«Οι ιδιαιτερότητες υπάρχουν στις φοβίες και τις προκαταλήψεις και ποτέ στα συναισθήματα»
Τα ζώα με αναπηρίες συνήθως δεν είναι πρότυπα ομορφιάς, συχνά συμβαίνει η εικόνα τους να είναι απωθητική και σίγουρα η φροντίδα τους έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις. Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που γατάκια ή σκυλάκια με σωματικές ελλείψεις, ακρωτηριασμούς ή δυσμορφίες εγκαταλείπονται, μένουν στα αζήτητα των καταφυγίων ή ο κόσμος τα προσπερνά στο δρόμο αδιάφορα, με επιφανειακό οίκτο, αν όχι με αποστροφή.
Όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι με ευρύτητα σκέψης και μεγαλείο ψυχής βάζουν στη ζωή τους ένα τέτοιο ζώο, είτε από ανάγκη (δε θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα μιας κοπέλας που κουβαλούσε στην παραλία του Φιλοξένια το μεγαλόσωμο ανάπηρο σκύλο της, υποστηρίζοντας με έναν ιμάντα τα πίσω πόδια του) είτε από επιλογή.
Όπως αποδεικνύεται, οι ιδιαιτερότητες που έχουν αυτά τα κατοικίδια είναι η μεγαλύτερη συναισθηματική ανταποδοτικότητα και εκείνοι που τα υιοθετούν, εκτός από μια ευκαιρία ζωής που δίνουν σε ένα καταδικασμένο πλάσμα -κάτι που συνιστά μια διπλή πράξη αγάπης-, ανορθώνουν το ανθρώπινο ανάστημα και σπάζουν τα στερεότυπα, ανοίγοντας το δρόμο για να αλλάξουμε τη σκέψη μας, όχι μόνο όσον αφορά στα ζώα με αναπηρίες, αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με το διαφορετικό.
Να τρεις ιστορίες που το αποδεικνύουν…
Ο τυχερός Ρούντολφ
Ο Ρούντολφ είναι ένα γατάκι που έχασε το ένα του μάτι από κάποια ασθένεια όταν ήταν μωρό. Στάθηκε πιο τυχερός από τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του, που μεγαλώνουν στο δρόμο με το ίδιο πρόβλημα (και ακόμη ψάχνουν για σπίτι), καθώς υιοθετήθηκε πριν από περίπου 1,5 μήνα από την οικογένεια της κας Κωνσταντίνας. Η ίδια μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της συμβίωσης με το μικρό Ρούντολφ, όπως τον ονόμασαν: «Χθες ο μικρούλης έκανε το πρώτο του εμβόλιο και η γιατρός ενθουσιάστηκε με την άριστη κατάσταση της υγείας και το γλυκό και ήρεμο χαρακτήρα του. Ζυγίζει τώρα 1.500 γρ. Είναι πανέξυπνος και γλυκύτατος. Όταν αποφασίσαμε να βάλουμε ένα γατάκι στη ζωή μας, το μοναδικό κριτήριο ήταν να είναι μικρό σε ηλικία και έτσι να εξοικειωθεί πιο εύκολα με το περιβάλλον ενός σπιτιού, που έτσι κι αλλιώς είναι εντελώς διαφορετικό από το φυσικό περιβάλλον.
Χαρήκαμε πάρα πολύ όταν πολύ γρήγορα μας δόθηκε η ευκαιρία να το πάρουμε μαζί μας. Από εκεί και πέρα, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στη συμβίωση με ένα γατάκι που απλά είχε περισσότερο ανάγκη από ιατρική φροντίδα. Με την κατάλληλη αγωγή όλα τα θέματα αυτής της φύσης εξελίχτηκαν άριστα και ούτε εμείς ούτε ο μικρός Ρούντολφ αισθανθήκαμε οποιαδήποτε στιγμή ότι υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα.
Αντίθετα, ο ήρεμος χαρακτήρας του και η παιχνιδιάρικη διάθεσή του μας έχουν “σκλαβώσει” και μας κάνει την κάθε μέρα μας πιο όμορφη με την παρουσία του.
Οι ιδιαιτερότητες υπάρχουν στις φοβίες και στις προκαταλήψεις και ποτέ στα συναισθήματα…».
