Σε αυτό το βαθύ απειλητικό σκοτάδι, σε συνθήκες πολιτικής κατάθλιψης, ο κόσμος του εκσυγχρονιστικού κοινωνικού κέντρου, ο πολιτικός κυρίως χώρος των πιο παραγωγικών και δυναμικών στρωμάτων, που στήριξε ιστορικές μεταρρυθμίσεις, που πάλεψε για συναινέσεις, που στήριξε επιλογές αντιπάλων κομμάτων γιατί τις θεώρησε σωστές, διατηρεί την ελπίδα μήπως η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ μπορέσει να υπερβεί πολιτικά τον στάσιμο εαυτόν της και απομακρυνθεί από τις επιρροές, ακολουθώντας μια θετικά αντιλαϊκίστικη κεντρώα πολιτική της πρόσθεσης και όχι της αφαίρεσης.
Όταν οι τραγικές συνέπειες της πανδημίας και η βία γίνονται αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, ο τόπος έχει ανάγκη από ψύχραιμες και συνετές φωνές.
Αντ’ αυτού, η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, όπως φαίνεται, έχει αρχίσει να συντονίζεται με το δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ «όχι σχεδόν σε όλα» που ενισχύει τη δικομματική πόλωση.
Αποκορύφωμα η δήλωση της Φώφης Γεννηματά ότι «η πανδημία χρησιμοποιείται ως σχέδιο από την κυβέρνηση για εξόντωση επιχειρήσεων και εργαζομένων».
Είμαστε στα καλά μας; Τι ακριβώς συμβαίνει; Εκτός και αν η δήλωση είναι μια ατυχής και βιαστική προσπάθεια να προλάβει να δρέψει τους πολιτικούς καρπούς της όποιας κυβερνητικής φθοράς, ως αυθεντικός εκφραστής του # Αντί.
Εάν όμως πρόκειται για έναρξη μιας άλλης πορείας, να ξέρει η ηγεσία ότι βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας της πολιτικής και εκλογικής βάσης του κόμματος.
Ο χώρος του κέντρου οφείλει να ξαναβρεί τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του, που του έδωσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις του τόπου και κυρίως το πώς θα απαντήσουμε στη νεανική ανασφάλεια.
Αυτό απαιτεί ηγεσία με αντίληψη των περιορισμών της πραγματικότητας, πολιτικό σχέδιο και μεταρρυθμιστικό σθένος. Απαιτεί «νέο ήθος και ύφος πολιτικό». Δίχως αυτά, οι φιλοδοξίες είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.
Και να έχουμε υπόψη μας, στην πολιτική τίποτα δεν φθείρει περισσότερο από την αντίληψη της αδυναμίας.
Τoυ Μιχάλη Σούμπλη
