Οι περιορισμοί στις μετακινήσεις και στα ταξίδια, οι μάσκες σχεδόν παντού, ο κίνδυνος και ο φόβος μόλυνσης και μετάδοσης του αόρατου εχθρού που μας έχει κλείσει όλους… στο καβούκι μας και μας απαγορεύει τις αγκαλιές και τις συγκεντρώσεις, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον αθλητισμό και εν γένει τις αγαπημένες μας ασχολίες, αποτελούν μια δυστοπική πραγματικότητα που μοιράζεται σχεδόν όλος ο πλανήτης εδώ κι ένα χρόνο, χωρίς κανείς να ξέρει πότε θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.
Αγκαλιές, συγκεντρώσεις και πάρτυ, ταξίδια και βόλτα για καφέ, ειδικά στην παραλία της Καλαμάτας, είναι κάποια από όσα ανυπομονούμε να κάνουμε όταν αρθούν οι περιορισμοί, κρατώντας έως τότε αντιστάσεις όπως μπορεί ο καθένας: με διάβασμα, δημιουργική απασχόληση και διασκέδαση στο σπίτι, βόλτες και άθληση στη φύση, επικοινωνία με φίλους και αγαπημένους, ενδοσκόπηση και αυτοβελτίωση.
Ας μην ξεχνάμε να επικεντρωνόμαστε και σε ό,τι θετικό μπορεί να υπάρχει γύρω μας και μέσα μας, όπως προτρέπει η Βασιλική, η οποία απάντησε, μαζί με μερικές δεκάδες συμπολίτες μας, στο παρακάτω τριπλό ερώτημα που έθεσε το «Θ»:
Τι σε δυσκολεύει περισσότερο με την καραντίνα και τον κορωνοϊό, ποιο είναι το «αντίδοτο» για να αντιμετωπίζεις όλη αυτή την κατάσταση και το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις όταν… ελευθερωθούμε;
Βασίλης Διαγούπης
Αυτό που δυσκολεύει περισσότερο τον Βασίλη είναι «ότι πλέον δεν μπορώ να βγω ελεύθερα έξω με φίλους ή μόνος μου, για μια βόλτα, για έναν καφέ, για αθλητική δραστηριότητα». Όσον αφορά στο «αντίδοτο» για την όλη κατάσταση, «είναι για μένα προσωπικά ατομική γυμναστική στο σπίτι και διάβασμα. Από βιβλία και εφημερίδες μέχρι ό,τι άλλο πέσει στα χέρια μου και έχει ενδιαφέρον» συμπληρώνει και καταλήγει: «Τέλος, το πρώτο πράγμα που θέλω όταν ελευθερωθούμε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις, είναι να συναντήσω ανθρώπους που ίσως είχα παραμελήσει και δεν είχα καταλάβει την πραγματική τους αξία. Επίσης να ζω κάθε μέρα, κάθε στιγμή όσο πιο πολύ και πιο έντονα μπορώ, γιατί ένα μάθημα που πήραμε από αυτή την κατάσταση είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, είτε είναι λίγα είτε πολλά».
Στέλλα και Γιάννης
Η Στέλλα και ο Γιάννης είναι ένα νεαρό ζευγάρι που διαμένει στην Καλαμάτα.
Τον Γιάννη δεν τον επηρεάζει τόσο γιατί είναι ναυτικός, οπότε όσο είναι στεριά χαλαρώνει και δεν έχει να «τρέχει» για κάτι. Το μόνο ίσως που τον δυσκολεύει είναι το να θέλει να κάνει μια εκδρομή όσο είναι στεριά και δεν μπορεί.
Η Στέλλα λέει: «Για μένα είναι λίγο “πακέτο” με την έννοια της ανεργίας. Ήταν που ήταν η κατάσταση ένα χάλι μαύρο με την αγορά εργασίας, έχει απογίνει τώρα.
