«Τα λουλούδια της Ελπίδας» είναι μια ισχυρή φόρμουλα κατά του κορωνοϊού, που συνέθεσε η Ολυμπιάδα Φασιλάκη με λέξεις και λουλούδια, με αφορμή τον περυσινό, 4ο κατά σειρά, διαγωνισμό που υλοποιεί το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας» του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τον οποίο εμπνεύστηκε ο Κ.Ι. Γουργουλιάνης, π. πρύτανης Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, διευθυντής Πνευμονολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, διευθυντής του προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών Π.Φ.Υ. και καθηγητής Πνευμονολογίας και στηρίζει ένθερμα ο Ι. Χ. Λαμπρόπουλος, υποψήφιος διδάκτωρ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Τμήματος Ιατρικής.
Το πραγματικά δυνατό έργο της Ολυμπιάδας Φασιλάκη, που διακρίθηκε και εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο τη Μεσσηνία, συμπεριλήφθηκε -μαζί με περίπου άλλες 80 εικαστικές και λογοτεχνικές συνθέσεις και καταγραφές σκέψεων και συναισθημάτων ανθρώπων κάθε ηλικίας από την Ελλάδα και την Κύπρο- σε ένα πολύ ενδιαφέρον e-book 300 σελίδων, το οποίο παρουσιάστηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο Συνέδριο Ημέρες Πνευμονολογίας 2020 στο Βόλο.
Ένα χρόνο μετά (το κείμενο της κας Φασιλάκη, η οποία είναι ιδιαίτερα γνωστή και αγαπητή στην Καλαμάτα με την πλούσια εθελοντική της δράση, γράφτηκε τον περασμένο Μάρτιο) λίγα έχουν αλλάξει στην καθημερινή μας ζωή και οι προσδοκίες ότι θα έχουμε νικήσει τον κορωνοϊό έχουν μόνο εν μέρει δικαιωθεί. Ο αγώνας συνεχίζεται και… ο καθείς και τα όπλα του, με την Ολυμπιάδα να συνεχίζει να φωτογραφίζει και να στέλνει τα λουλούδια της σε όλο τον κόσμο, σκορπίζοντας παντού το χρώμα της αισιοδοξίας, αναπτερώνοντας, έτσι, τη δύναμη και την ελπίδα…
X.E.
ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ (‘Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ) ΓΙΑ ΤΗΝ COVID-19
Τα λουλούδια της Ελπίδας
Γράφει η Ολυμπιάδα Φασιλάκη
Καθηγήτρια Αγγλικών
Στο εξωτερικό τα κρούσματα και οι θάνατοι ήδη αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Στη γειτονική μας Ιταλία επικρατεί χάος με εκατοντάδες νεκρούς. O κορωνοϊός κάνει την εμφάνισή του και στην Ελλάδα. Μετά την επιβεβαίωση κρουσμάτων και μπροστά στο φόβο της εξάπλωσης του ιού, ακυρώνονται όλες οι αποκριάτικες εκδηλώσεις στη χώρα, κλείνουν όλες οι εκπαιδευτικές δομές, οι εκκλησίες, ακολουθούν καφετέριες, μουσεία, εμπορικά καταστήματα. 22 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός αναγγέλλει με διάγγελμα την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Ο χρόνος φαίνεται να σταματάει σε εκείνη τη μέρα. Άγχος, ανασφάλεια, φόβος, θλίψη τα συναισθήματα που επικρατούν. Απαγόρευση κυκλοφορίας, πρόστιμα, κυρώσεις, το σύνθημα «μένουμε σπίτι» να ακούγεται παντού και ο αριθμός 13033 μπαίνει για τα καλά στη ζωή μας. Οποιοσδήποτε λόγος για μετακίνηση πρέπει να δηλωθεί και να εγκριθεί.