Ο καρδιοκατακτητής Ρούλης
Ο Ρούλης είχε ελάχιστες πιθανότητες να υιοθετηθεί, αλλά και να επιβιώσει για περισσότερο εκεί έξω, όντας ένας εντελώς τυφλός γάτος, ήδη τριών ετών, που ήταν αδέσποτος. Έως ότου τον είδε η Στέλλα σε μια φωτογραφία στο facebook…
-Γιατί αποφάσισες να υιοθετήσεις έναν τυφλό γάτο, ενώ θα μπορούσες να πάρεις ένα όμορφο αψεγάδιαστο γατάκι;
Αρχικά να πω πως η απόφαση ήταν κοινή με το φίλο μου. Άρα, ο Ρούλης έχει και μπαμπά και μαμά! Πώς έγινε λοιπόν; Έγινε επειδή μου έκανε το “κλικ” από μια και μόνο φωτογραφία που είδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν τον είδα ποτέ με οίκτο, ούτε στιγμή. Ακόμα και τώρα που είμαστε μαζί περίπου ενάμιση μήνα. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ με τρόπο ώστε να τον λυπηθώ για κάτι που του λείπει. Του λείπουν τα ματάκια του, αλλά έχει τα μάτια της ψυχής και αυτό αρκεί. Αψεγάδιαστος και όμορφος είναι κι αυτός, όπως είναι όλα τους.
Όλοι οι δικοί μου χάρηκαν που υιοθέτησα άλλο… γατοπαιδάκι. Με ρώτησαν μόνο εάν θα είναι λειτουργικός και αν θα μπορεί να παίζει και να χαίρεται. Από αυτό και έπειτα ξέρουν πως είμαι υπεύθυνη. Πρώτα από όλα, τον αγαπάω και, κατά συνέπεια, τον αγαπούν και εκείνοι.
-Πώς ήταν η προσέγγιση και προσαρμογή του στο σπίτι;
Στην αρχή δεν έβγαινε από το δωμάτιο, ήταν αρκετά φοβισμένος. Την πρώτη μέρα δεν έφαγε και δεν ήπιε νερό καθόλου. Του είχα δείξει πού είναι τα μπολ του και η λεκάνη του. Τη δεύτερη μέρα πήγαινε στη λεκάνη και ξάπλωνε (ενώ άλλος είναι ο σκοπός της άμμου). Εκείνη την ημέρα έφαγε και ήπιε νερό. Τώρα, μετά τον ενάμιση μήνα, έχει μάθει όλο το σπίτι, και τις τελευταίες μέρες κοιμάται στον καναπέ. Αυτά που έμαθε από τις πρώτες μέρες είναι τα χαλιά για να ξύνει τα νύχια του και τις κουρτίνες, τις οποίες χρησιμοποιεί για τον ίδιο σκοπό!
Πλέον ανεβαίνει με άνεση στα έπιπλα, τρέχει, πηγαίνει στη λεκάνη του και στα μπολ του κανονικά, δηλαδή ό,τι κάνει ένα γατάκι με όραση, τα κάνει και ο Ρούλης.
-Τι δυσκολίες έχει αυτή η συμβίωση;
Απολύτως καμία. Θέλει μια πιο ειδική προσέγγιση, όμως δεν την ονομάζω δυσκολία. Όταν μπαίνω στο σπίτι πριν ακόμα ανοίξει η πόρτα φροντίζω να του μιλάω, ώστε να καταλαβαίνει ότι ήρθα από τη φωνή μου.
Το επόμενο είναι ότι πρέπει να μην αφήνω ανοιχτές μπαλκονόπορτες εάν δεν είμαι εδώ, γιατί είναι επικίνδυνο -αν και αυτό εάν δεν είναι προφυλαγμένα τα μπαλκόνια, είναι επικίνδυνο για όλα τα γατάκια. Μια ακόμα ειδική προσέγγιση είναι πως όταν κοιμάται, προσέχω να τον χαϊδέψω απαλά και να του μιλάω σιγά για να μην ξαφνιαστεί και φοβηθεί μέσα στον ύπνο του.
Η «καραντίνα», παρά τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει σε όλους μας, μας έδωσε την ευκαιρία να γνωριστούμε και να δεθούμε πιο σύντομα με το Ρούλη!
-Τι θα έλεγες σε κάποιον για την υιοθεσία ενός τέτοιου ζώου;
Εάν αγαπάνε τα ζώα και εάν έχουν μια αδυναμία στα γατάκια, να μην το δουν αυτό ως αρνητικό. Να μην τα δουν ποτέ με οίκτο. Αν τους κάνει το “κλικ” κάποιο γατάκι να το υιοθετήσουν με όποια ιδιαιτερότητα και αν έχει. Δεν κάνω τη νοσοκόμα στον Ρούλη. Ο λόγος είναι ότι δεν τη χρειάζεται. Ζει φυσιολογικά ο Ρούλης και εγώ μαζί του!