Το αντίδοτο τώρα, είναι οι τηλεοπτικές σειρές, τα τηλεφωνήματα σε φίλους καλούς που έχουμε χωριστεί μετά τις σπουδές μας. Οπότε αυτά είναι τα κυριότερα. Δίνω και παίρνω χρόνο σε αγαπημένους, έστω και μέσω τηλεφώνου και βιντεοκλήσης.
Το πρώτο πράγμα, φυσικά, που θέλω να κάνω είναι να επιστρέψω στην κανονικότητα. Όλος ο κόσμος να επιστρέψει στους κανονικούς του ρυθμούς, να ασχοληθώ με αυτά που θέλω, να κάνω μια βόλτα χωρίς να στείλω μήνυμα και να φύγουμε από τη φάση της σχεδόν χούντας που έχουμε υποβληθεί».
Νίκος Παπαδημητρίου
Ο εγκλεισμός, τα όνειρα, ταξίδι… είναι η σύντομη απάντηση του καθηγητή Νίκου Παπαδημητρίου και εξηγεί: «Ο εγκλεισμός, η αδυναμία να ταξιδέψω, η ακύρωση πολλών μετακινήσεων, αλλά και η (επανα)δημιουργία ενός προσωπικού κόσμου στο σπίτι… Τα όνειρα, γενικώς! Παλιά βιβλία, μουσικές, φωτογραφίες, η αίσθηση ότι όλα αυτά υπάρχουν, βοηθά στην απομάκρυνση της δυσάρεστης γεύσης του εγκλεισμού.
Το ταξίδι της επιστροφής που ενώνει όλα τα προηγούμενα σε ένα, δίνοντάς τους έτσι νόημα! Αθήνα, Λονδίνο, Σαν Φρανσίσκο, μόλις ανοίξουν και πάλι οι ουρανοί!».
Γιάννης και Δημήτρης
Για τον Γιάννη και τον Δημήτρη από το Tamper καφέ στην οδό Φαρών ο περιορισμός της ελευθερίας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και η συνάντηση με την παρέα τους είναι αυτό που επιθυμούν πιο πολύ. Το “καταφύγιο” του Δημήτρη είναι τα παιχνίδια στον υπολογιστή, ενώ ο Γιάννης προσπαθεί να γεμίζει όσο γίνεται πιο δημιουργικά το χρόνο του.
Παναγιώτης Στάθης
Το ποδόσφαιρο και οι προπονήσεις είναι αυτό που λείπει περισσότερο από τον Παναγιώτη Στάθη, όμως ταυτόχρονα η «καραντίνα» τού έχει δώσει το χρόνο για να διαβάσει διάφορα βιβλία και «τεχνικά», σχετικά με τη βασική του επιστήμη, την ιατρική και πάνω στην προπονητική, αλλά και γενικότερου ενδιαφέροντος.
Ένα ταξίδι στη δεύτερη πατρίδα του, τη Σκωτία, και φυσικά η επιστροφή στις προπονήσεις είναι από τα πρώτα που θέλει να κάνει όταν αρθούν οι περιορισμοί λόγω της πανδημίας.
Φωτεινή Παναγοπούλου
Για τη Φωτεινή η έλλειψη ελευθερίας κινήσεων είναι το δυσβάσταχτο μέρος της «καραντίνας». Η μουσική και η τηλεφωνική επικοινωνία με φίλους είναι το «αντίδοτο» για να αντιμετωπίζει τη δύσκολη κατάσταση, ενώ «μια μεγάλη βόλτα και καφεδάκι στην παραλία» είναι αυτό που επιθυμεί να κάνει όταν αρθούν τα περιοριστικά μέτρα.
Θοδωρής Τσεκούρας
Αρκετά απαισιόδοξος για «την επόμενη μέρα», ο Θοδωρής απαντά στο τριπλό ερώτημα: «Αυτή τη στιγμή επικρατεί μεγάλη ασάφεια για την επόμενη ημέρα, δεν μπορείς να προγραμματίσεις σχεδόν τίποτα ακόμη και σε βάθος λίγων ημερών.
