-Η δράσις του αποθανόντος και η πολιτική ιστορία
-Διάφορα χαρακτηριστικά και ανέκδοτα
Από της πρωίας της χθες μεσίστιος κυματίζει εις τας επάλξεις της Ιθώμης η πολιτική σημαία ενδεικνύουσα το βαρύ πένθος, όπερ συνέχει απ’ άκρου εις άκρον την γείτονα επαρχίαν Μεσσήνης επί τω θανάτω του Περικλέους Μπούτου. Υπερέχουσα πολιτική φυσιογνωμία γεννηθείσα εν τω πολιτικώ ορίζοντι, εναργώς δράσασα, ηδυνήθη λόγω του πολιτικού ήθους, της πολιτικής αρετής, της σιδηράς θελήσεως και του αδαμαντίνου χαρακτήρος να διαβιώση ολόκληρον τον βίον μέχρι της τελευταίας αυτού πνοής.
Πεπροικισμένος υπό οξείας αντιλήψεως, φιλοπονίας χαλκεντέρου, θελήσεως αδαμάστου και χαρακτήρος αδαμαντίνου, περιεβλήθη υπό πλήρους πάντοτε εμπιστοσύνης των πολιτικών αυτού φίλων, υπό αμερίστου δε εκτιμήσεως των αειμνήστων Αλεξάνδρου Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη, υπό τους οποίους σπουδαιοτάτας υπηρεσίας προσέφερεν εις το Κράτος δις μεν ως διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών, άπαξ δε ως Νομάρχης κατά τους καταστρεπτικούς σεισμούς της Ζακύνθου, επισύρας εις αμφοτέρας τας περιπτώσεις την εκτίμησιν της Α. Μεγαλειότητος του Βασιλέως ημών.
Ο Περικλής Μπούτος γεννηθείς κατά το έτος 1830 εν Μελιγαλά της Οιχαλίας εμφανίζεται το πρώτον εν κοινωνικώ ορίζοντι υπό τον τίτλον του δικολάβου, υπερασπιζόμενος τα δίκαια των συμπολιτών του. Δια του επαγγέλματος αυτού ο έφηβος τότε Περικλής Μπούτος έθετε τα πρώτα αυτού βήματα ευρυτέρας δράσεως, την τελείαν πνευματικήν μόρφωσιν αναπληρών πάντοτε δια της μεγάλης αυτού φιλοπονίας εν τη μελέτη και βοηθούμενος υπό οξυτάτης των πραγμάτων αντιλήψεως προσήλκυσε την εμπιστοσύνην του αειμνήστου θείου του Αναγ. Νικολαΐδου Δημάρχου Οιχαλίας παρ’ ου παρελήφθη ως γραμματεύς του το έτος 1856. Από της εποχής ταύτης έθετο τας πρώτας πολιτικάς του βάσεις διατελέσας γραμματεύς μέχρι του έτους 1860, ότε και εξελέγη σύμβουλος. Διακριθείς κατά το έτος 1862 διωρίσθη επί της Βασιλείας του Όθωνος Δήμαρχος Οιχαλίας. Η μεταπολίτευσις εύρεν αυτόν Δήμαρχον Οιχαλίας μέχρι του έτους 1865 ότε και παραιτηθείς εξελέγη βουλευτής Μεσσήνης υπό τον αείμνηστον Αλ. Κουμουνδούρον. Από της εποχής εκείνης παρεκάθητο συχνά και αδιαλείπτως εις το Κοινοβούλιον μέχρι του έτους 1878.
Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος αναγνωρίζων εις το πρόσωπον του Π. Μπούτου φιλοπονίαν, αντίληψιν και δραστηριότητα παρεκάλεσεν αυτόν όπως δεχθή την θέσιν του Διευθυντού της Αστυνομίας Αθηνών και δη εις λίαν ανώμαλον κατάστασιν πεποιθώς εις την επιτυχίαν. Πράγματι ο Π. Μπούτος τον Δεκέμβριον του έτους 1878 ανελάμβανε την Διεύθυνσιν της Αστυνομίας με πλήρη αυτενέργειαν.
