Με την ίδια σεμνότητα που ξεκίνησε από την Καλαμάτα ετοιμάζεται για μια σπουδαία καριέρα στο λαϊκό τραγούδι
Ο Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος συστήθηκε στο ευρύ κοινό της χώρας με τον καλύτερο τρόπο, καθώς κατάφερε να φτάσει στον τελικό του δημοφιλούς τηλεοπτικού μουσικού παιχνιδιού “Voice”, το οποίο ολοκληρώθηκε πριν από λίγους μήνες στην τηλεόραση του Σκάι.
Η Καλαμάτα, «γέννημα-θρέμμα» της, όμως, τον γνωρίζει από τα εφηβικά του χρόνια, όταν ως μαθητής ακόμα έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε έντεχνα σε «στέκια» της πόλης. Η αυθεντική «λαϊκή» φωνή του, αλλά και η κλίση και η αγάπη του για σπουδαίους λαϊκούς τραγουδιστές, δεν ήταν δυνατό να μην τον επηρεάσουν…
Κρατώντας την ταπεινότητα που τον διακρίνει από την παιδική του ηλικία, ο 26χρονος τραγουδιστής είναι έτοιμος για τα επόμενα στέρεα «βήματά» του, με το τραγούδι να αποτελεί πλέον το δικό του «μονόδρομο».
Σήμερα ο ίδιος «ξετυλίγει» στο «Θάρρος» αυτή τη διαδρομή, ενώ μας μιλά και τα σχέδιά του…
-Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν σε ηλικία περίπου 12 ετών στη χορωδία του Γιώργου Σκλήκα. Εκεί έμαθα πιάνο και μουσική παιδεία… Στη συνέχεια έμαθα και μόνος μου κιθάρα. Αργότερα, όταν ήμουν στο Λύκειο, τραγουδούσα σε μικρά εστιατόρια και μπαρ του Ιστορικού Κέντρου, όπως η «Μυλόπετρα», το «Sevens Sins» κ.ά., παίζοντας πιάνο και με πιο έντεχνο ρεπερτόριο… Μέχρι που έφτασα τα 18 και έφυγα για σπουδές στη Θεσσαλονίκη.
-Στη Θεσσαλονίκη πλέον ασχολείσαι πιο επαγγελματικά με το τραγούδι;
Αρχικά συνέχισα και εκεί ό,τι έκανα στην Καλαμάτα. Βρέθηκα με ένα παιδί που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσαμε σε δυο – τρία μικρά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Εκεί με άκουσε μια κοπέλα που ήταν φίλη με έναν τραγουδιστή, της άρεσα και κάπως έτσι ξεκίνησα στη «νύχτα» με τον Ανδρέα Δρακόπουλο.
Θα ήθελα να σημειώσω, βέβαια, ότι το λαϊκό τραγούδι με «τραβούσε», αν μπορώ να πω, περισσότερο, πριν ξεκινήσω στα μπουζούκια. Μου άρεσαν και είχα επιρροές από τραγουδιστές όπως ο Ρέμος, ο Βέρτης, ο Βαρδής, ο Μακρόπουλος κ.ά.
-Πώς αποφάσισες να δηλώσεις συμμετοχή στο “Voice”;
Η αλήθεια είναι πως δε δήλωσα εγώ συμμετοχή στο “Voice”. Το περυσινό καλοκαίρι ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα, εξαιτίας ενός σοβαρού προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε η γιαγιά μου και έπρεπε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα να βρίσκομαι μαζί της στην Αθήνα…
Ένα πρωί περπατώντας στην Αριστομένους χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν ότι είναι από την παραγωγή του “Voice”. Με ενημέρωσαν ότι βρίσκομαι στην επιλογή για να περάσω “audition”. Μετά την αρχική μου έκπληξη και αφού τους ενημέρωσα ότι δεν είχα δηλώσει εγώ συμμετοχή, ουσιαστικά ήμουν αρνητικός στην απάντηση που έδωσα… Λίγη ώρα αργότερα, συζητώντας με συγγενείς μου, με έπεισαν να πάω στην “audition” και να μη χάσω αυτή την ευκαιρία. Εν τέλει, έμαθα ότι τη δήλωση για το παιχνίδι είχαν κάνει η μητέρα μου με τη γιαγιά μου.
-Φτάνοντας στην “audition” είχες άγχος… περίμενες ότι θα περάσεις;
Γενικά ως άνθρωπος δεν μπορώ να πω ότι είμαι αγχώδης. Βέβαια, ούτε ήμουν σίγουρος ότι θα περάσω… Να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα περνούσα ούτε την πρώτη φάση. Ωστόσο, βρέθηκα εκεί πολύ άνετα, χωρίς καθόλου άγχος. Την πρώτη φορά είπα, «ακαπέλα» μάλιστα, το «Ζήσε τη στιγμή». Έπειτα από αυτό με κάλεσαν άλλες δύο φορές, όλα αυτά πριν φτάσουμε στα “blinds”, γιατί, φαντάσου, πρέπει να γίνει μια επιλογή από 8.000 περίπου αιτήσεις σε 150 που εμφανίστηκαν τελικά στα “blinds”.