Νιώθω σαν να βρίσκομαι στην κορυφή ενός τεράστιου κύματος που ακόμη δεν έχει φτάσει στο ψηλότερο σημείο. Όταν το κύμα αρχίσει να κατεβαίνει, το μέγεθος της καταστροφής θα είναι τεράστιο, είναι αναπόφευκτο.
Το αντίδοτο; Μακριά από τα καταθλιπτικά και αναξιόπιστα ΜΜΕ, διάβασμα, περίπατοι, ποδήλατο και παρέα με την απαιτούμενη προσοχή με λίγους και καλούς φίλους.
Το πρώτο πράγμα που θα κάνω; Απλά να τελειώσει, αλλά αν επιμένεις στην ερώτηση, ίσως πάω Πειραιά που μου έχει λείψει…».
Μαρία Πέτρουλα
Στην όγδοη δεκαετία της ζωής της η κα Μαρία μάς τα είπε ή μάλλον μας τα έγραψε αρκετά ποιητικά, δίνοντας παράδειγμα δύναμης και αντίστασης: «Αισθάνομαι εγκλωβισμένη. Ασφάλεια ή ελευθέρια; Με δυσκολεύει το ζύγιασμα. Υιοθετώ μηχανισμούς άμυνας, όπως: διαβάζω περισσότερο, τραγουδώ, μιλάω με την οικογένεια και τους διαβεβαιώνω ότι είμαι δυνατή (μεταξύ μας, υπερβολές). Αγαπώ περισσότερο, κατανοώ συμπεριφορές φίλων και γνωστών και γενναιόδωρα συγχωρώ. Κάνω την αυτοκριτική μου, δε μ’ ακούει κανείς και, ως εκ τούτου, είμαι ειλικρινής. Αρνούμαι ν’ ακούω ειδήσεις, γιατί σέβομαι τη διανοητική μου επάρκεια.
Όταν όλα τελειώσουν και αφού μετρηθούμε και δηλώσουμε όλοι παρόντες, οικογένεια, φίλοι, γνωστοί και γείτονες, θα ανοίξω μεγάλες αγκαλιές και το γέλιο μου θα ακουστεί στα πέρατα του ουρανού…».
Στασινός Μπόβης
Ο Στασινός βλέπει την κατάσταση πιο σφαιρικά και προβληματίζεται για τον παγκόσμιο αντίκτυπο της πανδημίας, ενώ η επαφή με τη φύση, οι επαγγελματικές του ασχολίες, αλλά και η αυτοβελτίωση είναι το… φάρμακό του:
«1) Περισσότερο με δυσκολεύει η εξέλιξη αυτής της κατάστασης με τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει και εξακολουθεί να δημιουργεί σε παγκόσμιο επίπεδο: ανεργία, φτώχεια, πείνα… και γενικότερα οικονομική, κοινωνική και ψυχική εξαθλίωση…
2) Ως αντίδοτο χρησιμοποιώ την καθημερινή σχεδόν ενασχόλησή μου έξω στη φύση, καλλιεργώντας τους οικογενειακούς ελαιώνες μου και στηρίζοντας την επαγγελματική μου αποκατάσταση ως παραγωγός ποιοτικού πιστοποιημένου ελαιολάδου και ελιών (βιολογικό και ΠΟΠ Καλαμάτα), καθώς και με την ενασχόλησή μου με την ενδοσκόπηση, ανεβάζοντας την αυτοπεποίθησή μου, για να αντιμετωπίζω καλύτερα τις υπάρχουσες δυσκολίες…
3) Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω είναι να βρεθώ με φίλους, φίλες και δικούς μου ανθρώπους, απολαμβάνοντας έναν ωραίο καφέ στην παραλία της Καλαμάτας».
