ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
«Αλήθεια, κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση;» είναι ο τίτλος κειμένου που δημοσίευσε ο Κώστας Βαξεβάνης στις 10 Ιανουαρίου. Η άποψη που εκφράσαμε στο κείμενό μας του προηγούμενου Σάββατου, είναι ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει πραγματική αντιπολίτευση, όχι όμως για τους λόγους που αναφέρει ο ΚΒ.
Η άποψη που εκφράσαμε συνοψίζεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει πραγματική αντιπολίτευση, διότι έχει εγκαταλείψει την ουσία της κριτικής που τον ανέδειξε στην εξουσία το 2015. Το πρόβλημα με τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι «η έλλειψη σχεδιασμού και σοβαρότητας», σημείο στο οποίο θα πρέπει να επικεντρωθεί η κριτική ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με τον ΚΒ, αλλά ακριβώς ότι υπάρχει σχεδιασμός που έχει ως στόχο να διατηρήσει άθικτο ένα οικονομικό σύστημα το οποίο καταδικάζει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στη φτώχεια και την ανέχεια.
Στο σημερινό κείμενο θα ασχοληθούμε με αυτό που ο ΚΒ ισχυρίζεται ότι αποτελεί το πραγματικό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ: «Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να υποστηρίξει τα χαρακτηριστικά ενός δρώντος κόμματος μέσα από κοινή θέση, γραμμή και δράση. Αυτοπροσδιορίζεται ως “σκορποχώρι δημοκρατίας”, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι την αλήθεια της ιδεολογίας τους, ενώ δηλώνουν γοητευμένοι από τη φωνή τους. Το χειρότερο είναι πως την αδυναμία κοινής και συντονισμένης δράσης που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ την εμφανίζει ως συγκριτικό πλεονέκτημα δημοκρατίας. Στα κόμματα υπάρχουν απόψεις, αντιπαραθέσεις, αλλά πρέπει να υπάρχει μια συλλογικότητα αποτελέσματος. Δεν είναι λέσχες συζητήσεων ή μέτρησης της καλύτερης πλατφόρμας».
Σίγουρα τα κόμματα των εργαζομένων, που είναι ξεκάθαρο ότι έτσι θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ο ΚΒ, δεν είναι απλά λέσχες συζητήσεων. Οι πιο ελεύθερες όμως συζητήσεις είναι απαραίτητες ώστε να μετρηθεί η καλύτερη πλατφόρμα /πολιτική. Αν τα κόμματα των εργαζομένων δρουν, που συμφωνούμε με τον ΚΒ ότι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος τους, αλλά η δράση τους βασίζεται σε λανθασμένη πολιτική και στόχους, τότε είναι καταδικασμένα. Η πιο ελεύθερη πάλη ιδεών είναι αναντικατάστατο στοιχείο στη λειτουργία τους.
Το πρόβλημα της «αδυναμίας κοινής και συντονισμένης δράσης» που εντοπίζει ο ΚΒ είναι πάνω από όλα πρόβλημα αποτυχίας της ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ να πείσει πια ότι μπορεί να προσφέρει διέξοδο.
Πολλοί «κοκόροι» υπήρχαν και πριν αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία το 2015, σε κάποιους από τους οποίους πιθανόν να άρεσε να ακούουν τη φωνή τους. Αυτό δεν εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να σαρώσει, ειδικά στο Δημοψήφισμα, να έχει τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας, διότι τότε υπήρχε ελπίδα. Αυτή την ελπίδα σκότωσε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αυτό είναι το πρόβλημα, όχι οι πολλοί κοκόροι!