Οποία υπήρξεν η δράσις του Μπούτου ως Διευθυντού της Αστυνομίας είναι αρκετόν να μαρτυρήση το γεγονός, ότι και σήμερον ακόμη υπάρχουσιν εν Αθήναις άνθρωποι, οίτινες μετ’ ευλαβείας αναφέρουσι την εποχήν εκείνην. Η ολιγόμηνος μέχρι του Μαρτίου 1879 υπηρεσία αυτού αφήκεν εποχήν αξιομνημόνευτον δια τα αστυνομικά χρονικά της Ελλάδος, αρκετήν ίνα περιλάβη ολόκληρον τόμον εις επεισόδια και δράσιν πραγματικήν. Παραιτηθείς είτα της θέσεως του Διευθυντού της Αστυνομίας, απεδύθη και αύθις εις τον εκλογικόν αγώνα γενόμενος βουλευτής κατά τας εκλογάς του Οκτωβρίου του 1881,
Ατυχώς όμως όλως αντίξοοι περιστάσεις διέστησαν τούτον προς τον αρχηγόν του Αλεξ. Κουμουνδούρον και προ του θανάτου εκείνου ο Π. Μπούτος μετέστη εις τας τάξεις του υπό τον Χαρίλαον Τρικούπην κόμματος. Το έτος 1885 λόγω των ανωμάλων τότε περιστάσεων παρακληθείς υπό του αειμνήστου Τρικούπη ανέλαβε και αύθις την Διεύθυνσιν της Αστυνομίας Αθηνών, αφ’ ης όμως μετά ένα περίπου μήνα απεχώρησε εκλεγείς είτα βουλευτής κατά τας εκλογάς του 1887 εν ευρεία περιφερεία. Απέτυχεν είτε δις κατά τας εκλογάς του 1890 και 1892 εκλεγείς είτε το 1895 αφ’ ότου και συνεχώς εξελέγετο υπό της επαρχίας του Μεσσήνης.
Εν βραχυλογία τοιούτος υπήρξεν ο πολιτικός βίος του μεταστάντος. Αλλ’ η πολιτική αυτού ιστορία αρχομένη από του έτους 1857 συνδέεται αρρήκτως τόσον με τα πολιτικά ήθη της εποχής εκείνης, όσον και με την σύγχρονον πολιτικήν ιστορίαν ώστε η ακριβής περιγραφή του πολιτικού του βίου να είναι και μία περιγραφή της από της εποχής εκείνης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδος.
Ο Περ. Μπούτος δημιουργήσας αυτός εαυτόν δια της φιλοπονίας είχεν αναγράψη ως κύριον αυτού πρόγραμμα εν τη σταδιοδρομία του την αλήθειαν δι’ ης και μόνης εν συνδυασμώ προς την σιδηράν θέλησιν ανήγαγεν εαυτόν εις αληθή λατρείαν προς τους πολυπληθείς αυτού πολιτικούς φίλους, ώστε σήμερον να αναφέρεται το όνομά του μετ’ ευλαβείας.
Είναι αληθές ότι τόσον επί Κουμουνδούρου, όσον και επί Τρικούπη έτυχε μεγάλης πολιτικής υποστηρίξεως δι’ ης ο Περικλής Μπούτος πολλά ηδυνήθη να παράσχη τη ιδιαιτέρα αυτού επαρχία, τα κοινωφελή, τα υδραυλικά Παμίσου, το εν Μεσσήνη Γυμνάσιον, τα Ειρηνοδικεία Μεσσήνης και αι πλείσται των δημοσίων οδών οφείλονται εις τον Περικλήν Μπούτον, ως και τα ελληνικά σχολεία δι’ ων ηδυνήθη να προαγάγη πνευματικώς τους επαρχιώτας του.
Εκείνο
όμως το οποίον κυρίως επραγματοποίησεν ο μεταστάς ήτο η καθησύχασις των
πολιτικών παθών.
Αφ’ ης ούτος περιεβλήθη υπό μεγίστης πολιτικής δυνάμεως εν τη επαρχία του
έπαυσε πάσα πολιτική διαμάχη εχθρότητος προσωπικής μεταφερθείσα εις το επίπεδον
της ευγενούς αμίλλης και δικαίως ο μεταστάς υπερηφανεύετο, ότι ουδέποτε έδωκεν
αφορμήν εις εκλογικάς συρράξεις.