Νάντια και Μαρίνα
Η μαμά Νάντια και η κόρη της Μαρίνα βιώνουν αρκετά δύσκολα, αλλά και κατά το δυνατόν δημιουργικά την «καραντίνα».
«Προσωπικά εμένα με δυσκολεύει η έλλειψη ιδιωτικότητας εντός του σπιτιού. Και κατά δεύτερον, η έλλειψη επιλογής εξωτερικών δραστηριοτήτων. Για να αντιμετωπίσω, όσο είναι αυτό δυνατόν, την κατάσταση, βρήκα χρόνο για να ασχοληθώ με “απωθημένα”, όπως είναι η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Όταν βγούμε από την καραντίνα και ξεπεράσουμε την πανδημία, το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω είναι να επισκεφτώ τη μητέρα μου στο εξωτερικό» σημειώνει η Νάντια και η Μαρίνα προσθέτει τη δική της «σκοπιά»: «Εμένα με δυσκολεύει η πολύωρη χρήση του υπολογιστή για να καλύψω τις απαιτήσεις της σχολής μου και επίσης η απαγόρευση εξωτερικών δραστηριοτήτων ομαδικού τύπου. Ως αντιμετώπιση δεν έχω βρει κάτι το δραστήριο παρά μόνο τις σειρές και ταινίες στο Netflix. Πιστεύω αυτό που θα ήθελα να κάνω πρώτα από όλα είναι να βγω με την παρέα σε κάποιο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης».
Νινέτα Σωτηράκη
Ανάμεσα στις πολλαπλές υποχρεώσεις της που δε σταματούν με τα περιοριστικά μέτρα για τον κορωνοϊό, η Νινέτα πρόλαβε να… συνεισφέρει στο ρεπορτάζ, γράφοντας τα εξής: «Δυσκολία: να ισορροπήσει τηλεργασία και οικογενειακές υποχρεώσεις. Αντίδοτο: κλειστή τηλεόραση, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι θα κάνω μετά: ένα μικρό ταξίδι στην Αθήνα να δω τους δικούς μου ανθρώπους».
Άννα Σκάρπα
«Με δυσκολεύει η απουσία ανθρώπινης επαφής με τη μορφή τόσο χειραψίας και όσο και αγκαλιάς. Περπατάω και παρατηρώ παιδιά που παίζουν και γελούν και είναι ανθρώπινα όσο εμείς ξεχάσαμε και παίρνω δύναμη…
Θέλω να ξαναβρεθώ από κοντά με αγαπημένους φίλους και συναδέλφους που έχω να δω ένα χρόνο τώρα και να ταξιδέψουμε μαζί…» μας είπε η Άννα.
——-
Δήμητρα
«Λοιπόν, για την πρώτη ερώτηση: αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο με την καραντίνα αρχικά και έπειτα με τον κορωνοϊό είναι ο περιορισμός σε πολλά πράγματα που είχαμε δεδομένα στην καθημερινότητά μας. Όπως το να πας για ψώνια ή για έναν καφέ χωρίς να στείλεις μήνυμα ή να φοράς μάσκα, μέχρι το να βρεθείς με δικούς σου ανθρώπους, όπου ναι μεν μπορείς, περιορισμένα βέβαια, να το κάνεις, αλλά δεν μπορείς ούτε να τους αγκαλιάσεις ούτε να τους φιλήσεις. Σε όλους μας πλέον υπάρχει ο φόβος μην το μεταδώσουμε ή μην το κολλήσουμε στους άλλους.