Πριν φτάσω εκεί τραγούδησα και το «Έκρυψα το πρόσωπό μου» του Αντώνη Ρέμου, ώσπου έφτασα στα “Blinds”. Εκεί τους είχα δώσει μια λίστα με 10 τραγούδια. Έβαλα αστεράκι σ’ αυτό που επιθυμώ να πω, και ευτυχώς είπα το «Ζήσε τη στιγμή», όπως το ήθελα πραγματικά πολύ.
Τα “blinds” είναι μια πραγματικά πολύ δύσκολη εμπειρία. Είσαι εκεί από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ… με συνεχείς πρόβες, «μακιγιάζ» κ.ο.κ. Επίσης, ήταν πολύ δύσκολο για μένα το γεγονός ότι εμφανίστηκα προτελευταίος, κάτι που για το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είναι το καλύτερο, καθώς μπορεί οι κριτές να έχουν ήδη επιλέξει όσους θέλουν. Όλα όμως πήγαν καλά και γύρισαν όλοι εκτός του Πάνου Μουζουράκη…
-Πάντως, δε δυσκολεύτηκες καθόλου πού θα πας, επιλέγοντας αμέσως την Έλενα Παπαρίζου…
Αλήθεια είναι αυτό, το είχα αποφασίσει από πριν ότι ήθελα να πάω με την Έλενα… και αν δε γυρνούσε, στο λέω γιατί ξέρω ότι θα με ρωτήσεις, θα πήγαινα με την Ελεονώρα Ζουγανέλη. Πιστεύω, όμως, πως το ότι βρέθηκα στην «ομάδα» της Έλενας Παπαρίζου ήταν ο βασικός λόγος που έφτασα στον τελικό.
-Η εμπειρία στο παιχνίδι ήταν καλύτερη από αυτή που περίμενες πριν πας; Έμαθες καινούργια πράγματα;
Έμαθα πολλά πράγματα λόγω της Έλενας… Δεν ξέρω τι έκαναν τα παιδιά με τους άλλους coatches, εμένα όμως η Έλενα Παπαρίζου με βοήθησε πάρα πολύ. Μου έμαθε πώς να τραγουδήσω, να βελτιώσω την τεχνική μου, την ανάλυση του τραγουδιού, αλλά και του στίχου… για να εμβαθύνω στο τραγούδι, κάτι που δε γνώριζα καθόλου πριν.
Όσον αφορά στο παιχνίδι, εγώ όσο βρισκόμουν μέσα θεωρούσα ότι σε σχέση με τα παιχνίδια των προηγούμενων χρόνων είναι πιο εύκολο, ωστόσο συνομιλώντας με μουσικούς που συμμετέχουν για χρόνια στην παραγωγή, μου εξήγησαν ότι το φετινό “Voice” ήταν από τα πιο δύσκολα.
Όπως σου είπα και πριν, δεν περίμενα ότι θα περνούσα στην πρώτη φάση, πολύ περισσότερο ότι θα βρισκόμουν στο τελικό. Μέσα στο παιχνίδι περίμενα να περάσω μια –δυο φάσεις και αυτό έλεγα και στους συγγενείς μου… «να περάσω μια φάση ακόμα και είμαι πολύ καλά…».
-Η σχέση σου με τα άλλα παιδιά στην ομάδα; Υπήρχε ανταγωνισμός;
Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο για reality, είχαμε φτιάξει μια πολύ δυνατή σχέση και όλοι χαιρόμασταν με τις επιτυχίες του άλλου σαν μια πραγματική ομάδα…
-Στο παιχνίδι προχώρησε αρκετά και μια Καλαματιανή, η Άννα Σακκά. Γνωριζόσασταν από πριν; Πώς ήταν η σχέση σας;
Με την Άννα ήμαστε φίλοι πριν από το παιχνίδι. Είναι πολύ καλή τραγουδίστρια και έχουμε δουλέψει πολλές φορές μαζί. Στα “live” που έκανα στην Καλαμάτα και πριν το παιχνίδι, όταν έψαχνα γυναικεία φωνή, δίπλα μου πάντα ήθελα την Άννα. Προλάβαμε, μάλιστα, και κάναμε ένα “live” στο «Rocabella». Στο παιχνίδι ξεκίνησε από την ομάδα της Ζουγανέλη και βρεθήκαμε μαζί μετά στην ομάδα της Παπαρίζου, ενώ ανταλλάσσαμε συμβουλές. Φυσικά, ποτέ δεν υπήρχε μεταξύ μας ανταγωνισμός και για να είμαι ειλικρινής, της έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη στις συμβουλές που μου έδινε για το ντύσιμο, γιατί έχει και πολύ καλό γούστο…
-Φτάνοντας στον τελικό τι αισθάνθηκες; Είσαι ευχαριστημένος από την παρουσία σου;
Αφού πέρασα στον τελικό με το τραγούδι του «Μην φύγεις τώρα» του Οικονομόπουλου, μιλώντας με την Έλενα δυο μέρες μετά με ρώτησε: «Κωνσταντίνε, τι θα πούμε στον τελικό…». Εκεί της ζήτησα να πω ένα συγκεκριμένο κομμάτι, το «Φύγε» του Βέρτη. Αυτό το τραγούδι εκφράζει απόλυτα τη διασκέδαση που θέλω εγώ να προσφέρω στον κόσμο… Φυσικά και ήθελα να κερδίσω το “Voice”, όμως δεν ήταν αυτοσκοπός. Εσκεμμένα, λοιπόν, επέλεξα αυτό το κομμάτι που ήθελα πολύ, ενώ με ένα άλλο ίσως να είχα περισσότερες ελπίδες να περάσω στους «4». Με βοήθησε πολύ η Έλενα και η Ελένη Αλεξανδρή, η “vocal coatch”, ενώ και η ενορχήστρωση έγινε όπως ακριβώς ήθελα… Προσωπικά, είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη συνολική μου παρουσία, την απόδοσή μου στα τραγούδια και τη σκηνική μου παρουσία, τόσο στον τελικό όσο και σε όλο το παιχνίδι, που δεν περίμενα να φτάσω μέχρι το τέλος.
