Ο Θύμιος Αλεξόπουλος, μέσα από τη δράση του στο Σύλλογο Δρομέων Υγείας Μεσσηνίας, στον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας και τον Σύλλογο Ανδανιωτών Καλαμάτας, αλλά και μέσα από την εν γένει στάση της ζωής του παραδίδει καθημερινά μαθήματα ευ ζην και συνυπάρχειν.
Αυτή τη φορά ανέβηκε μια ακόμη …κορυφή, προσφέροντας τις ιδέες του γραπτώς, μέσα από ένα βιβλίο που ήρθε να εκπληρώσει ένα προσωπικό Όνειρο και να μας μάθει κι εμάς πώς να ξεχωρίζουμε και να δίνουμε δύναμη στα δικά μας Όνειρα, φτάνοντας στην εκπλήρωσή τους.
Ένα βιβλίο ξεχωριστό, όσο και ο ίδιος, που όχι μόνο περιέχει τις ιδέες του για το νόημα της ζωής σε καθεμιά από τις 100 και πλέον σελίδες, αλλά έχει επίσης τη δική του σφραγίδα στη βιβλιοδεσία των πρώτων αντιτύπων.
Δείγμα ακριβώς του με πόσο μεράκι και αφοσίωση δίνεται στα πράγματα που αγαπά, ο Θύμιος Αλεξόπουλος έκανε (λίγα) μαθήματα βιβλιοδεσίας ώστε να δημιουργήσει μόνος του τα σκληρά εξώφυλλα που επιθυμούσε για αυτό το έργο ζωής.
Η «κανονική» έκδοση όμως οφείλεται στο «Καλλίεργον» και ο συγγραφέας ευχαριστεί γι’ αυτό την Βασιλική Κατέρη και την Χριστίνα Τζιάλλα, τον Κωνσταντίνο Κωστέα για την φιλολογική επιμέλεια, χωρίς να ξεχνάει όλους τους φίλους που μέσα από τις συζητήσεις τους εμπλούτισαν και διαμόρφωσαν τα «υλικά» της σκέψης και του βιβλίου του, αλλά «το μεγάλο ευχαριστώ είναι στον έναν ή τους πολλούς αναγνώστες» που θα πάρουν στα χέρια τους «Το Όνειρό μου είναι ο προσωπικός μου ήλιος».
Ένα πραγματικό «Εργαλείο Επιτυχίας» όπως επισημαίνει ο υπότιτλος, απλό και καλοδιάβαστο, που μας θέτει απέναντι στο αμείλικτο ερώτημα «Ρε συ! Η ζωή μας αυτή, είναι αυτή που ονειρευτήκαμε; Αυτή που θέλαμε; Αυτή που σχεδιάζαμε; Αυτή που αγωνιστήκαμε;», αλλά δίνει και (τις) απαντήσεις…
«Θέλω να κάνω πράγματα με το σωστό, αλλά και τον δικό μου τρόπο»
Είχα την τύχη να πάρω στα χέρια μου ένα από αυτά τα πρώτα αντίτυπα και στο πρώτο που «σκάλωσα» είναι ότι ένας άνθρωπος που δεν είχε ιδέα από βιβλιοδεσία έφτασε να δημιουργήσει μόνος του, «με επαγγελματικό τρόπο» το εξώφυλλο. Ο Θύμιος Αλεξόπουλος μου εξήγησε επ’ αυτού, αλλά και με ξενάγησε, μέσα από την παρακάτω συνέντευξη, στο δικό του σύμπαν γεμάτο με βιβλία και επικοινωνία: «Ο χαρακτήρας μου, ο τρόπος που σκέφτομαι και λειτουργώ είναι αυτός. Θέλω να κάνω τα πράγματα με τον σωστό τρόπο όσο γίνεται, αλλά να είναι και δικός μου. Και με βάση αυτή την άποψη, που είναι εδραιωμένη βαθιά και χαρακτηρίζει όλες τις δραστηριότητές μου, δεν μπορούσε το βιβλίο να ξεφύγει από αυτήν.
Έκανα κάποια μαθήματα στο Καλλιτεχνικό Στέκι για 2-3 μέρες και το πάλεψα αρκετά για να μπορέσω να το βγάλω σε πέρας. Και απ’ ότι μου λένε άνθρωποι που το έχουν πιάσει στα χέρια τους, δεν ξεχωρίζει ότι είναι χειροποίητο.