Αν και είμαι από τους ανθρώπους που συνεχίζουν να εργάζονται κανονικά εν μέσω πανδημίας και καραντίνας, το “αντίδοτο” για να αντιμετωπίσω όλη αυτή την κατάσταση είναι να κάνω πράγματα που με χαλαρώνουν, όπως μουσική, ταινίες ή να ζωγραφίζω όταν βρίσκομαι στο σπίτι μου, και γενικά πράγματα που θα έκανα και εκτός καραντίνας μέσα στο σπίτι για να δώσω μια μικρή αίσθηση “κανονικότητας” στον εαυτό μου.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό για όταν ελευθερωθούμε είναι να προγραμματίσω ένα ταξίδι. Είτε Ελλάδα είτε εξωτερικό. Σίγουρα θα ήθελα να έχω την κοινωνική ζωή που είχα πριν και την επαφή με τους ανθρώπους και, τέλος, την ανάκτηση της “ελευθερίας κινήσεων”, όπως το έχω χαρακτηρίσει. Το να μπορώ να πάω όπου θέλω ό,τι ώρα θέλω».
Πάνος Μπαλιάμης
«Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι ότι δεν μπορώ να πάω να δω τους γονείς μου στο Μόναχο της Γερμανίας όπου ζουν… Την καραντίνα την αντιμετωπίζω με πολύ περπάτημα και πολλές εξορμήσεις για πεζοπορία στο βουνό …
Το πρώτο πράγμα, όταν τελειώσει όλο αυτό, θα είναι να πάω στον τόπο καταγωγής μου, στα Γρεβενά, για μικροεπισκευές και συντήρηση στο σπίτι των γονιών μου».
Γωγώ και Παναγιώτης
«Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει δραματικά λόγω της δουλειάς. Όμως, δε νιώθω ελεύθερη να επιλέγω την μη έξοδο, με υποχρεώνουν. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να πάω να περπατήσω χωρίς να πρέπει να έχω σκεφτεί να στείλω μήνυμα. Αυτό με καταπιέζει…
Ο γιός μου λέει ότι τον δυσκολεύει που δε δουλεύει και δεν ξέρει τι να κάνει την ενέργεια που έχει. Τα video games είναι μια διέξοδος σε αυτή την κατάσταση, που βιώνει ακόμα πιο έντονα, εγκλωβισμένος, μόνος του στην Αθήνα. Το πρώτο πράγμα που θέλει να κάνει είναι βόλτα με τους φίλους του, ελεύθερος».
Κώστας Μάργαρης
«Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι το συνεχές αίσθημα του περιορισμού.
Το “αντίδοτο” για όλη αυτή την κατάσταση που περνάω και περνάμε είναι το περπάτημα και ο υπολογιστής. Αυτό που θέλω περισσότερο είναι να πάω με αγαπημένα πρόσωπα για ένα φαγητό, χωρίς την πίεση του χρόνου, και ένα ολιγοήμερο ταξίδι με το αμάξι μου».
Γιώργος Σκλήκας
«Μου λείπει η δουλειά μου και η επαφή μου με τα παιδιά. Φυσικά, θα ήθελα να μπορούμε να τραγουδάμε όπως πριν, χωρίς τα περιοριστικά μέτρα. Ελπίζω να έρθει γρήγορα αυτή η στιγμή! Μια εκδρομή με τη χορωδία είναι αυτό που θα ήθελα να κάνω πιο πολύ… Τα άλλα δε μου λείπουν. Δε με περιορίζουν αλλιώς τα μέτρα».
Κατερίνα Πουλοπούλου
«Ο καθένας βιώνει με το δικό του τρόπο την κατάσταση… Κατ’ αρχήν συμφωνώ με τα μέτρα για προστασία της δημόσιας υγείας κι έτσι προσαρμόστηκα και είδα τη θετική πλευρά (αν και τις τελευταίες ημέρες όλο αυτό με έχει κουράσει). Το ” αντίδοτο” είναι η δουλειά μου, όσο μπορούσα να την διεκπεραιώσω με εγκλεισμό, κλειστά δικαστήρια, υποθέσεις να αναβάλλονται, τηλεδιασκέψεις, άνθρωποι να μην μπορούν να μετακινηθούν αλλά να τους έχεις επαγγελματικά ανάγκη, υπηρεσίες να μη εξυπηρετούν εύκολα παρά αν σε περνούσαν από κόσκινο, υπηρεσίες Δικαστηρίων να υπολειτουργούν, έγγραφα που έχεις ανάγκη αλλά δεν μπορείς εύκολα να πάρεις αντίγραφο και γενικά έπρεπε να κάνω τη δουλειά μου μέσα από μια αλλαγή επαγγελματικών συνηθειών που έρχονται και εδραιώνονται όλο και περισσότερο και δε θα φύγουν. Είναι το μετά εποχής ” lockdown”.
