Ακολουθώντας τον Παναγιώτη…
Στη σημερινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας έχει προγραμματιστεί να συζητηθεί προ ημερήσιας διάταξης και η ερώτηση του δημοτικού συμβούλου Γιώργου Λαζαρίδη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές με αναπηρία στα σχολεία της Καλαμάτας.
Παραθέτουμε ολόκληρη την ερώτηση του δημοτικού συμβούλου, μια και από μόνη της αποτελεί πολιτική παρέμβαση.
Το κείμενο έχει ως εξής: “Η γνωριμία μας με τον Παναγιώτη ξεκίνησε το 2018 από το 7ο Δημοτικό Σχολείο. Κάθε μέρα οι γονείς του τον ανέβαζαν με τα χέρια έναν όροφο. Επισκεφθήκαμε το σχολείο με την πρωτοβουλία Καλαμάτα 2030, και μάλιστα καταθέσαμε μελέτη για κατασκευή ασανσέρ. Ο Παναγιώτης τελείωσε το Δημοτικό χωρίς να δει να κατασκευάζεται το ασανσέρ και συνέχισε στο Γυμνάσιο Παραλίας, όπου η αίθουσα διδασκαλίας βρισκόταν πάλι στον 1ο όροφο.
Ο Παναγιώτης ανέβαινε ξανά στα χέρια των γονιών του. Επισκεφθήκαμε με την Τόνια το σχολείο στο τέλος του 2019 και αφού ενημερωθήκαμε για την κατάσταση, έκανα σχετική ερώτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο ρωτώντας ξανά αν έχει δρομολογηθεί η κατασκευή ασανσέρ, όπως άλλωστε ο νόμος Ν.4067/2012 προβλέπει.
Μέχρι σήμερα, από ό,τι γνωρίζουμε, δεν έχει γίνει κάτι και θα θέλαμε να μάθουμε σε ποιο στάδιο βρίσκεται ο σχεδιασμός. Πριν από λίγες μέρες συνάντησα τυχαία τους γονείς του Παναγιώτη. Με ενημέρωσαν ότι ο Παναγιώτης από την επόμενη σχολική χρονιά θα φοιτήσει στο ΕΠΑΛ, όπου επίσης δεν υπάρχει ασανσέρ και όπου προφανώς πάλι θα πρέπει να τον ανεβάζουν με τα χέρια για να παρακολουθήσει τα μαθήματά του.
Η δυνατότητα πρόσβασης για ΑμεΑ σε όλα τα σχολεία θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Αντίθετα, εμείς προφανώς το θεωρούμε πολυτέλεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο Παναγιώτης και όλα τα υπόλοιπα παιδιά με αναπηρία που φοιτούν στα σχολεία μας να στερούνται της ελευθερίας τους και της αξιοπρέπειάς τους. Δε σας ζητάω να έρθετε στη θέση ενός εφήβου που αναγκάζεται να τον κουβαλάν στο σχολείο. Μέχρι και εγώ νιώθω πολύ άβολα, περίεργα, άσχημα όταν δεν υπάρχει πρόσβαση σε κάποιον χώρο και πρέπει οι φίλοι μου να με ανεβάζουν στα χέρια. Πόσο μάλλον ένα παιδί και ακόμα χειρότερα ένας έφηβος.
Η προσβασιμότητα στα σχολεία του Δήμου πρέπει να τεθεί σαν προτεραιότητα όλων μας. Ας γίνει, έστω, η αρχή από το ΕΠΑΛ, ώστε έστω ο Παναγιώτης να μπορέσει να ολοκληρώσει τα μαθητικά του χρόνια με αξιοπρέπεια. Αλλιώς το μόνο που θα έχουμε καταφέρει είναι να ενηλικιώσουμε άλλον έναν άνθρωπο δείχνοντάς του ότι αδιαφορούμε για την ελευθερία του και την αξιοπρέπειά του. Σας παρακαλώ, λοιπόν, να μου απαντήσετε για το ποιος είναι ο σχεδιασμός των παρεμβάσεων που θα γίνουν στα σχολεία του Δήμου Καλαμάτας για βελτίωση της προσβασιμότητας. Με ράμπες, τουαλέτες και ασανσέρ όπου χρειάζεται. Γνωρίζω την ευαισθησία σας, θέλω με ταχύτητες “σπρίντερ” να δημιουργήσουμε όλες εκείνες τις υποδομές που θα κάνουν τα Άτομα με Αναπηρία να ζουν και να κινούνται με αξιοπρέπεια! Το οφείλουμε στον Παναγιώτη, στους γονείς του, αλλά και σε κάθε άνθρωπο με αναπηρία, που δε ζητάει τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα”.