Καθ’ όλον του τον βίον ούτε εκάπνισεν, ούτε έπιε καφφέ ή άλλα οινοπνευματώδη ποτά. Απέφευγε δε τρομερά την πολυλογίαν και τα καφφενεία.
Φύσει λιτός, απέφευγε τα επιδείξεις και την… οκνηρίαν.
Κατά την πρώτην παρουσίασίν του ως Διευθυντής της Αστυνομίας ενώπιον του Βασιλέως ηρωτήθη παρά της Α. Μεγαλειότητος οποία είναι τα καθήκοντα της αστυνομίας εν περιπτώσει θορυβώδους υπαιθρίους συνελεύσεως του λαού, ταραχθείς αμέσως απήντησεν ότι η Αστυνομία είναι παντού παρούσα αλλ’ αθέατος, και ως εκ της ταραχής του εκδηλωθείσης δι’ ισχυράς ερυθρότητος του προσώπου του απήλθε μεταβάς αμέσως παρά τω Αλ. Κουμουνδούρω προς ον υπέβαλε την παραίτησίν του ισχυρισθείς ότι δεν είναι μαθητής.
Ο Αλ. Κουμουνδούρος μειδιάσας είπεν αυτώ ότι ευχαρίστως θ’ αποδεχθή την παραίτησίν του, αλλά μετά την δευτέραν παρουσίασίν του ενώπιον της Α. Μεγαλειότητος. Ο βασιλεύς αντιληφθείς την πνευματικήν οξύτητα του ανδρός και την άμεσον αυτού δράσιν κατά την δευτέραν παρουσίασιν εδέχθη αυτόν λίαν φιλοφρόνως παρασχών μάλιστα έκτοτε προς αυτόν την ιδιαιτέραν τιμήν όπως παρουσιάζεται καθ’ οίαν δήποτε ημέραν, ην τιμήν διετήρησε μέχρις εσχάτων.
Ότε κατά το έτος 1892 επήλθον οι καταστρεπτικοί σεισμοί της Ζακύνθου και απεστάλησαν πλείστα βοηθήματα εις την Νήσον, ο βασιλεύς αναγνωρίζων την αξίαν του ανδρός διεμήνυσε προς τον πρόεδρον της Κυβερνήσεως Χ. Τρικούπην την επιθυμίαν του όπως μεταβή εις την Ζάκυνθον προς διανομή των βοηθημάτων, ο Περ. Μπούτος, Νομάρχης τότε της Αργολιδοκορινθίας, όπερ και εγένετο επιστρέψας εις την θέσιν του άμα τω πέρατι της αποστολής του.
Δια τας προς το έθνος υπηρεσίας του ήτο τιμημένος δια του ανωτέρω ταξιάρχου.
Εξελέγει άπαξ γραμματεύς, δις δε αντιπρόεδρος της Βουλής.
Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ ΠΕΡ. ΜΠΟΥΤΟΥ
-Μεγαλοπρεπής και συγκινητική
-Χιλιάδες κόσμου
-Επικήδειος του Παν. Μερλοπούλου
«ΘΑΡΡΟΣ» 27 Οκτωβρίου 1909
Η κηδεία του γηραιού βουλευτού της γείτονος επαρχίας Μεσσήνης, Περ. Μπούτου, εγένετο την Κυριακήν περί την μεσημβρίαν μετά πάσης επισημότητος.
Από της προηγουμένης εξ όλων των μερών της επαρχίας είχον συρρεύση φίλοι του μεταστάντος και πλείστοι όσοι εκτιμώντες αυτόν.
Εις χιλιάδες ολοκλήρους συνεποσώθησαν την Κυριακήν.
Εντεύθεν μετέβησαν οι πολιτευταί Δαγρές, Οικονομόπουλος και Σάλμας, εκ Μεσσήνης ο βουλευτής Νικητόπουλος, οι πολιτευταί, δήμαρχοι και κομματάρχαι των διαφόρων δήμων φίλοι και μη του μεταστάντος γηραιού πολιτευτού.
Η οικία αυτού είχε μεταβληθή εις αληθές προσκυνητήριον.
Όλοι έσπευδον να συλλυπηθούν τους οικείους του μεταστάντος και να δώσουν τω νεκρώ τον τελευταίον ασπασμόν, κατόπιν μακροχρονίου γνωριμίας, φιλίας και αγάπης.