Πέρυσι, στον πρώτον εγκλεισμό (τον Μάρτη), όταν δε λειτουργούσε τίποτα, είχα ασχοληθεί με πράγματα που με ευχαριστούσαν, με το σπίτι μου, με τη μαγειρική… είχα αφιερώσει περισσότερο χρόνο στον Λάκη και σε χαζολόγημα…
Μετά το καλοκαίρι και με το δεύτερο εγκλεισμό έπρεπε να δουλέψω με τις όποιες παραπάνω δυσκολίες… και δεν έχω την πολυτέλεια της προσδοκίας ενός μισθού.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω; Μια βαθιά αγκαλιά με τους ανθρώπους που αγαπάω και ένα ταξίδι εκτός συνόρων σπιτιού, νομού, χώρας!».
Βίκυ Καραμπάτσου
«Η ανασφάλεια της αγοράς και το “κάθισμα” των επιχειρήσεων έχουν δημιουργήσει αβεβαιότητα για το μέλλον το επαγγελματικό, καθώς και για τα άτομα που απασχολώ στην επιχείρησή μου. Ατομικά μού λείπουν οι καθημερινές συνήθειες και επαφές και δράσεις με τις οποίες ήταν γεμάτη η ζωή μου.
“Αντίδοτο” για μένα, ειδικά στη δεύτερη καραντίνα που ψυχολογικά με επηρέασε περισσότερο, είναι ο ερχομός της εγγονής μου από το γιο μου. Η μικρή έφερε μιαν άλλη διάθεση στο σπίτι και γέμισε τον άχαρο ρόλο που μου επέβαλε η καραντίνα με ένα δημιουργικό, αυτόν της γιαγιάς.
Μόλις ελευθερωθούμε θέλω ειλικρινά να κάνω μια μάζωξη, να αγκαλιαστούμε ελεύθερα, να φάμε και να πιούμε όλοι μαζί και να χορέψουμε το χορό της απελευθέρωσης και της επιθυμίας να μη το ξαναζήσουμε».
Βασιλεία Χανδρινού
«Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι ότι δεν μπορώ να δω δικούς μου ανθρώπους που μου έχουν λείψει.
Την καραντίνα την αντιμετωπίζω με υπομονή, καθώς δεν έχουν αλλάξει πολλά στην καθημερινότητά μου, εάν εξαιρέσεις την απαγόρευση κυκλοφορίας μετρά τις 9.00! Συνεχίζω να εργάζομαι και να κάνω τις δραστηριότητες που έκανα…
Το πρώτο πράγμα όταν τελειώσει όλο αυτό θα είναι να κάνω ένα πάρτι με τους αγαπημένους μου!»
Φίλιππος Παπαδημητρίου
«1) Με δυσκολεύει κυρίως η συνεχής χρήση της μάσκας και η καθημερινή φροντίδα να είμαι τυπικώς “εντάξει” όταν βγαίνω έξω, για να μη δεχθώ το δυσβάστακτο πρόστιμο μόνο και μόνο από αμέλεια!
2) Η αξιοποίηση του χρόνου κατά τον οποίο αναγκαστικά παραμένω στο σπίτι με κάτι το δημιουργικό. Κυρίως τον αξιοποιώ διαβάζοντας από πολλές πηγές για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αφού φέτος συμπληρώνονται και τα 200 χρόνια από την έκρηξή της!
3) Θέλω να αγκαλιάσω την κόρη μου, η οποία σπουδάζει στην Αθήνα και έχω να τη δω από κοντά εδώ και μήνες, από το καλοκαίρι που μας πέρασε!».