Αυτή ήταν και η προσωπική ευχαρίστηση. Το είχα διαβάσει αρκετές φορές στο κομπιούτερ, αλλά όταν το έκανα βιβλίο, ήταν άλλο πράγμα, μια άλλη εικόνα και ένα άλλο συναίσθημα ευχαρίστησης».
Περί τίνος πρόκειται όμως το βιβλίο του Θύμιου Αλεξόπουλου;
«Αν θέλουμε το κατατάξουμε σε κάποια κατηγορία, το βιβλίο μου είναι στην κατηγορία της αυτογνωσίας, είναι αυτό που μας δίδαξαν οι αρχαίο πρόγονοί μας. Τα πάντα πρέπει να ξεκινάνε από αυτό, ό,τι κι αν θέλουμε να κάνουμε πρέπει να γνωρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Είναι θα έλεγα μια πραγματεία για το Όνειρο, που το θεωρώ ότι είναι το απαραίτητο εργαλείο για την επιτυχία, οποιασδήποτε μορφής επιτυχία. Γίνεται μια περιγραφή μέσα στο βιβλίο, που αναλύει την έννοια του Ονείρου από την παιδική ηλικία. Συνεχίζω με τη στροφή που κάνουμε κάπου εκεί στην ηλικία προς τις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Εκεί αρχίζει η ονειροπόληση των παιδικών χρόνων, που είτε πραγματοποιούνται κάποια όνειρα είτε τα θάβουμε, επειδή το περιβάλλον και η καθημερινότητα όπου ζούμε πολλές φορές δεν μας επιτρέπουν να τα κρατήσουμε, κι εκεί είναι το πρόβλημα της επιτυχίας ή της αποτυχίας στη ζωή…».
Και τα προσωπικά Όνειρα του συγγραφέα;
«Πάντα είχα όνειρα και πάντα ονειρευόμουν. Το μεγαλύτερο όνειρο ήταν αυτό που κατάφερα να εκφράσω τις σκέψεις μου μέσα από ένα βιβλίο.
Εκείνο που βοηθάει το βιβλίο είναι να ξεκαθαρίσουμε τα όνειρα, γιατί όλοι μας μπερδευόμαστε και για να πετύχει και να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο πρέπει να είναι πάρα πολύ ξεκάθαρο.
Κι έχω ένα προσωπικό παράδειγμα για αυτό. Είχα ένα όνειρο που το ήξεραν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μου. Ήθελα να φτιάξω ένα βιβλιοπωλείο, νομίζοντας ότι έτσι θα έχω πολλά βιβλία να διαβάζω και να επικοινωνώ με τον κόσμο. Δεν τα κατάφερα, δεν το άνοιξα ποτέ. Δεν μετανιώνω όμως γιατί κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτό το ξεκάθαρο όνειρό μου. Κάποια στιγμή, πάνε αρκετά χρόνια, γέμισε η βιβλιοθήκη εδώ στο σπίτι μου με βιβλία, πολλά βιβλία, ώστε εξαναγκάστηκα να κάνω μια προσθήκη με ράφια για να χωρέσουν τα βιβλία που είχα στοιβαγμένα σε χαρτοκιβώτια. Τα έβαλα, κάθισα απέναντι στον καναπέ κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι το όνειρό μου ήταν τα πολλά βιβλία και όχι το βιβλιοπωλείο».
Η αγάπη για το βιβλίο πώς ξεκίνησε;
«Πάντα, από μικρός αγαπούσα τα βιβλία. Σίγουρα στο χωριό τα στερηθήκαμε, αλλά είχα και μια μεγάλη ευκαιρία στη ζωή, όταν μια καθηγήτρια στην Α’ Λυκείου, 4η Γυμνασίου τότε, στο Διαβολίτσι μου έκανε δώρο ένα βιβλίο, το Ουδέν Νεότερον από το Δυτική Μέτωπο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, μια αντιπολεμική ιστορία που αφορά στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με επηρέασε πάρα πολύ, ταρακουνήθηκα και κατάλαβα ότι τα βιβλία είναι αναγκαία στη ζωή, γιατί πλησιάζεις ψυχές άλλων ανθρώπων που έχουν να σου πουν σημαντικά πράγματα που εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να σκεφτούμε. Κι είναι μεγαλείο να ανοίγεις ένα βιβλίο και να διαβάζεις την σκέψη κάποιου άλλου, ο οποίος έζησε κάποια άλλη στιγμή, σε άλλες συνθήκες, τα οποία εσύ δεν μπορείς να τα ζήσεις».