Διότι, καθώς εγράφομεν προηγουμένως, ο μεταστάς ήτο αξιαγάπητος, οι φίλοι αυτού τον ελάτρευον, πολιτικούς δε εχθρούς κατώρθου να μη δημιουργή.
Ο καιρός όμως ήτο άθλιος. Έβρεχεν ακατάπαυστα και τούτο ημπόδισε την μεγαλυτέραν συρροήν του κόσμου.
Η κηδεία
Περί την 10 ώραν μετά τας συνήθεις ευχάς εν τω οίκω του ο νεκρός του μεταστάντος ωδηγήθη εις τον ναόν του Αγίου Ιωάννου ανεχόντων τας ταινίας του φερέτρου του Νομαρχούντος Καπετανάκη και του Δημάρχου Σκλήρη, του Μερλοπούλου και του Νικητοπούλου.
Προ της εξόδου του νεκρού άπασα η δύναμις του σταθμού Μελιγαλά απέδωκε κατά την κρατούσαν τάξιν τας προσηκούσας τιμάς εις τον μεταστάντα, φέροντα, ως γνωστόν, το παράσημον του Ταξιάρχου.
Προεπορεύοντο 9 στέφανοι εν όλω και η Φιλαρμονική Καλαμών. Ηκολούθει ατελείωτος σειρά κόσμου. Ο ναός κατεκλύσθη υπό του κόσμου.
Μετά την ακολουθίαν ο πρώην βουλευτής και Υπουργός της Δικαιοσύνης Μερλόπουλος εξεφώνησε τον επικήδειον. Ο Μερλόπουλος μετά της διακρινούσης αυτόν ρητορικής τέχνης και απαραμίλλου ευγλωτίας έπλεξε το εγκώμιον του μεταστάντος χαρακτηρίσας αυτόν εν όλη τη εξελίξει του τε πολιτικού και κοινωνικού του σταδίου.
Ο επικήδειος του Μερλοπούλου προεκάλεσε ζωηροτάτην συγκίνησιν και δάκρυα και λυγμοί επηκολούθησαν κατόπιν εν τω «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν».
Ο ενταφιασμός
Εκείθεν ο νεκρός ωδηγήθη εις την τελευταίαν του κατοικίαν εν τω χώρω της Πανηγυρίστρας ένθα ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου κατόπιν αποφάσεως του Δημ. Συμβουλίου απεφασίθη να ενταφιασθή ο μεταστάς, διότι ούτος υπήρξεν ο δημιουργός της πανηγύρεως, εκ της οποίας τόσων ωφελημάτων απολαμβάνει ο Μελιγαλάς. Ο νεκρός του εκλιπόντος πολιτευτού δια της συνήθους τελετής κατεβιβάσθη εις τον τάφον και εκείθεν εν ενδομύχω θλιβερώ αποχαιρετισμώ όλοι οι συρρεύσαντες απήλθον εις τον βαρυπενθούντα οίκον του θανόντος και συνελυπήθησαν τους οικείους αυτού.
Ο διάδοχός του
Εκλιπόντος πλέον του Περ. Μπούτου το ενδιαφέρον εστράφη περί του διαδόχου αυτού, αφού, ως γνωστόν, ο μεταστάς δεν είχε νυμφευθή.
Και δικαιωματικώς μεν η διαδοχή ανήκει εις τον υιόν του αδελφού του Ιωάννου ομώνυμον Περικλήν Μπούτον, επειδή όμως ούτος ανήλικος ων δεν δύναται ν’ εκτεθή κατά την αναπληρωματικήν εκλογήν. Δια τούτο συνελθόντες προχθές οι φίλοι του κόμματος μετ’ ενθουσιασμού υπέδειξαν τον επ’ ανεψιά εγγονόν του Γ. Λυμπερόπουλον, ιατρόν, διατελέσαντα και άλλοτε βουλευτήν της επαρχίας Μεσσήνης.
Ούτω εν τη επαναληπτική εκλογή θέλει πλέον εκτεθή ούτος ως υποψήφιος του Μπουτικού κόμματος.
Κατά την επαναληπτικήν ταύτην εκλογήν θα εκθέσουν υποψηφιότητα και άλλοι και ως βέβαιος θεωρείται ο Αλκ. Δεληγιάννης.
