ευλογημένου χρυσού είναι κάτι που πάντα είχα στο μυαλό μου.
Η γη είναι ο καλύτερος εργοδότης, θα έχει πάντα κάτι να σου δώσει για να μην πεινάσεις. Κάνω μια προσπάθεια με παραγωγή ελιάς με ετικέτα για εξωτερικό και εσωτερικό. Πάει αρκετά καλά.
-Βλέπεις οι νέοι να γυρνούν στον πρωτογενή τομέα;
Το προτείνω όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Θέλει ψάξιμο, αλλά η Ελλάδα είναι θησαυρός! Η Μεσσηνία είναι καλλίκαρπη. Μην ξεχνάμε και τα λεγόμενα του Τρικούπη, ότι στη Μεσσηνία και ομπρέλες να φυτέψεις θα καρποφορήσουν, είναι η γη της Επαγγελίας. Δεν μπορώ να βλέπω 20χρονους Νοέμβριο μήνα να πίνουν καφέ και να λένε «δεν έχω δουλειά».
-Μίλησέ μας για τα σχέδιά σου…
Θέλω σύντομα να βγούμε από αυτή την πρωτοφανή υγειονομική κρίση, να παραμείνουμε 11 εκατομμύρια, να αναθεωρήσουμε παλιές αντιλήψεις και να κοιτάξουμε το μέλλον μας. Μας ανήκει! Ετοιμάζω και άλλα όμορφα πράγματα που ελπίζω να είναι ανακοινώσιμα σύντομα, γιατί αγαπώ την πατρίδα μου!
-Κάτι τελευταίο από σένα…
Χαμόγελα, κάνει τον άλλο να ανησυχεί και μάθε να σηκώνεσαι, όσες φορές και να πέσεις. Όταν σηκωθείς, θα καταλάβεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου και φρόντισε να βοηθήσεις κάποιον που το έχει ανάγκη.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