Λέττα Πετρουλάκη
«Τους τελευταίους μήνες καραντίνας που βιώνουμε, με ενοχλεί που δεν μπορώ να ταξιδέψω για να δω τα παιδιά και τα εγγόνια μου, στην Αθήνα. Με δυσκολεύει που δεν έχω επαφή με τους φίλους μου, που δεν μπορώ να αγκαλιάσω και να φιλήσω, που υπάρχει παύση πολιτιστικής δράσης και δημιουργίας γενικότερα και ειδικότερα στην Πειραματική Σκηνή. Μου λείπει η δυνατότητα να πάω θέατρο και κινηματογράφο. Με ενοχλεί ο υποχρεωτικός εγκλεισμός και η έλλειψη ελευθερίας.
Το μόνο αντίδοτο που έχω βρει για να ξεχάσω την απομόνωση, τις δυσκολίες της καραντίνας και να μη σκέπτομαι τον κίνδυνο του κορωνοϊού, είναι η ασχολία μου με δημιουργικά πράγματα, όπως είναι η κατασκευή διαφόρων ειδών κούκλας, διακοσμητικών ή θεατρικών, η ζωγραφική, το γράψιμο παραμυθιών και η ενασχόλησή μου με το διαδίκτυο για ενημέρωση ή για να βλέπω ταινίες.
Το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν ελευθερωθούμε, είναι να ταξιδέψω στην Αθήνα για να δω τα παιδιά και τα εγγόνια μου, να συναντηθώ εδώ με τους φίλους μου και τη θεατρική ομάδα των παιδιών της Πειραματικής Σκηνής και να πάω ένα βράδυ στον κινηματογράφο».
Φωτεινή Βασιλοπούλου
«Αυτό μου με δυσκολεύει περισσότερο δεν είναι τόσο οι αλλαγές στην καθημερινότητά μου και την επαγγελματική μου απασχόληση, όσο ο φόβος μήπως γίνω αιτία να νοσήσουν ευάλωτα άτομα στο στενότερο κι ευρύτερο περιβάλλον μου.
Το “αντίδοτο” για να αντιμετωπίσω την παρούσα, όπως και άλλες δύσκολες εξωτερικές καταστάσεις που ανά καιρούς ενσκήπτουν, είναι να εφευρίσκω μηχανισμούς εσωτερικής ισορροπίας και ψυχραιμίας. Επίσης, η ευλαβική τήρηση των μέτρων και αποφυγή ενημέρωσης-τρομοκράτησης από ακραίες φωνές και μέσα.
Όταν βγούμε από την περιπέτεια, το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να αγγίξω».
Βασιλική Κατέρη
«-Τι σε δυσκολεύει περισσότερο με την καραντίνα και τον κορωνοϊό;
Έχω βρει τους μηχανισμούς, χρόνια τώρα, να μετατρέπω τη δυσκολία σε εποικοδομητική συνθήκη. Το γεγονός, λοιπόν, αυτό, μέχρι στιγμής, θα έλεγα ότι με διευκολύνει, δίνοντάς μου τον απαιτούμενο χρόνο να μπορέσω να οργανώσω και να δρομολογήσω καλύτερα τα επόμενα επαγγελματικά μου βήματα.
–Ποιο είναι το “αντίδοτο” για να αντιμετωπίζεις όλη αυτή την κατάσταση;
Το να επικεντρώνομαι σε ό,τι θετικό μπορεί να υπάρχει γύρω μου και μέσα μου. Πάντα αυτό κάνω άλλωστε και εκ του αποτελέσματος, είναι μια απόλυτα πετυχημένη συνταγή!
-Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις όταν… ελευθερωθούμε;
Να πάω να δω και να αγκαλιάσω τα παιδιά μου, τους γονείς μου, τον εγγονό μου, τους φίλους μου…».
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