Δικοί μου άνθρωποι γιατροί, νοσηλευτές, στην Ελλάδα και το εξωτερικό βρίσκονται ήδη σε καίριες θέσεις και στα νοσοκομεία αναφοράς και μάχονται ενάντια στον αόρατο εχθρό. Συγγενείς μου που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες μένουν στο σπίτι. Προγραμματισμένα ταξίδια γνωστών μου από το εξωτερικό ακυρώνονται. Όλοι Μένουμε Σπίτι. Εκτός της αγωνίας για τον κορωνοϊό ο καθένας μας καλείται να διαχειριστεί και τους δικούς του εγκλωβισμούς, τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες. Να επιλέξει αν θα δει αυτή την κατάσταση ως εμπειρία και ευκαιρία στο να επενδύσει στην καλλιέργεια του νου, εφόσον έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο ή να παρασυρθεί στη μαυρίλα της καθημερινότητας και να οδηγηθεί στη κατάθλιψη.
Και εκεί αναρωτιέσαι… και τώρα τι; Πώς μπορώ εγώ σαν άνθρωπος να βοηθήσω εμένα και τους ανθρώπους γύρω μου. Σκέφτομαι ότι κάτι θα μπορώ να κάνω. Βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, στην πρώτη γραμμή κάποιοι και ως εθελοντές αγωνίζονται μέρα-νύχτα ακούραστοι. Εν τω μεταξύ, «είναι Άνοιξη πια δε χωράει η πίκρα μέσα στο φως. Να λες ουρανός κι ας μην είναι» λέει ο αγαπημένος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Τα λευκά και ροζ ανθάκια από τις αμυγδαλιές, τις βερικοκιές και οι μοσχοβολιστές λεμονιές μαρτυρούν την αναγέννηση της φύσης, την ελπίδα τη ζωή. Τόση απλόχερη ομορφιά μάς προσφέρει η μητέρα φύση που αγαλλιάζει το σώμα και η ψυχή. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν μπορούσα εγώ να μεταφέρω λίγη από αυτή την ομορφιά στους φίλους μου γιατρούς που αγωνίζονταν στα νοσοκομεία, στους φίλους μου που δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν μέχρι την Ελλάδα και σε εκείνους με τα σοβαρά θέματα υγείας.
Έχω την τύχη να ζω κοντά στη φύση, σε μια όμορφη επαρχιακή πόλη που συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Τι πιο απλό από το να πάρω το κινητό μου και να ξεκινήσω να φωτογραφίζω τις ομορφιές της ελληνικής γης… Να μοιραστώ την ομορφιά που έβλεπα εγώ με άλλους ανθρώπους.
Έτσι γεννήθηκε η ιδέα των λουλουδιών της ελπίδας…
Μία φορά την ημέρα ένα μήνυμα στο 13013 και επιλογή για αθλητική δραστηριότητα. Είχα αποκτήσει ένα σκοπό. Βγαίνοντας έξω ο νους μου ξεφεύγει από την αγωνία και το φόβο και εστιάζεται μόνο στα χρώματα των λουλουδιών. Λουλούδια μεγάλα και μικρά σε σχήμα, με χρώματα ζωηρά, χρώματα απαλά, ποικίλες αποχρώσεις, κάποια φυτρωμένα ακόμα και ανάμεσα σε βράχια. Χρώματα, μυρωδιές, αρώματα χαϊδεύουν τις αισθήσεις εξαργυρώνοντας τη λύπη και το άγχος. Η φύση φορώντας το πιο όμορφο φόρεμά της παρασύρει σε ένα χορό αισθήσεων. Αμέτρητα λουλούδια… Μαργαρίτες, κατακόκκινες παπαρούνες και διάφορα άλλα δίχως να ξέρεις το όνομά τους προσφέρουν απλόχερη ομορφιά.
Άρχισα να στέλνω τις φωτογραφίες μου. Από την Αθήνα μέχρι την πολύπαθη Ιταλία, το Κατάρ, το Ντουμπάι και τη Νέα Υόρκη. Οι πρώτες αντιδράσεις: χαρά, ηρεμία και αγαλλίαση της ψυχής. Μία ανάσα μέσα στην καραντίνα με ένα ταξίδι στον κόσμο των αισθήσεων. Η ομορφιά των χρωμάτων θεραπευτική, προσφέρει μια ανάσα αισιοδοξίας και ελπίδας ότι όλα θα πάνε καλά.