Η ηγεσία ενός αριστερού κόμματος έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι σε οποιαδήποτε εσωτερική αντιπολίτευση. Αυτή συγκεντρώνει και ενσωματώνει ελπίδες και προσδοκίες και μόνο η αποτυχία της να τις εκπληρώσει οδηγεί στην αμφισβήτησή της. Δεν έχουν τέτοια δυνατότητα οι πλατφόρμες και η εσωτερική αντιπολίτευση. Παράδειγμα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και μετά το Δημοψήφισμα, όπου η ηγεσία έκανε ακριβώς το αντίθετο από την εντολή που της έδωσε ο ίδιος ο λαός, αυτήν ακολούθησε ο κόσμος και όχι αυτούς που έφυγαν. Και χρειάστηκαν χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να αρχίσει να αμφισβητείται αυτή η ηγεσία, ως αποτέλεσμα των αδιεξόδων στα οποία οδήγησε η πολιτική της και όχι ως αποτέλεσμα των κοκόρων που τους αρέσει να ακούν την φωνή τους.
Μια ηγεσία που πείθει, που κρατά ζωντανές τις ελπίδες, δε χρειάζεται καμιά κατάργηση δημοκρατικής λειτουργίας και πλατφορμών. Αντίθετα αυτά τη βοηθούν να είναι πιο κοντά σε κάθε άποψη που διαμορφώνεται, να αφουγκράζεται καλύτερα την κοινωνία και να δρα ανάλογα. Κατάργηση δημοκρατικής λειτουργίας και πλατφορμών χρειάζεται μια ηγεσία που έχασε τη δυνατότητα να κρατά ζωντανές τις ελπίδες και αντικαθιστά τη στήριξη που της παρέχει ο κόσμος με γραφειοκρατικές, αντιδημοκρατικές δομές για να μην αμφισβητείται, για να διατηρεί τη θέση και τα προνόμια της.
Σωστά λέει ο ΚΒ ότι «τα κόμματα έχουν θεσμοθετημένο τρόπο δράσης με ζητούμενο το αποτέλεσμα…». Το αποτέλεσμα, όμως, καθορίζει κύρια η πολιτική και οι στόχοι τους. Εδώ είναι η ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Η πολιτική επιπολαιότητα δεν μπορεί να βαφτίζεται δημοκρατία και το ζητούμενο της πολιτικής συλλογικότητας δεν είναι η δημιουργία μιας περιχαρακωμένης κάστας που επιχειρεί να επιβεβαιώσει τον εαυτό της» συνεχίζει ο ΚΒ. Ότι μπορεί να εμφανιστεί πολιτική επιπολαιότητα και πολιτικά επιπόλαιοι, είναι αναπόφευκτο. Δεν καταργείς, όμως, τη δημοκρατία για να αντιμετωπίσεις το φαινόμενο. Έχεις εμπιστοσύνη στον κόσμο ότι θα καταλάβει και ότι μπορείς να τον πείσεις για τους πολιτικά επιπόλαιους.
Σίγουρα το ζητούμενο μιας πολιτικής συλλογικότητας, όπως λέει ο ΚΒ, δεν είναι η δημιουργία μιας περιχαρακωμένης κάστας. Αυτό, όμως, που έχει να μας διδάξει η ιστορία είναι ότι η δημιουργία περιχαρακωμένης κάστας είναι ο κανόνας. Και ότι σε περιχαρακωμένες κάστες δεν εξελίσσονται εσωτερικές αντιπολιτεύσεις αλλά ηγεσίες που έχουν πολλά να προστατέψουν, ειδικά όταν έχουν γευτεί την εξουσία. Η κατάργηση της δημοκρατίας προστατεύει αποτυχημένες ηγεσίες και όχι τα «καλώς νοούμενα» συμφέροντα του κόμματος.
«Μέσα σε μία βδομάδα ανακοινώθηκαν δύο οργανωμένες κινήσεις εντός ΣΥΡΙΖΑ…» συνεχίζει ο ΚΒ. Το χειρότερο δυνατό, όμως, συμπέρασμα που θα μπορούσε να εξαχθεί από αυτό το γεγονός, είναι ότι υπάρχει πολλή δημοκρατία στην οποία πρέπει να μπουν όρια, αντί ότι το γεγονός είναι αντανάκλαση των αδιεξόδων της πολιτικής της ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ.
Του Σωτήρη Βλάχου