-Σε αυτούς του λίγους μήνες μετά το παιχνίδι του “Voice” έχει αλλάξει την καριέρα σου;
Αναμφίβολα άλλος τραγουδιστής μπήκα και άλλος βγήκα… Ήδη μετά το “Voice” έχουν παρουσιαστεί για μένα σημαντικές ευκαιρίες. Να σας πω μόνο ότι μέσα στο Μάρτιο είχα την τύχη και την τιμή να βρεθώ δίπλα στον Βασίλη Καρρά και τον Νίκο Μακρόπουλο, στην «Πύλη Αξιού», για το «Σπίτι με το Μέγκα», ενώ μια εβδομάδα αργότερα συμμετείχα ως καλεσμένος στην αποκριάτικη εκπομπή «Στην Υγεία μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου…
-Το μέλλον σου, από εδώ και πέρα, πώς το φαντάζεσαι;
Η πανδημία, όπως για όλο τον κόσμο, έτσι και στον καλλιτεχνικό χώρο έχει δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει… Τα βήματα γίνονται δειλά δειλά και σταθερά, αναμένοντας το κυριότερο: πότε θα τελειώσει αυτή η κατάσταση που βιώνουμε. Το «μέλλον» βρίσκεται πλέον στην Αθήνα, όπου ήδη έχω μετακομίσει από τη Θεσσαλονίκη. Πιστεύω, πάντως, ότι με το που θα τελειώσουμε με τον κορωνοϊό, η ζωή και στο δικό μας χώρο θα επανέλθει… Τα «μπουζούκια» είναι στο dna του Έλληνα.
-Έχεις κάνει κάποιες σπουδές πάνω στη μουσική;
Παίζω πιάνο και κιθάρα. Γενικά δεν έχω κάποιο πτυχίο, παρόλα αυτά παίζω αρκετά χρόνια μουσική.
Τους τελευταίους έξι μήνες κάνω μαθήματα φωνητικής με την Αγγελική Τουμπανάκη,
μία από τις κορυφαίες vocal coach. Μαζί πορευόμαστε στα μουσικά μονοπάτια με δική της καθοδήγηση.
Την ευχαριστώ πολύ από καρδιάς για τη βοήθεια και τη στήριξή της.
-Δισκογραφικά ετοιμάζεις κάτι;
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο γράφω μουσική… Προφανώς είναι κάτι που με ενδιαφέρει και στα άμεσα σχέδιά μου, αλλά δε θέλω να γίνει βεβιασμένα. Έχω σκοπό να συναντηθώ με εταιρείες, συνθέτες και στιχουργούς και να βγάλω κάτι όταν θα είμαι απόλυτα έτοιμος.
-Η σχέση σου με την Καλαμάτα;
Η Καλαμάτα είναι το «σπίτι μου», ο παράδεισός μου… Κάθε φορά που επιστρέφω παίρνω το αυτοκίνητο για να δω τη θέα από τη Βέργα. Εδώ βρίσκω την ηρεμία που αναζητώ και την έμπνευση για να γράψω… Όμως, χρωστάω πολλά και στους ανθρώπους της πόλης, καθώς με έχουν στηρίξει και πριν και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Οφείλω πολλά στο «δάσκαλό» μου, κ. Γιώργο Σκλήκα. Αυτός είναι ο «πατέρας» μου στη μουσική και τον ευχαριστώ για όλα.
Επίσης, είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων και για όσα μαγαζιά με έχουν στηρίξει και ειδικά το «Rocabella», που μου έδωσε τη δυνατότητα να εμφανίζομαι ζωντανά το χρονικό διάστημα πριν από το “Voice”, πριν γίνω γνωστός στο ευρύ κοινό… Η Καλαμάτα πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