Και το να γράψεις εσύ ένα βιβλίο πώς προέκυψε;
«Ήταν μια εσωτερική ανάγκη που δεν είχε εκφραστεί σαν όνειρο, όμως πάντα την είχα θέλοντας να επικοινωνώ με τους άλλους. Και αυτό αποδεικνύεται με τη συμμετοχή μου σε διάφορους συλλόγους όπου συμμετέχω (ΣΔΥΜ, Ορειβατικός, Ανδανιωτών).
Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσω με πάρα πολύ κόσμο -γι’ αυτό τους συλλόγους τους θεωρώ ιερούς χώρους και είναι μεγαλείο να νοιώθεις καλά μέσα σε ένα σύλλογο να αλληλοεπιδράς, να βοηθάς.
Πριν από αρκετά χρόνια έκανα τον πρώτο μου μαραθώνιο κι ένοιωσα την ανάγκη να κάνω μια ομιλία και την έκανα. Όταν έκοψα το τσιγάρο ήθελα να μεταφέρω την εμπειρία μου και σε άλλο κόσμο και έκανα ομιλίες γι’ αυτό. Σε σε μια από αυτές, πριν τρία χρόνια περίπου, κατάλαβα ότι η έννοια του Ονείρου είναι παρεξηγημένη κι εκεί μου ήρθε η ιδέα να γράψω το βιβλίο. Ένοιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω τη δύναμη του Ονείρου. Κάθισα τότε και έφτιαξα ένα βασικό κείμενο που έμεινε στο συρτάρι. Κάποια στιγμή με την καραντίνα φέτος τον Μάρτιο κατάφερα να “σπάσω” το κείμενο σε κεφάλαια και αυτό ήταν το πιο δύσκολο για μένα, για να αποκτήσει μια ροή, να υπάρχει μια σύνδεση από το ένα κεφάλαιο στο άλλο και να έχει μια μορφή βιβλίου.
Έριξα αρκετό ξενύχτι, αλλά τα κατάφερα. Μετά μέρα με την ημέρα ήταν πιο εύκολο γιατί έπιανα ένα-ένα κάθε κεφάλαιο και ανέπτυσσα αυτά που είχα στο μυαλό μου. Όπως και με τα Όνειρα που όταν τα καταγράψεις φέρνουν αποτέλεσμα, όταν κατάφερα και κατέγραψα όλα αυτά, εκεί ένοιωσα ευλογημένος. Γιατί πραγματικά σε αναβαθμίζει σαν άνθρωπο. Δεν χορταίνω να το διαβάζω…
Θέλω να το επικοινωνήσω, να μιλήσω με αρκετό κόσμο, θέλω, αν μπορεί, να βοηθήσει αρκετό κόσμο και η πρώτη μου διάθεση είναι να κάνω κάποιες ομιλίες με αφορμή το βιβλίο».
Το όνειρο είναι το κλειδί, το βασικό συστατικό κάθε μορφής επιτυχίας, αναφέρεις κάπου…
«Επιτυχία για μένα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η κατάκτηση του νοήματος της ζωής, να καταλάβεις για ποιο λόγο ζεις. Και το μυστικό είναι πράγματι το Όνειρο. Δεν είναι εύκολο, πρέπει να κάνεις ερώτηση βαθιά στον εαυτό σου. Από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου μέχρι την τελευταία παράγραφο και με βιωματικά παραδείγματα, καθοδηγείται ο αναγνώστης πώς να ανακαλύψει το νόημα της ζωής του, ουσιαστικά να φτάσει στην αυτογνωσία. Προσωπικά νοιώθω πλήρης από τη στιγμή που έχω προσεγγίσει το νόημα της ζωής».
-Το πρώτο βιβλίο του Θύμιου Αλεξόπουλου διατίθεται προς 10 ευρώ και στην παρούσα φάση για να το αποκτήσετε, μπορείτε να καλείτε στο τηλέφωνο: 6942553154.
Ι.Δ.