Δεύτερη ευκαιρία ζωής για την Αμέλια
Το να έχεις υπό την προστασία σου ένα ανάπηρο σκυλί είναι σαφώς πιο περίπλοκη υπόθεση. Η Βασιλεία Χανδρινού, μέλος του Δ.Σ. του Φιλοζωικού Ομίλου Καλαμάτας, αποφάσισε να κρατήσει την Αμέλια που βρέθηκε σε άθλια κατάσταση το καλοκαίρι του 2018 στο Ασπρόχωμα, παρότι το σπίτι της είναι πάντα γεμάτο ζώα που φιλοξενούνται είτε προσωρινά είτε μόνιμα.
Φαίνεται ότι η μεγάλη θέληση για ζωή είναι που κάνει τη διαφορά και κόντρα στα προγνωστικά η Αμέλια επέζησε, διατηρώντας πάντα μια απίστευτη ζωντάνια και δίψα για χάδια και προσοχή και τρέχοντας με το ειδικά προσαρμοσμένο καρότσι της όταν της δίνεται η ευκαιρία, «σαν να μην υπάρχει αύριο». Γι’ αυτή την ξεχωριστή συμβίωση μας μίλησε η Βασιλεία…
-Πώς είναι να ζεις με την Αμέλια;
Όπως είναι να ζεις με ένα μωράκι! Στιγμές χαράς αμέτρητες κι άλλες τόσες που λες δεν αντέχω άλλο!
-Γιατί να πάρει κάποιος ένα ανάπηρο ζώο;
Γιατί κάποιος να σε φροντίζει αν μείνεις ανάπηρος; Ένα ζώο έχει ευθύνες, άγχη, έξοδα, μα και πολλή, πολλή αγάπη. Τα έξοδα δεν είναι περισσότερα, δε χρειάζεται κάτι παραπάνω ένα ανάπηρο ζώο, το οποίο έχει βρεθεί, έχει κάνει την μαγνητική του και έχει αποδειχθεί πως αυτή θα είναι η κλινική του εικόνα για το υπόλοιπο της ζωής του. Η φροντίδα είναι μεγαλύτερη σαφώς, αλλά για να το πάρεις προφανώς θα είσαι συνειδητοποιημένος…
Η ζωή είναι ένα όμορφο δώρο και πρέπει καθημερινά να την εκτιμάμε. Βλέποντας ένα τέτοιο ζώο σκέφτεσαι πόσο τυχερό είναι που ζει ακόμα. Ας μην κοροϊδευόμαστε, τα περισσότερα ζώα στο δρόμο πεθαίνουν ακαριαία.
-Θα συνιστούσες σε κάποιον να πάρει ένα τέτοιο ζώο;
Γενικά η υιοθεσία είναι πράξη αγάπης, οπότε ναι θα συνιστούσα σε όλους να υιοθετήσουν ένα ζώο και ειδικότερα ένα ζώο που δεν είναι από τα «δημοφιλή» για υιοθεσία. Δυστυχώς, στη χώρα μας ειδικά, ζώα ανάπηρα, τρίποδα ή τυφλά δεν υιοθετούνται ευκολα.
Τα τυφλά προσαρμόζονται γρήγορα στο χώρο, τρέχουν, παίζουν και συμπεριφέρονται λες και βλέπουν! Αρκεί να μην αλλάζεις θέση στα έπιπλα. Τα τρίποδα, ειλικρινά, δεν έχουν καμία διαφορά από τα τετράποδα ζώα.
Όσο για τα ανάπηρα, καταρχήν πρέπει να μάθεις να τους αδειάζεις την ουροδόχο κύστη πιέζοντας σωστά στο σημείο της κοιλιάς, για να μην κάνουν συχνά ουρολοιμώξεις. Κατά δεύτερον, πρέπει να μην ξεχνάς πως είναι ένα κατά τα άλλα συνηθισμένο ζώο, πρέπει να βγαίνει εξίσου βόλτες στον έξω κόσμο και να κοινωνικοποιείται με ανθρώπους και ζώα. Τρίτον, θα πρέπει να ξεχάσετε πολύωρες εκδρομές και διακοπές χωρίς το ζώο, εάν δεν έχετε κάποιον να το κρατήσει. Δεν αρκεί ένας γνωστός ή συγγενής. Θα πρέπει να είναι κάποιος που γνωρίζει πώς να τη βοηθάει να αδειάζει τα ούρα, να την καθαρίζει, να τη φροντίζει. Εμένα αυτός είναι ο μεγαλύτερος περιορισμός μου από όταν βρήκα την Αμέλια. Ωστόσο, είμαι από τις τυχερές, καθώς και η οικογένειά μου και πολλοί φίλοι μπήκαν στη διαδικασία να «εκπαιδευτούν” για να μπορώ να κάνω μικρές αποδράσεις!
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
