Μια ομάδα περιηγητών, οι ταξιδευτές των Κοντοβουνίων, επιχειρούν να τα συστήσουν και να τα κάνουν επισκέψιμα. Το οδοιπορικό ξεκίνησε ως εξής: Απόγευμα Αυγούστου έχουμε ξεκινήσει την περιήγηση στα Κοντοβούνια, με τον ξεναγό μας Γιώργο Σταθόπουλο, αυτή την φορά από το χωριό του (Κουτίφαρης). Προσπεράσαμε δύο πανέμορφα γραφικά χωριά, το Πουλίτσι και την Περδικόβρυση και κατευθυνθήκαμε στον Άγιο Θεράπων, όπου και σταθμεύσαμε για να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας στην ευρύτερη περιοχή, με στόχο να “κατακτήσουμε” μια από τις ψηλότερες κορυφές της περιοχής.
Η πεζοπορική μας περιπέτεια δεν είχε μεγάλη διάρκεια, ωστόσο οι εικόνες που ξεπρόβαλλαν ήταν ανεπανάληπτες και την “έχρισαν” μοναδική, αν σκεφθεί κανείς ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα διασχίσαμε σκιερά μονοπάτια, αντικρίσαμε ένα από τα ελάχιστα δάση σπάνιας αριάς, συναντήσαμε ίχνη από καλύβια βοσκών που έχουν εγκαταλειφθεί πολλές δεκαετίες τώρα και βρεθήκαμε στην κορυφή, παρέα με τα αγριοκάτσικα, να θαυμάζουμε τον Μεσσηνιακό, τον Κυπαρισσιακό και όλη σχεδόν τη Μεσσηνία.
Οι ήχοι από τα βελάσματα και οι εναλλαγές του τοπίου θύμιζαν μια Ελλάδα που έχει χαθεί, μόνο που σε αυτά τα μέρη ανθίσταται σθεναρά και σε προσκαλεί να την “ξαναζήσεις”.
Φθάνοντας στο επιθυμητό ύψωμα-κορυφή, μας κόπηκε η ανάσα. Στα πόδια μας το θρυλικό Σαφλαούρο, το κάστρο που δεσπόζει της ευρύτερης περιοχής και σχεδόν όλη η Μεσσηνία να σου έχει παραδοθεί και εσύ να νομίζεις πως βρίσκεσαι στα ουράνια. Η τύχη ήταν για άλλη μια φορά με το μέρος μας. Ένα κοπάδι αγριοκάτσικα, όπου στο σημείο ακριβώς που είχαμε σταθεί βρίσκεται η “έπαυλή” τους, αντί να τρέξουν να φύγουν, είχαν σταθεί και μας κοίταζαν επίμονα, έχοντας «ανοίξει» σα βεντάλια και με συντονισμό, σχεδόν μας είχαν κυκλώσει, επιτρέποντάς μας να τα φωτογραφήσουμε και να τα θαυμάσουμε. Οι κινήσεις μας λιτές, τελετουργικές, φοβούμενοι μη χαθεί η μαγεία της επαφής. Άνθρωποι και αγρίμια ένα.
Η κάθοδος που ακολούθησε διαγράφηκε ευχάριστα. Στην πρώτη αριά και κάτω από τον πυκνό ίσκιο της, με σύντροφο το δροσερό αεράκι που εδώ δεν σταματά όλο το καλοκαίρι, κάναμε το καθιερωμένο πικ νικ. Συνεχίσαμε… Λίγο πριν το σημείο όπου είχαμε αφήσει το όχημά μας, μας περίμενε ένα ευχάριστο συναπάντημα, με δύο γαϊδουράκια να έχουν έλθει για βοσκή. Ήμερα και εξοικειωμένα μας κοίταζαν μελαγχολικά. Παραδίπλα πετάχτηκε η πρώτη μικρή αλεπού, ενώ καθώς η νύχτα άπλωνε τα πέπλα της στα Κοντοβούνια, ακουγόταν το πετάρισμα της κουκουβάγιας και μέσα από τους θάμνους έβλεπες δύο μάτια να γυαλίζουν. Είχε πια νυχτώσει και λίγο πριν επιβιβαστούμε στο αμάξι ακούστηκε η ομαδική κραυγή των τσακαλιών. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν και έτσι δεν μας ξαφνιάζει όσο και ανατριχιαστικός και αν είναι ο ήχος που αφήνουν στο πέρασμά τους. Ώσπου ακούγεται η τρομερή κραυγή του λύγκα. Είχα διαβάσει πως όταν ο λύγκας ουρλιάξει σταματούν τα πάντα. Έτσι ακριβώς και έγινε. Μας εξήγησαν πως πρόκειται για ένα ζευγάρι που καλεί το ένα αγρίμι το άλλο συχνά πυκνά και όταν αυτό συμβαίνει, μέχρι να σμίξουν, τα πάντα σιωπούν. Πράγματι, ομολογώ πως το έζησα, όση ώρα ο ένας λύγκας προσπαθούσε να βρει τον άλλο, δεν ακούστηκαν μήτε τσακάλια μήτε σκυλιά.
Έτσι, έκλεισε αυτό το οδοιπορικό. Κάπου μισή ώρα από τα αστικά κέντρα, μπορείς να ανακαλύψεις ξανά την αγαπημένη μας Ελλάδα, να βρεις τη γαλήνη και να ξανακερδίσεις τις εικόνες που οι σύγχρονες πολιτείες δεν μας αφήνουν να αντικρύσουμε. Αναγκαία αυτή η επαφή με τη φύση, αν, στις μέρες που ζούμε, θέλουμε να διατηρήσουμε την ψυχική μας ηρεμία. Εδώ στα Κοντοβούνια βιώνεις την Ελλάδα του πολιτισμού, της αισθητικής, της ιστoρίας, της σπάνιας χλωρίδας και πανίδας.
Πληροφορίες 6945568387https://oi-taxideytes-ton-kontovoynion.webnode.gr/
Επιμέλεια παρουσίασης Γιάννης Λάσκαρης