Ταυτόχρονα θέλοντας να εκμεταλλευτώ τον ελεύθερο χρόνο μου ξεκίνησα να παρακολουθώ προγράμματα on line σχετικά με το αντικείμενό μου, τη διδασκαλία, και να συμμετέχω σε ομάδες. Η αγωνία για τον Covid 19 παντού η ίδια σε όλο τον κόσμο. Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου θέλοντας να μεταφέρω λίγη αισιοδοξία. Τα χρώματα των λουλουδιών έκαναν το θαύμα τους. Και εκεί συνέβη κάτι μαγικό. Και άλλοι άνθρωποι μπήκαν στη διαδικασία να βγουν έξω να φωτογραφίσουν τις γειτονιές τους, ακόμα και από τα παράθυρα των σπιτιών τους και να μοιραστούν φωτογραφίες με διάφορα τοπία, μνημεία από τις χώρες τους. Εικόνες από Ελβετία, Μεξικό, Περού, Μαρόκο και τη μακρινή Ινδία. Γίναμε μια ομάδα, είχαμε την αγωνία για τον ιό, αλλά και πίστη ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Απέκτησα μία φίλη από την Ινδία, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, που μου έγραφε ότι περίμενε κάθε φορά τις φωτογραφίες με την κορούλα της, γιατί δεν επιτρεπόταν να βγουν έξω από την πόρτα τους και έβλεπε μόνο κτήρια. Τι όμορφο συναίσθημα να μοιράζεσαι, να νιώθεις τη χαρά και την ευγνωμοσύνη!
Και κάπως έτσι φτάνουμε στη Μεγάλη Παρασκευή. Ημέρα πένθιμη και με την καρδιά όλων σφιγμένη, γιατί οι εκκλησίες είναι κλειστές… πρωτόγνωρα συναισθήματα. Νιώθεις την ανάγκη να βρεθείς κάπου κοντά σε ένα ξωκλήσι να προσευχηθείς μοναχικά και με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό να νιώσεις λίγο πιο κοντά στο Θεό. Να αντλήσεις πίστη και δύναμη. Εικόνες από το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου μακριά από την πόλη και τον περίβολο γεμάτο ολόλευκους κρίνους μού κράτησαν συντροφιά εκείνη τη μέρα.
Λένε «Απρίλης με τα λουλούδια και Μάης με τα ρόδα». Η Φύση σε όλο της το μεγαλείο, με τις μεθυστικές μυρωδιές από τα μαγευτικά τριαντάφυλλα. Κόκκινα, κίτρινα, μωβ, πορτοκαλί, κατάλευκα… Κάθε χρώμα κρύβει και ένα διαφορετικό μήνυμα. Το κόκκινο συμβολίζει την αγάπη και τον έρωτα, το ροζ εκφράζει την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση και το λευκό το χρώμα της αγνότητας και της αθωότητας. Ασύλληπτη ομορφιά που ξυπνά τα πιο όμορφα αισθήματα! Αιχμαλωτίζοντας στην καρδιά λίγη από τη μαγεία της φύσης, με τα λαμπερά χρώματα και τα μεθυστικά αρώματα επέλεξα να εστιαστώ στην αισιοδοξία και την ομορφιά της ζωής και να βρω αυτό τον τρόπο να αντιμετωπίσω την καραντίνα και το φόβο του ιού, μέσα στη μαυρίλα που όλοι βιώσαμε. Πέτυχα το στόχο μου να πάρω και να δώσω χαρά στους ανθρώπους γύρω μου. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή τη δυσκολία με τον covid-19, ελπίζοντας σε ένα πιο θετικό μέλλον και το τέλος της πανδημίας. Ένας για όλους, όλοι για έναν!
-Ολόκληρο το e-book είναι δωρεάν διαθέσιμο στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://acare.med.uth.gr/wp-content/uploads/Ebook-Covid-19_2020.pdf
